COFANIE SIĘ

Księga Izajasza 1,2-5 „Słuchajcie, niebiosa, a ty, ziemio, nakłoń ucha. PAN bowiem przemówił: Wychowałem i wywyższyłem synów, ale oni zbuntowali się przeciw mnie. Wół zna swojego gospodarza i osioł żłób swego pana, lecz Izrael mnie nie zna, mój lud się nie zastanawia. Biada narodowi grzesznemu, ludowi obciążonemu nieprawością, potomstwu złoczyńców, synom powodującym zepsucie! Opuścili PANA, pobudzili do gniewu Świętego Izraela, odwrócili się od niego. Po co was jeszcze bić, skoro mnożycie przestępstwa? Cała głowa chora, całe serce omdlałe”.

Kiedy Bóg sprowadza próbę, szatan kontratakuje kłamstwem, aby doprowadzić nas do zajmowania się próbą, a nie celem Bożym. Jeśli akceptujemy kłamstwo, ponieważ czujemy, że jest ono prawdą, utrzymujemy sytuację w stanie odpowiadającym kłamstwu. Rozważamy prawdę według tego, co widzimy i tracimy z oczu cel Boży, który objawia się przez wiarę. Uważamy, że należy się nad tym zastanowić. Dajemy miejsce szatanowi, zamiast Słowu. Dajemy mu czas, zamiast wieczności. Dajemy mu ludzkie możliwości, zamiast boskiej prawdy. Dajemy mu religię, zamiast Chrystusa.
Dajemy mu naszą zdolność do zmiany, zamiast dać Boże zaopatrzenie, poprzez naszą zdolność, zaopatrzenie, które sprawia, że nasze zwycięstwo jest niezmienne. Odpowiadamy zgodnie z jego inicjacją. Opuszczamy Pana w próbie. Zamiast wynieść łaskę i życie z próby, wynosimy skutki naszych emocji, gdy zostały nastrojone przez szatańską projekcję. Nawet nie myślimy o żłóbku naszego Mistrza; miejscu, w którym spoczywa w danej sytuacji. Wół zna swojego właściciela instynktownie lepiej niż my pozwalamy sobie poznać Boga przez prostą wiarę. Zamiast doświadczyć Psalmu 42,7 lud Boży porzuca wiarę, obietnicę, Słowo i Pana. Głębina nie może wezwać głębiny i stworzyć w nich głębi. Prowokujemy Pana do gniewu, żyjąc w zaburzeniu umysłowym, czymś co nie dostaje umysłowi Chrystusa. Nie cofaj się od łaski, ale wrzuć bieg w wierze i idź naprzód w Chrystusie.
Ps 42,7 „Przepaść przyzywa przepaść szumem twoich upustów; wszystkie twoje fale i nawałnice przewalają się nade mną”.

Księga Powtórzonego Prawa 7-9