WEŹ MOJE JARZMO

Ewangelia Mateusza 11,29-30 „Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode mnie, że jestem cichy i pokornego serca, a znajdziecie odpoczynek dla waszych dusz. Moje jarzmo bowiem jest przyjemne, a moje brzemię lekkie”.

Istnieje takie jarzmo, które muszą nosić wszyscy pragnący być znani przez Pana jako Jego uczniowie. Jest to jarzmo pokory, które nosił sam Chrystus. Jezus powiedział: „Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Syn nie może nic czynić sam od siebie” (J 5,19). Odłożył na bok wszelkie roszczenia do wielkości i we wszystkim podporządkował się Ojcu. Powiedział: „że jestem cichy i pokornego serca” (Mt 11,29). Gdyby Jezus działał niezależnie od Ojca, nawet gdyby Jego czyny były doskonałe, byłoby to czymś mniejszym niż doskonałość. Nauczał jako Ten, który miał autorytet, ponieważ wiedział, jak podporządkować się Ojcu w łagodności (przekazaniu praw) i uniżeniu serca (pokorze poważania).
Jedynym żądaniem Chrystusa jest to, abyśmy wzięli na siebie Jego jarzmo. „Ja jestem winoroślą, a wy jesteście latoroślami. „Kto trwa we mnie, ... ten wydaje obfity owoc, bo beze mnie nic nie możecie zrobić” (J 15,5). Uczniostwo wymaga dobrowolnego poddania zarówno naszych zdolności, jak i naszych ułomności. „Moje jarzmo bowiem jest przyjemne, a moje brzemię lekkie” (Mt 11,30). Pan zapewnił nas, że jest Twórcą i Dokończycielem naszej wiary i że doprowadzi do stanu spełnienia dobre dzieło, które rozpoczął. Naszym jedynym obowiązkiem jest być otwartym na przyjmowanie. Prawdziwy uczeń to ten, który pozwala Chrystusowi być całkowitym zasobem, nigdy nie szukając gdzie indziej swojego zaopatrzenia. Kiedy poddajemy się Chrystusowi, Jego wierność jest jedynym czynnikiem, od którego zależy nasz sukces. Przekazujemy Mistrzowi nasze prawo do życia i ufamy, że Jego serce jest o wiele większe niż nasze.

Księga Rodzaju 47-50