Przygotujcie drogę Pana

Ewangelia Mateusza 3,1-4 „W tych dniach przyszedł Jan Chrzciciel, głosząc na pustyni judzkiej: Pokutujcie, bo przybliżyło się królestwo niebieskie. To bowiem jest ten, o którym powiedziano przez proroka Izajasza: Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Pana, prostujcie jego ścieżki. A ów Jan miał ubranie z sierści wielbłądziej i pas skórzany wokół bioder, a jego pokarmem była szarańcza i miód leśny”.

„Pokuta” to temat, którego niektórzy chrześcijanie starają się unikać. Nie musimy bać się pokuty, gdy jest ona postrzegana z właściwej perspektywy. Jan Chrzciciel głosił przesłanie o pokucie, o jakiej nigdy wcześniej nie głoszono. Być może dlatego Chrystus powiedział o nim: „Nie powstał z tych, którzy rodzą się z kobiet, większy od Jana Chrzciciela” (Mt 11,11). „Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę PANA” (Iz 40,3). Wbrew temu, w co wielu wierzy, pokuta nie oznacza zaprzestania złych uczynków i zwrócenia się ku dobru, co jest jedynie przygotowaniem drogi dla „ja” do czynienia dobra. Jan wołał do tych na pustyni, którzy nie mogli znaleźć drogi. Nie wołał „wyjdźcie z waszej pustyni”, ponieważ oni nie wiedzieli jak. Wołał: „Chrystus przyszedł szukać i ratować to, co zginęło. Przygotujcie się na przyjęcie Go. Przygotujcie drogę Pańską ”.
Jaka jest ta droga? „Prawo bowiem zostało dane przez Mojżesza, a łaska i prawda przyszły przez Jezusa Chrystusa” (J 1,17). Łaska i prawda to droga Pana. Nie kręć się tu i tam, próbując ustanowić własną sprawiedliwość. Jeśli to robisz, nie upamiętałeś się z siebie. Na pustyni swojego życia uczyń prostą autostradę dla naszego Boga; drogę, aby Bóg wkroczył do twojej spieczonej duszy. Prawdziwa pokuta to odwrócenie się od własnego wysiłku i zwrócenie ku Bożemu programowi łaski. „Jakże nie miałby z Nim darować nam wszystkiego?” Wszystkie rzeczy są darami od Boga; aby ich doświadczyć, trzeba je przyjąć. Pokuta jest darem, jesteśmy błogosławieni, że możemy ją przyjąć.  

Księga Rodzaju 33-36