GDZIE ZAPROWADZI NAS POKORA?

Ewangelia Jana 5,19 „Wtedy Jezus im odpowiedział: Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Syn nie może nic czynić sam od siebie, tylko to, co widzi, że czyni Ojciec. Co bowiem on czyni, to i Syn czyni tak samo”.

Chrystus był gotów być niczym, aby Ojciec mógł być wszystkim. Zaakceptował Ojcowski plan uczynienia Go niczym, aby mógł doświadczyć prawdy drogi Ojca, którą Ojciec chciał przygotować dla wszystkich.
Kiedy pozwalamy Chrystusowi, aby przywrócił pokorę naszemu życiu, zostajemy uwolnieni od napięcia, strachu i zmagania. Bądź chętny, by być nikim, aby Bóg mógł być wszystkim.
„Idź, Synu i staw czoła faryzeuszom” - powiedział Ojciec. Zatem On poszedł. „Umyj nogi uczniom; idź do ogrodu i utożsamiaj się z grzechami każdego człowieka i przejdź przez sześć prób. Wszystko to będzie wymagało pokory. Potem zawiśniesz na drzewie”. Syn miał upodobanie w Ojcu i to uczynił. Potem Ojciec powiedział: „Kochaj tych, którzy cię ukrzyżowali i módl się za nich”. Umysł pokory wrócił na ziemię. Syn nie miał upodobania w sobie. On zawarł przymierze z Ojcem - przymierze miłości, łaski, posłuszeństwa, poddania i pokoju. On był tym wszystkim w swojej własnej Osobie.
Gdyby pokora wróciła, ile byłoby podziałów w kościołach? Ile poczucia niepewności by istniało? Ilu ludzi żyłoby potrzebą, gdy mogliby w pokorze poddać się zaopatrzeniu łaski?
Kiedy pokora jest wprowadzona do serca przez Chrystusa, plan zawsze imiennie dostarcza zaopatrzenie. Człowiek może być uzbrojony w umyśle, ustawiony w swoich uczuciach i ochoczy w Bożej mądrości z powodu pokory wprowadzonej przez Słowo i Ducha. Wraz z Chrystusem pokora wróciła do wszechświata.

Księga Liczb 15-17