Moje wyjście z organizacji

Każdy Świadek Jehowy kiedy opuszcza organizację czuje się jak Izraelita, który opuścił Egipt. Dlaczego? Pomimo tego, że był w niewoli dostawał  jedzenie,  mieszkał z rodziną, miał znajomych, mógł liczyć zapewne na jakąś pomoc. Tak samo Świadkowie. Mają  jednakowy „pokarm duchowy”, żyją z dala od złego świata, w swoim bezpiecznym środowisku. Po wyjściu z organizacji, gdzie non stop wpajano nam, że wszystko co obce to „świeckie”, „bezbożne” i ogólnie  „be”, człowiek musi się uczyć życia na nowo. Ja się uczę i moje „rozterki” są  bliskie  temu  co zawiera  ten  wiersz:
 
Uczę się żyć
 
Uczysz  się  znowu  żyć, wykluwasz  z  twardej  skorupy
Sporo  lat  Ci  minęło w organizacji  Świadków  Jehowy
Otwierasz  się   na  świat  i  nie chcesz ponownie  swej  zguby
Ale  czy  do nowego  życia  jesteś  w pełni  gotowy?

Ja  chyba  nie, bo co  i rusz niespodzianki  mam  na  swej  drodze
Moja  mentalność  okryła  mnie  szczelnie, niczym  gładka  skóra
Gdy  widzę  niezależność  myślenia, nie  ze  wszystkim  się  godzę
Wyrasta  czasem  mur, tak  duży, jak  wysoka  góra.

Co  zrobisz - pytam? Ano  muszę  się  uczyć  życia  na  nowo
Patrzę  na  innych  przez  pryzmat  miłosierdzia  Bożego
Widzę  różnorodność  i  chociaż  zadziwia  mnie  też  to  i  owo
Powoli  uczę  się  miłować  i  rozumieć  swego  bliźniego.

To  trudny  etap  w  mym  życiu, bo  nie  tak  jest  poukładany
Chaos  wokoło  widzę  i  szukam  harmonii  dla  swej  duszy
Ale  teraz  już  wiem, że każdy  w  niewoli  na  ludzi  jest  zdany
A   wolność  w  Chrystusie, największy  mur  z  czasem  skruszy.

Uczę  się  znowu  żyć, to  tak  jak  przy  zmartwychwstaniu
Wszystko  co  wokół  obcym  jest, bo dotąd  nie  znanym
Jednak  robię  krok, powoli, jak  po  rannym  wstawaniu
By  nie zachwiać się znów,  w  nowym  porządku  tak  zwanym.
 
​
Barbara