ZJADŁEM GO

Księga Ezechiela 3,1-3 „I powiedział do mnie: Synu człowieczy, zjedz to, co jest przed tobą; zjedz ten zwój i idź, przemawiaj do domu Izraela. Otworzyłem więc swe usta i dał mi zjeść ten zwój. I powiedział mi: Synu człowieczy, nakarm swój brzuch i napełnij swoje wnętrzności tym zwojem, który ci daję. Zjadłem go, a był w moich ustach słodki jak miód”.

Wielu ludzi słucha Słowa Bożego, ale ich problemy nie ustępują, ponieważ nie „zjadają” tego, co słyszą. Wcześniej czy później, zgodnie z ustalonym planem sytuacji, Bóg sprawi, że będziemy zjadać to, co słyszymy, przez przysłanie nam przyczyny pod próg.
Słowo Boże wytwarza własne życie, a wiedza Adama rodzi własną śmierć. To, co spożywamy w naszym duchowym przewodzie pokarmowym, spowoduje życie lub śmierć tam, gdzie się znajdujemy w czasie. Rezultaty wiedzy, jak żyć, ale bez doświadczania tego, co wiemy, pozostawiają nas z frustracją i przytępionym apetytem na Słowo Boże.
Jeśli słyszymy Słowo nie zjadając go, zostajemy z odpowiedzialnością wytworzenia własnej energii do życia w tym, co usłyszeliśmy. Wcześniej czy później będziemy odczuwać bóle głodowe, a poprzez różne sytuacje Bóg nakłoni nas do jedzenia. Może to być słodkie dla naszych ust, ale będzie gorzkie dla naszej duszy. W naszym wnętrzu zbieramy żniwo tego, co zjedliśmy z zewnątrz.
Rezultatem spożywania z innych drzew jest bycie pozbawionym Słowa Bożego, a wypełnionym odpadami. Jednak Słowo Boże nie powraca puste i gdy zostanie wpuszczone, rodzi odpowiedzialność wynikającą ze swojego charakteru. Gałka wiary otwiera Drzwi, Chrystusa Jezusa, dzięki temu, co widzimy przez okno obietnicy. Kiedy jemy posiłek, musimy mieć Boży posiłek w naszym garnku (2 Krl 4,41), aby wiara mogła usunąć ludzkie odpady i wypełnić nasze wnętrzności przysmakami Słowa Bożego.
2 Krl 4,41 „On zaś powiedział: Przynieście więc mąki. Wrzucił ją do kotła i powiedział: Nalej ludowi, aby jadł. I nie było już nic szkodliwego w kotle”.

Księga Powtórzonego Prawa 17-19