WYZNAWANIE PRAWDY

List do Efezjan 4,21-24 „Jeśli tylko słyszeliście go i byliście pouczeni przez niego, zgodnie z prawdą, jaka jest w Jezusie; że - co się tyczy poprzedniego postępowania - powinniście zrzucić z siebie starego człowieka, który ulega zepsuciu przez zwodnicze żądze; i odnowić się w duchu waszego umysłu; i przyoblec się w nowego człowieka, który jest stworzony według Boga w sprawiedliwości i w prawdziwej świętości”.

Prawda nie polega na wyznawaniu warunków obecnej sytuacji. Prawda jest oddzielona od sytuacji. Twoje wyznanie jest tym, co Chrystus wyznaje o tobie w twojej nowej naturze. Nie wyznawaj oskarżeń swojej adamowej natury. Adam oddziela nas od życia nowej natury.
W momencie zbawienia otrzymujemy najcenniejszą własność potrzebną do życia. Jezus Chrystus jest tą cenną własnością. Bóg dał nam swojego jednorodzonego Syna, nie żądając niczego w zamian. Dał, aby zaspokoić naszą potrzebę. Jego motywem była miłość.
Prawda jest dla nas dostępna poprzez swoje źródło w Słowie Bożym. Jesteśmy obiektem prawdy. Miłość jest motywacją dla prawdy. Wyznajemy prawdę na podstawie tego, co wyznaje o nas Słowo Boże. Prawdę przyjmujemy jako wolność do przyjmowania życia. Życie rzuca wyzwanie naszej adamowej naturze, naszej realizacji siebie.
Prawda objawia serce miłości, która zrywa jarzmo bycia w niewoli strachu przed śmiercią. W reakcji na strach zwracamy się ku sobie. Prawda bierze nasze „ja” i niweczy je w imię miłości.
Miłość jest dawana bez oczekiwania na rewanż. Jedynym wymogiem miłości jest ustanowienie fundamentu, na którym Bóg będzie mógł budować. Miłość nie ma warunków. Jest dana za darmo i ma moc odkupienia. Twoje życie wyznaje to, co dała prawda, aby miłość mogła stworzyć społeczność bez żadnych warunków. Twoje wyznanie to życie, które prezentujesz bez wymagań.

Księga Wyjścia 11-13