Dobry kościół

​Jak zdążyliśmy niejednokrotnie zauważyć wiele osób wędruje od kościoła do kościoła, bo szukają Dobrego Kościoła. Czy taki istnieje?

„Tak jak nie ma doskonałych ludzi, doskonałych chrześcijan, tak samo nie ma doskonałych kościołów. Nawet najlepsze kościoły odstają od ideału. Żadna z tych rzeczy – nawet najlepsza struktura, odważne zwiastowanie, ofiarne dawanie lub ortodoksyjna doktryna – nie daje pewności, że kościół będzie rozkwitał. Mimo to każdy kościół może być zdrowszy, niż jest obecnie. W tym życiu nigdy nie doświadczymy pełnego zwycięstwa nad grzechem. Lecz jako prawdziwe dzieci Boże nigdy nie ustajemy w walce o świętość życia. Kościoły  również nie mogą ustawać w dążeniach do zdrowia. Wszyscy chrześcijanie, a szczególnie pastorzy i przywódcy kościołów, powinni pragnąć i dokładać wszelkich starań, aby ich kościoły były coraz zdrowsze” – Fragment z książki „ Jak wygląda zdrowy kościół” M.Dever.

Po wyjściu z organizacji Świadkowie Jehowy mają obawy aby pójść do wspólnoty ludzi wierzących, czy to do większego kościoła czy małej grupy niekiedy domowej. W pełni Ich rozumiem, bo sama przez dłuższy czas borykałam się z tym problemem. Potrzebny jest czas na oswojenie się z „innością”. Ta „inność” to nie musi być „bezbożny świat”, czy „religijny Babilon”, o których  to uczą w zborach Świadków Jehowy.

Jesteśmy ludźmi stadnymi, a to znaczy, że na dłuższą metę nie jest zdrowym, aby pozostać sam na sam gdzieś tam z boku i tylko obserwować i oceniać. Potrzebujemy wspólnoty ludzi wierzących. Potrzebujemy modlitwy, uczenia się cierpliwości, miłości, wzajemnej pomocy, ale co ciekawe, My sami możemy takimi być dla zboru. Kościół to wspólnota ludzi, mamy się wzajemnie zachęcać, czasem nawet napominać, ale najbardziej kochać.

W pełni rozumiem, że początkowa „wędrówka” po kościołach jest potrzebna, zwłaszcza osobom opuszczającym organizację.  Wpaść z jednej niewoli do drugiej, czyli z tzw. „deszczu pod rynnę”  to następny dramat i zniewolenie.

Pierwsze co należy robić to skupić swoją uwagę tylko na Piśmie Świętym, aby nie czytać go przez pryzmat nauk człowieka, tak jak to było  w organizacji, czy teraz jak to bywa w kościołach. To Bóg dotyka naszego serca. To Bóg daje nam się poznać, to Boży Duch Święty nami kieruje, a zatem nie człowiek, chociażby najbardziej gorliwy w wierze. Dlatego nie jestem zwolennikiem obarczania ludzi dodatkową literaturą, dopóki nie utwierdzą się w Słowie Bożym. Dajmy Duchowi Świętemu czas na działanie.

Przychodzi jednak taki moment, że mamy pragnienie wielbić Boga z innymi wierzącymi. Bądźmy zatem otwarci, bo to może być droga do naszego duchowego uzdrowienia, a kto tego nie potrzebuje?


Barbara