NAWRÓCENIE W ŚWIETLE

„Psalm 119,130 „Początek twoich słów oświeca i daje rozum prostym”.

Przekonanie ze Słowa Bożego ma na celu nawrócenie do charakteru Chrystusa. Światło zawsze objawi dziedziny, w których nie chodzimy w prawdzie. Celem tego światła nie jest wprowadzenie potępienia, ale ugruntowanie nas we właściwej prawdzie pochodzącej z umysłu Bożego. Mając właściwy rodzaj przekonania, będziemy wzrastać głębiej w każdym słowie i nie będziemy powracać do winy Adama. Jaka jest wartość kazania, jeżeli ono nie nawraca nas i nie upodabnia  do obrazu Chrystusa?
Jego wartość byłaby taka sama jak każdego ludzkiego krytycyzmu czy pochlebstwa; nie przyniesie ono żadnego wiecznego owocu. Jeżeli za każdym razem, gdy słyszymy Słowo Boże, doświadczamy przekonania, wówczas każde kazanie przemienia coś w nas z ciemności do światła.
W jakim stanie Boże światło zostawiło Hioba? Jego trzej przyjaciele powiedzieli mu, że nie był w porządku przed Bogiem, ale Bóg widział go jako osobę dojrzałą (Hi 42,5-6). Wielu ludzi udziela porady, za którą nie stoi Bóg. Chociaż Hiob nie był doskonały w doświadczeniu, Bóg patrzył na niego poprzez krew. Wtedy Hiob zobaczył siebie w świetle. Światło nie zostawiło Hioba w depresji, ale sprawiło, że zaczął wzrastać w rzeczywistości Dokonanego Dzieła. Wkroczenie Bożego słowa wprowadziło światło, a światło nawróciło go.
Daniel czuł się słaby i kruchy, kiedy w Bożym świetle ujrzał swój niegodny stan (Dn 10,8-10). Możemy chodzić w świetle, ale jesteśmy na tyle dojrzali, na ile jesteśmy teraz, dopóki nie otrzymamy kolejnego przebłysku Bożego. Zobaczymy Boga i będziemy upokorzeni, ale przyjmiemy Jego dotyk, który da nam większą dozę wzrastania w Chrystusie.
Hi 42,5-6 „Dotąd tylko moje ucho słyszało o tobie, lecz teraz moje oko cię ujrzało. Dlatego żałuję i pokutuję w prochu i popiele”.
Dn 10,8-10 „A ja sam zostałem i miałem to wielkie widzenie, ale nie pozostało we mnie siły. Moja uroda zmieniła się i zepsuła, i nie miałem żadnej siły. Wtedy usłyszałem dźwięk jego słów; a gdy usłyszałem dźwięk jego słów, upadłem na twarz w głęboki sen, twarzą ku ziemi. I oto dotknęła mnie ręka, i podniosła mnie na moje kolana i na dłonie moich rąk”.

Księga Kapłańska 11-13