MIŁOŚĆ, KTÓRA SIĘ PRZYBLIŻA

List do Hebrajczyków 1,3 „Który, będąc blaskiem jego chwały i wyrazem jego istoty i podtrzymując wszystko słowem swojej mocy, dokonawszy oczyszczenia z naszych grzechów przez samego siebie, zasiadł po prawicy Majestatu na wysokościach”.

Piotr przeklął siebie, gdy kogut zapiał. Kiedy żyjemy w przekleństwie Adama, kogut pieje. Kiedy skręcamy, zawracamy i nie mamy pokoju, słyszymy pianie koguta. Kogut jest zawsze gotowy do piania. Chociaż Piotr wycofał się, Jezus Chrystus przybliżył się do Piotra. Piotr zobaczył, że oczy miłości się przybliżyły dlatego, że on się wycofał.
Nasze wycofywanie się nie zatrzymuje Jezusa w przybliżaniu się. Pozwalamy Mu sprawić to, byśmy się przybliżyli, żeby kogut nie piał dla nas. Miłość ponownie przybliżyła się, kiedy apostołowie byli w łodzi i łowili ryby, wtedy miłość przygotowała kolację przy ogniu dla oziębłych serc i zmarzniętych ciał. Dwóch uczniów było na drodze do Emaus (drodze błąkania się) i spotkali Obcego. Ten Obcy przybliżył się, mimo tego, że oni wycofali się w swoich sercach. Apostoł Jan, stary i zmęczony, na wyspie Patmos otrzymał cudowne objawienie, ponieważ Chrystus się przybliżył.
Znanie Boga, który zawsze się przybliża, to znanie Boga, który ma doskonały plan. Jesteśmy pewni, że On doprowadzi dzieło w nas do doskonałości, ponieważ On zawsze będzie wierny, by przybliżać się, nawet wtedy, gdy my się wycofujemy. W naszych ułomnościach, słabościach i upadkach, zawsze możemy odpoczywać w wiecznym Baranku, w Tym, który spotka nas zawsze tam, gdzie jesteśmy, jako Pasterz, który nigdy nie porzuci trzody.
Nawet po tym, jak kogut zapiał, widzimy Chrystusa jako wiernego Pasterza. On jest wiecznie taki sam, jako Baranek siedzący na Tronie, z pokorą, by się przybliżyć i z mocą, by nigdy nie zawieźć.

Księga Liczb 34-36