Co to znaczy "być wierzącym"?

Ja jako światłość przyszedłem na świat, aby nie pozostał w ciemności nikt, kto wierzy we mnie. J. 12, 46

W Polsce ok. 90 % ludzi deklaruje się jako wierzący.
Powstaje więc pytanie, co to znaczy być wierzącym?
Czy wystarczy wierzyć, że Bóg istnieje?

W Biblii jest napisane:
… demony również wierzą i drżą. Jak. 2, 19b

13) Wchodźcie przez ciasną bramę; albowiem szeroka jest brama i przestronna droga, która wiedzie na zatracenie, a wielu jest takich, którzy przez nią wchodzą.(14) A ciasna jest brama i wąska droga, która prowadzi do żywota; i niewielu jest tych, którzy ją znajdują. (15) Strzeżcie się fałszywych proroków, którzy przychodzą do was w odzieniu owczym, wewnątrz zaś są wilkami drapieżnymi! Mat. 7

Demony nie żyją w świetle (Jak. 1, 17; 1 J. 1, 5), to wiemy na pewno. Nie jest to więc przykład, o który nam chodzi. Szeroka droga zaś to taka, którą odnajduje się bez zastanowienia, bez poszukiwań; to taka nasza droga, którą my sami sobie kreujemy.

Wiara jest nam niezbędna do zbawienia, zbawienie jest z wiary:
Uwierz w Pana Jezusa, a będziesz zbawiony Dz. 16, 31b

Jak widać, jest to obietnica warunkowa – jeżeli uwierzysz, będziesz zbawiony. 

Postawione przeze mnie na początku pytanie i dobra odpowiedź na nie, jest więc sprawą zasadniczą, sprawą życia lub śmierci.

Co to więc znaczy „uwierzyć”?

Przez wszystkie lata swego życia uważałam się za osobę wierzącą. Jeżeli nią byłam, co się ze mną stało dwa i pół roku temu, w czasie modlitwy, w której zawierzyłam całe swoje życie Panu Jezusowi Chrystusowi?
Ta decyzja zmieniła wszystko, przewartościowała moje myślenie, odwróciła do góry nogami wiele spraw. Zmiany nastąpiły nie tylko wewnątrz mnie, ale również w moim życiu zawodowym i rodzinnym.

Wcześniej, przed tą zmianą, gdyby ktoś mi zasugerował, że jestem niewierząca, byłoby mi bardzo przykro. Wierzyłam jak umiałam, o własnych siłach. Modliłam się słowami „Jezu, ufam Tobie”, ale… nie ufałam….

W Polsce mamy wiele religii, m. in. świadkowie Jehowy, katolicy, protestanci, mormoni....
Jeżeli wszyscy są wierzący, to „jedzmy i pijmy”, bo wszyscy będą zbawieni.
Nie musimy się martwić o nikogo.
Po co głosić, ewangelizować, przecież wszyscy wiedzą, że Jezus Chrystus istniał i deklarują, że w Niego wierzą.

Wróćmy więc do początkowego pytania:

Co to znaczy „uwierzyć”?
Czy wystarczy wierzyć, że Bóg istnieje?
Czy wystarczy wierzyć, że Bóg istnieje i chodzić do Kościoła, spowiedzi, itp?
Czy wystarczy wierzyć, że Bóg istnieje i być dobrym człowiekiem?
Czy wystarczy wierzyć, że Bóg istnieje i słuchać kazań z ambony?

Mnie osobiście wydaje się, że w ogóle nie o to chodzi.
Wszystko, co powyżej wymieniłam można czynić i nie przyjąć rozwiązania, jakie Bóg dał nam w Chrystusie, nie przyjąć łaski miłosierdzia i miłości, nie zaczerpnąć ze źródła wody życia.

Moim zdaniem, znajomość przykazań, wiedza o Bogu, bycie „dobrym” człowiekiem, to nie to samo, co życie z Bogiem i wzrastanie w Nim. Bycie chrześcijaninem, to codzienność, nie „niedzielne ubranie”.
Wiedza o miłości nie jest jeszcze samą miłością (zatopieniem się w niej).
Słuchacz Słowa, to jeszcze nie wykonawca (Jak. 1, 22).

Co o tym myślicie?


​Ania