Dzieje Apostolskie 7
​
Szczepan, diakon z Dziejów Apostolskich i pierwszy chrześcijanin, który umarł śmiercią męczeńską, pokazał znakomity przykład bycia bezbronnym. Chrześcijanin, który jest pełen Ducha Świętego, nigdy nie musi bronić wiary.
Wyzwania nigdy nie zagrażają prawdzie. Tylko niewierni odczuwają potrzebę obrony swoich przekonań. Działanie Ducha Świętego jest wielorakie i różnorodne, jednak obrona prawdy nigdy nie jest jego częścią. Prawda jest progresywna, ponieważ jest zakorzeniona w Życiu. Prawda jest stopniowo objawiana przez zbiorowe Ciało i potwierdza życie, które otrzymaliśmy. Nie potrzeba nam bronić życia Chrystusa.
Chrześcijanie pełni wiary mogą sobie pozwolić na bycie w ofensywie z prawdą Życia, które mają. Mając okazję do obrony siebie, Szczepan odłożył obronę i sięgnął po miecz Ducha. Uderzenie prawdy, które zadał, kosztowało go życie, ale nie miało to dla niego żadnego znaczenia, ponieważ podczas ciężkiej próby ujrzał Tego, który żyje.
Kiedy odmawiasz obrony swojej wiary, ale wolisz ją wyrazić, otwierasz drzwi, przez które może przepływać przekonanie i moc miłości Ducha Świętego.
Stań w opozycji do obrony. Nigdy nie odpowiadaj na pytania diabła. Przeszyj go mieczem Pana. Atak zostaje pokonany nie obroną, ale kontratakiem. Przedstawiając prawdę, bądź ofensywny. Albo jesteś w prawdzie, która jest absolutna, albo absolutnie nie jesteś w prawdzie.

Księga Rodzaju 40-42

Księga Izajasza 62,2 „I ujrzą narody twoją sprawiedliwość i wszyscy królowie - twoją chwałę. I nazwą cię nowym imieniem, które usta PANA ustalą”.

Jakim imieniem zostałeś nazwany? Każdy w Chrystusie ma przywilej bycia cały czas nazywany nowym imieniem. Imię jest opisowym tytułem. Mojżesz zapytał Pana: „Jakie jest Twoje Imię”, a Pan odpowiedział Mojżeszowi: „JA JESTEM, KTÓRY JESTEM”; jedyne imię, które opisuje „wieczne jest” Jego charakteru.
Chrystus powiedział, że człowiek nie będzie żył samym chlebem, ale każdym Słowem, które pochodzi z ust Bożych.
Kiedy żyjesz każdym Słowem, które pochodzi z Jego ust, twoje imię - opis twojego życia, jest nieustannie nowy. Kiedy miłość i czułość wychodząca z Bożych ust stają się twoim działem, którym usługujesz, Miłość i Czułość są twoim imieniem. Kiedy Bóg mówi do ciebie w cierpliwości, wówczas twoje nowe imię to Cierpliwość i tak dalej. Tak długo jak Bóg jest „nowy” w każdej chwili JA JESTEM Jego życia, tak ty jesteś nieustannie nazywany swoim nowym imieniem.  Nigdy nie można założyć, kim będziesz następnym razem, ale pewne jest to, że „jaki On jest, tacy i my jesteśmy na tym świecie”.
Kiedy mężczyzna i kobieta stają się mężem i żoną, ona przestaje nazywać siebie nazwiskiem swojego ojca i przyjmuje nazwisko męża. Tak samo jest z Chrystusem i Jego Oblubienicą, z Kościołem. Czy On będzie nazwany Cudownym, Doradcą, Bogiem Mocnym, Odwiecznym Ojcem, Księciem Pokoju czy też Królem królów, to staje się również imieniem Kościoła.  

Księga Rodzaju 37-39

Ewangelia Mateusza 3,1-4 „W tych dniach przyszedł Jan Chrzciciel, głosząc na pustyni judzkiej: Pokutujcie, bo przybliżyło się królestwo niebieskie. To bowiem jest ten, o którym powiedziano przez proroka Izajasza: Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Pana, prostujcie jego ścieżki. A ów Jan miał ubranie z sierści wielbłądziej i pas skórzany wokół bioder, a jego pokarmem była szarańcza i miód leśny”.

„Pokuta” to temat, którego niektórzy chrześcijanie starają się unikać. Nie musimy bać się pokuty, gdy jest ona postrzegana z właściwej perspektywy. Jan Chrzciciel głosił przesłanie o pokucie, o jakiej nigdy wcześniej nie głoszono. Być może dlatego Chrystus powiedział o nim: „Nie powstał z tych, którzy rodzą się z kobiet, większy od Jana Chrzciciela” (Mt 11,11). „Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę PANA” (Iz 40,3). Wbrew temu, w co wielu wierzy, pokuta nie oznacza zaprzestania złych uczynków i zwrócenia się ku dobru, co jest jedynie przygotowaniem drogi dla „ja” do czynienia dobra. Jan wołał do tych na pustyni, którzy nie mogli znaleźć drogi. Nie wołał „wyjdźcie z waszej pustyni”, ponieważ oni nie wiedzieli jak. Wołał: „Chrystus przyszedł szukać i ratować to, co zginęło. Przygotujcie się na przyjęcie Go. Przygotujcie drogę Pańską ”.
Jaka jest ta droga? „Prawo bowiem zostało dane przez Mojżesza, a łaska i prawda przyszły przez Jezusa Chrystusa” (J 1,17). Łaska i prawda to droga Pana. Nie kręć się tu i tam, próbując ustanowić własną sprawiedliwość. Jeśli to robisz, nie upamiętałeś się z siebie. Na pustyni swojego życia uczyń prostą autostradę dla naszego Boga; drogę, aby Bóg wkroczył do twojej spieczonej duszy. Prawdziwa pokuta to odwrócenie się od własnego wysiłku i zwrócenie ku Bożemu programowi łaski. „Jakże nie miałby z Nim darować nam wszystkiego?” Wszystkie rzeczy są darami od Boga; aby ich doświadczyć, trzeba je przyjąć. Pokuta jest darem, jesteśmy błogosławieni, że możemy ją przyjąć.  

Księga Rodzaju 33-36

1 List Piotra 2,4-10 „Zbliżając się do niego, do kamienia żywego, odrzuconego wprawdzie przez ludzi, ale przez Boga wybranego i drogocennego. I wy sami, jak żywe kamienie, jesteście budowani w duchowy dom, stanowicie święte kapłaństwo, aby składać duchowe ofiary, przyjemne Bogu przez Jezusa Chrystusa. Dlatego mówi Pismo: Oto kładę na Syjonie kamień węgielny, wybrany, drogocenny, a kto w niego wierzy, nie będzie zawstydzony. Dla was więc, którzy wierzycie, jest on cenny, dla nieposłusznych zaś ten kamień, który odrzucili budujący, stał się kamieniem węgielnym; kamieniem potknięcia i skałą zgorszenia dla tych, którzy nie wierząc, potykają się o słowo, na co też są przeznaczeni. Lecz wy jesteście rodem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem nabytym, abyście rozgłaszali cnoty tego, który was powołał z ciemności do swej cudownej światłości; wy, którzy kiedyś nie byliście ludem, teraz jesteście ludem Bożym, wy, którzy kiedyś nie dostąpiliście miłosierdzia, teraz miłosierdzia dostąpiliście”. 

„Lecz wy jesteście rodem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem nabytym”. Jaka inna grupa swobodnie przyznaje, że ich życie, ich filozofia, wszystko, czym są lub spodziewają się być, jest zbudowane na fundamencie, którego kamień węgielny jest niewidoczny? Szczególne jest nie tyle to, że budujemy na tym kamieniu węgielnym, ale wyznawanie, że dostrzegamy jego obecność i że udowadniamy jego realność poprzez solidną konstrukcję naszej świątyni.
Świat żyje przez wiarę, ale nigdy się do tego nie przyzna. Ludzie wierzą we wszelkiego rodzaju prawa naturalne i uporządkowane procedury, ale nie potrafią dostrzec podstawy ani fundamentu świata, w który wierzą. Nauka może jedynie spekulować, gdy zapytamy o to, co jest większe niż wszechświat i mniejsze niż atom. Naukowcy mogą jedynie mgliście przypuszczać, dlaczego ptaki odlatują zimą na południe, a niemowlęta po urodzeniu wiedzą, jak oddychać.
Jesteśmy szczególnym ludem, ponieważ podchodzimy racjonalnie do naszego świata. Przez wiarę widzimy, że światy zostały ukształtowane przez Słowo Boże tak, że to, co widzialne, jest stworzone z rzeczy, które nie są widzialne. Wiarą trzymamy się Tego, który to uczynił. „Dla was więc, którzy wierzycie, jest on cenny” (1 P 2,7).
Nasze życie staje się albo fundamentem, na którym inni mogą budować, albo kamieniem, o który się potykają. Jesteśmy szczególnym ludem; abyśmy wychwalali Tego, który powołał nas z ciemności do swego cudownego światła.

Księga Rodzaju 30-32