BARANEK OD ZAŁOŻENIA ŚWIATA

Księga Objawienia 13,8 „Wszyscy mieszkańcy ziemi oddadzą jej pokłon, ci, których imiona nie są zapisane w księdze życia Baranka zabitego od założenia świata”.

„Na tym polega miłość, że nie my umiłowaliśmy Boga, ale że on nas umiłował” (1 J 4,10). Bóg czyni to wszystko, a my mu pozwalamy. Zanim zostaliśmy poczęci w grzechu, Bóg umieścił nas w Nim, świętych i bez skazy (Ef 1,4). Jak Bóg Ojciec mógł widzieć nas takimi? To dlatego, że Jezus Chrystus był Barankiem od założenia świata. Zanim się narodziliśmy, On wiedział na podstawie przedwiedzy, że Go przyjmiemy. Dlatego spojrzał na nas z perspektywy nagrody zapisanej w wieczności i mógł przypisać nam sprawiedliwość, zanim się urodziliśmy. Pan powiedział do Jeremiasza, że „zanim wyszedłeś z łona, uświęciłem cię i ustanowiłem prorokiem dla narodów” (Jr 1,5). To zostało powiedziane przez Pana w oparciu o Jego przedwiedzę co do decyzji Jeremiasza.
Baranek był od założenia świata, abyśmy my mogli być objawieniem w założeniu świata. Jezus Chrystus poszedł na krzyż w mocy wiecznego Ducha i został ukrzyżowany umysłowo i emocjonalnie na długo przed ukrzyżowaniem na Golgocie. On reprezentował żywy krzyż. Tak jak my uznajemy siebie za martwych, po tym jak udaliśmy się do krzyża, tak Jezus Chrystus uznał siebie za martwego przed śmiercią na krzyżu.
Jakub został pobłogosławiony na podstawie tego, co ktoś uczynił w sprawie jego krzywizny. To nie było tak, że Jakub kochał Boga, ale chodziło o to, co uczynił Baranek przed założeniem świata (Lb 23,20-21). Chociaż nie jesteśmy bez grzechu (1 J 1,8), jesteśmy bez winy, ponieważ On został obwiniony naszą winą przed założeniem świata.
Ef 1,4 „Jak nas wybrał w nim przed założeniem świata, abyśmy byli święci i nienaganni przed jego obliczem w miłości”.
Lb 23,20-21 „Oto otrzymałem rozkaz, żeby błogosławić; on błogosławił, a ja tego nie mogę odwrócić. Nie dostrzegł nieprawości w Jakubie ani nie widział przestępstwa w Izraelu. PAN, jego Bóg, jest z nim, a okrzyk króla - przy nim”.
1 J 1,8 „Jeśli mówimy, że nie mamy grzechu, sami siebie zwodzimy i nie ma w nas prawdy”.

Księga Powtórzonego Prawa 29-31