BÓG NIE ŻĄDA

List do Hebrajczyków 10,25 „Nie opuszczając naszego wspólnego zgromadzenia, jak to niektórzy mają w zwyczaju, ale zachęcając się nawzajem, i to tym bardziej, im bardziej widzicie, że zbliża się ten dzień”.

Napomnienie nie polega na bezlitosnym rzucaniu się z pazurami na osobę, aby odwróciła się od tego, czego osobiście nie lubisz. Ona nie ma mocy, aby pokutować, a jednak tak wielu ludzi nakazuje, aby to uczyniła.
Kiedy nakaz przychodzi, człowiek próbuje sprostać żądaniu, by w końcu popaść we frustrację z powodu własnych niedociągnięć. Bóg nigdy nie żąda, a jedynie kieruje człowieka do źródła zasobów. Rozkaz może spowodować, że człowiek porzuci to, co jest zbędne, ale nigdy nie pobudza człowieka do jakichkolwiek działań. Boże nakazy nigdy nie muszą być wypełniane przez człowieka. Wraz z Bożym nakazem przychodzi jego własne miejsce wypełnienia.                
Nigdy nie zostajesz duchowo nagi, bez okrycia. Masz przypisane okrycie, zanim jeszcze udzielona sprawiedliwość rozprzestrzeniła się w twoim życiu, choć kieruje się ku twemu życiu z powodu twojego wolnego wyboru. Ta sprawiedliwość pozwala Bogu widzieć ciebie w życiu i sprawia, że diabeł w ogóle cię nie widzi. Okrycie wpuszcza Boga i nie dopuszcza diabła. Nie zapominaj o kosztach Bożego okrycia. Porzucać wspólne zgromadzenie to porzucać Jezusa Chrystusa. Kiedy idziesz za Pasterzem, zawsze będą ci towarzyszyć inne owce. Serce Boga wylewa się zbiorowo, chociaż wypełnia każde indywidualne stworzenie.
Napominać kogoś, to wezwać, aby się przybliżył, używając zaproszenia łaski. Nie należy żądać, aby ktoś porzucił grzech, ale przyciągnąć go bliżej przez miłość łaski.  

Księga Rodzaju 3-5