​*** Tekst na 19 sierpnia 2018 roku ***
Niektórzy wśród was postępują nieporządnie (2 Tes. 3:11).
 

"Powinniśmy słuchać opartych na Biblii wskazówek przekazywanych przez starszych".
 
Komentarz: Samo to, że ktoś powołuje się na Biblię jeszcze nie oznacza, że właściwie ją wykłada. Sam diabeł w rozmowie z Panem Jezusem przytaczał Słowo Boże, ale w spaczony sposób:
(Mateusza 4:5-7) "5 Następnie Diabeł wziął go do świętego miasta, postawił na szczycie muru świątyni 6 i powiedział do niego: „Jeżeli jesteś synem Bożym, to rzuć się w dół, bo jest napisane: ‚Swoim aniołom wyda co do ciebie nakaz’ oraz ‚Będą cię nosili na rękach, żebyś nie uderzył stopą o kamień’”. 7 Jezus mu odparł: „Jest również napisane: ‚Jehowy, swojego Boga, nie wolno ci wystawiać na próbę’”(...)". (PNŚ 2018).
 

"Rozważmy radę Pawła dotyczącą osób postępujących nieporządnie. Niektórzy członkowie zboru ‛mieszali się w to, co ich nie dotyczyło’. Starsi najwyraźniej udzielali im rad, ale oni uparcie je lekceważyli. Jak zbór miał traktować kogoś, kto się tak zachowywał? Paweł polecił: „Miejcie go za naznaczonego, przestańcie z nim obcować”. Jednocześnie przestrzegł braci, żeby nie uważali takiej osoby za nieprzyjaciela (2 Tes. 3:11-15)".
 
Komentarz:
Rozważmy dokładnie, o co tam chodziło. Najlepiej sprawdzić to w Przekładzie dosłownym:
10 "Gdy bowiem byliśmy u was, nakazywaliśmy wam: Skoro ktoś nie chce pracować, niechaj też nie je. 11 Bo słyszymy, że niektórzy spośród was żyją nieporządnie: nie pracują, lecz zajmują się
tym, co nie trzeba. 12 Takim właśnie nakazujemy i takich wzywamy w Panu Jezusie Chrystusie, aby w spokoju pracowali i własny chleb jedli. 13 Wy natomiast, bracia, nie ustawajcie w szlachetnym postępowaniu.
14 Jeśli ktoś jest nieposłuszny naszemu słowu, [przekazanemu] w tym liście, tego sobie zaznaczcie, aby się z nim nie zadawać, a żeby go zawstydzić; 15 lecz nie traktujcie go jak wroga, lecz napominajcie jako brata". (2 Tesaloniczan 5:10-15).
Najwyraźniej grzechem niektórych chrześcijan w Tesalonice było uchylanie się od pracy i zajmowanie się niepotrzebnymi sprawami, prawdopodobnie przesadnym wypatrywaniem powrotu Chrystusa. Gdyby nadal uporczywie unikali pracy, należało do nich zachować dystans, lecz nie całkowicie się od nich odciąć. Nie wolno ich było traktować jak wrogów, lecz napominać jak braci, wzywając do poprawy postępowania. Tymczasem starsi zboru Świadków często są bardzo skorzy do wykluczania ludzi, którym po prostu - ze względu na swoje słabe kwalifikacje - nie potrafią pomóc, np. osobom mającym problemy z nałogami. Łatwiej pozbyć się człowieka i problemu ze zboru, niż mu skutecznie pomóc.
 
​
"Obecnie starsi mogą wygłosić przemówienie ostrzegawcze, jeśli ktoś uporczywie trwa w postępowaniu, które negatywnie wpływa na zbór. Może na przykład chodzić o umawianie się z osobą niebędącą Świadkiem Jehowy (1 Kor. 7:39)".

Komentarz: Czy 1 Koryntian 7:39 faktycznie mówi o związkach Świadków Jehowy z osobami spoza organizacji?
"Żona jest związana tak długo, jak długo żyje jej mąż; a jeśli mąż jej zaśnie, jest wolna, by wyjść za kogo chce, byle w Panu". (Przekład dosłowny).
Co to znaczy, by pobierać się w Panu? To wcale nie znaczy, że nie wolno poślubiać kogoś należącego do innego wyznania chrześcijańskiego.
Ktoś w Panu został tak opisany przez apostoła Pawła:
"Tak więc, jeśli ktoś jest w Chrystusie, nowym jest stworzeniem; stare przeminęło, oto wszystko stało się nowe". (2 Kor 5:17, BW).  
Galacjan 3:26-29: "Wszyscy bowiem jesteście synami Bożymi przez wiarę w Chrystusa Jezusa. Bo wszyscy, którzy zostaliście ochrzczeni w Chrystusie, przyodzialiście się w Chrystusa. Nie ma Żyda ani Greka, nie ma niewolnika ani wolnego, nie ma mężczyzny ani kobiety; wszyscy bowiem jedno jesteście w Chrystusie Jezusie. A jeśli należycie do Chrystusa, to jesteście potomstwem Abrahama, a zgodnie z obietnicą – dziedzicami" (UBG).
Rzymian 8:8-9: "Ci więc, którzy są w ciele, nie mogą podobać się Bogu. Lecz wy nie jesteście w ciele, ale w Duchu, gdyż Duch Boży mieszka w was. A jeśli ktoś nie ma Ducha Chrystusa, ten do niego nie należy" (UBG).
Kolosan 2:6 "Jak więc przyjęliście Pana Jezusa Chrystusa, tak w nim postępujcie" (UBG).
Zatem ten, kto jest w Panu to człowiek, który przyjął Chrystusa przez wiarę, stał się nowym stworzeniem w Chrystusie, bowiem przyjął chrzest i otrzymał Ducha Świętego.
Świadkowie nie spełniają żadnego z powyższych kryteriów, zatem niesłusznie stosują do swoich członków 1 Koryntian 7:39 o poślubianiu ludzi "w Panu". Sami nie są "w Panu". Organizacja stosuje do nich ten tekst, gdyż nie pozwala na zawieranie małżeństw z ludźmi z innych wyznań lub ogólnie spoza organizacji.
Tymczasem np. baptysta może ożenić się z członkinią innego ewangelicznego wyznania, i jeśli oboje są prawdziwie w Panu, to mimo niewielkich różnic między dotychczasowymi ich kościołami, pozostaną oni w Chrystusie także po ślubie. Co więcej, w obydwu kościołach słyszą tę samą ewangelię i te same nauki. 
 

"Jak reagujesz na takie rady? Jeżeli wiesz, o kim jest mowa, czy będziesz unikać kontaktów towarzyskich z taką osobą? Swoją zdecydowaną postawą pokażesz, że zależy ci na kimś takim, i być może zachęcisz go do zmiany postępowania. w16.11 2:13".
 
Komentarz: W 1 Tesaloniczan 3,15 nie ma mowy o całkowitym unikaniu kontaktów z naznaczoną osobą. Grecko-polski Nowy Testament tak to oddaje: "i nie jak nieprzyjaciela uznawajcie, ale kładźcie do rozumu jak bratu". Przekład Davida Sterna wyraża to jeszcze bardziej zrozumiale:
"Ale nie miejcie go za wroga, przeciwnie, napominajcie go jak brata i starajcie się pomóc mu się zmienić" (Komentarz żydowski do Nowego Testamentu).
Tymczasem Świadkom bez trudu przychodzi unikanie kogoś i mają jeszcze z tego powodu zadowolenie. Budują w ten sposób w sobie faryzejskie poczucie sprawiedliwości. A może gdyby wyciągnęli do kogoś pomocną dłoń, ta osoba podźwignęłaby się z upadku i pozbyła się złego nawyku?
Jako były długoletni starszy zboru Świadków Jehowy mogę zaświadczyć, że pewnego razu pomogłem Świadkom, którzy doświadczyli upadku. Inni starsi chcieli ich nawet wykluczyć. Moje zdanie jednak przeważyło i te błądzące dotąd osoby wyprostowały swoje życie, doceniając okazane im miłosierdzie.

Podsumowując, dzisiejszy tekst dzienny jest kolejnym przykładem pragmatycznego wykorzystywania Biblii w celu urabiania sumień i postaw szeregowych Świadków Jehowy.


Natan

​Drodzy,

Nowa Biblia Świadków Jehowy, a w niej skandalicznie przetłumaczony fragment, List do Filipian 2.5-7. Przypomnijmy, jak on brzmi w przekładzie Biblii Warszawskiej:

„Takiego bądźcie względem siebie usposobienia, jakie było w Chrystusie Jezusie, który chociaż był w postaci Bożej, nie upierał się zachłannie przy tym, aby być równym Bogu, lecz wyparł się samego siebie, przyjął postać sługi i stał się podobny ludziom; a okazawszy się z postawy człowiekiem...”. 

Słowa te świadczą o tym, ze Bóg stał się człowiekiem, uniżył się i cierpiał dla naszego zbawienia (także J.1). 

Jak organizacja pozwala sobie zmieniać Słowo Boże, dostosowując Je do własnych doktryn i poniżając Pana i Boga Jezusa Chrystusa?

Zobaczcie na zdjęciu!
To skandal! Buta! Pycha!

Uciekajcie z organizacji Świadków Jehowy, Drodzy Przyjaciele - tam promowany jest duch antychrysta. To bardzo poważna sprawa! 
​
Dlaczego? Walka duchowa trwa, chyba nie chcesz podlegać zniewoleniu?


​JW Pomoc

Ostatnio, przy stojakach, ze Świadkami Jehowy, gorąco dyskutowaliśmy na temat, co to znaczy BYĆ W CHRYSTUSIE, BYĆ W PRAWDZIE.
Dla Chrześcijan oczywiste jest, że znaczy to to samo, BYĆ W CHRYSTUSIE = BYĆ W PRAWDZIE (J 14, 6; Ef. 4, 21)
Nie dla Świadka Jehowy jednak.

Napiszę poniżej, jak widzę różnicę pomiędzy biblijnym zwrotem "BYĆ W CHRYSTUSIE", a interpretacją SJ tego zwrotu, która znajduje się w Biblii Nowego Świata.

Być w Chrystusie, a w jedności z Nim – czy jest różnica?

"A zatem ci, co są w jedności z Chrystusem Jezusem, nie podlegają potępieniu" (PNŚ - Rzym. 8:1).

Powyżej naginane do doktryn Strażnicy i nieprawidłowe tłumaczenie wersetu Rz. 8,1, znajdujące się w Biblii Nowego Świata.

Poniżej podaję inne, zgodne z interlinią tłumaczenia oraz link do tłumaczenia interlinearnego, gdzie można to sprawdzić:

"Przeto teraz nie ma żadnego potępienia dla tych, którzy są w Chrystusie Jezusie." Rz. 8, 1 BW, BT

"Nie ma więc już żadnego potępienia względem tych, którzy są w Chrystusie Jezusie." BW-P

"Przetoż teraz żadnego potępienia nie masz tym, który będąc w Chrystusie Jezusie nie według ciała chodzą, ale według Ducha." BG

"Teraz tedy żadne nie jest potępienie tym, którzy są w Jezusie Krystusie, to jest, którzy nie wedle ciała chodzą, ale według ducha." BB

Tłumaczenie interlinearne:
http://bibliaapologety.com/Rz8.htm


Ktoś zapyta, czym różni się "bycie w Chrystusie" od "bycia w jedności z Chrystusem"? Czy jest jakaś różnica?

Jest różnica zasadnicza, moim zdaniem.

Lepiej to widać na podstawie fragmentu z 2 Listu do Koryntian, rozdział 13, werset 5:

"Poddawajcie samych siebie próbie, czy trwacie w wierze, doświadczajcie siebie; czy nie wiecie o sobie, że Jezus Chrystus jest w was? Chyba żeście próby nie przeszli."

Mamy sami siebie sprawdzać, czy Chrystus jest w nas.
Każdy powinien zadać sobie to pytanie i szczerze na nie odpowiedzieć.

Oto przekład interlinearny tego miejsca:
http://bibliaapologety.com/2Kor13.htm
... znowu nie ma tu słowa "w jedności"...

Niestety, w BNŚ znowu dodano to słowo:
"Stale sprawdzajcie, czy trwacie w wierze, ciągle badajcie, jacy jesteście. albo czyż nie rozpoznajecie, że Jezus Chrystus jest w jedności z wami? Chyba że Jesteście niegodni uznania."

Jaka jest różnica pomiędzy:
Być w Chrystusie, a być w jedności z Chrystusem.
Chrystus jest w nas, a Chrystus jest w jedności z nami...

Kiedy jesteś "w jedności", możesz być obok, możesz mieć np. te same poglądy, jak politycy zrzeszeni w jednej partii.

Natomiast być "w", to być całkowicie zależnym od tego w kim jesteś, zatopionym w nim, jak np. płód w łonie matki - matka troszczy się o dziecko w łonie dostarczając mu wszystko, co mu jest potrzebne do życia, a ono jest całkowicie od niej zależne, nie może samodzielnie egzystować.

Jeżeli jesteś w jedności z kimś, ten ktoś nie musi wiedzieć o Tobie wszystkiego...
Jeżeli jesteś w Chrystusie, a Chrystus jest w Tobie, jesteś Nim wypełniony, zjednoczony w Nim. Relacja jest bardzo żywa i bliska. Już nie Ty żyjesz, nie Ty się liczysz, ale Chrystus w Tobie... Na tronie Twego życia siedzi Chrystus, nie Ty sam...

"Z Chrystusem jestem ukrzyżowany; żyję więc już nie ja, ale żyje we mnie Chrystus; a obecne życie moje w ciele jest życiem w wierze w Syna Bożego, który mnie umiłował i wydał samego siebie za mnie." BW Gal 2,20

Na to właśnie, moim zdaniem, wskazują słowa Pana Jezusa:

"Ja jestem krzewem winnym, wy jesteście latoroślami. Kto trwa we mnie, a Ja w nim, ten wydaje wiele owocu; bo beze mnie nic uczynić nie możecie." BW Jan 15,5

Swoją drogą PNŚ fragment ten przedstawia znowu ze słowem "w jedności":  
"Ja jestem winoroślą, a wy gałęziami. Kto pozostaje w jedności ze mną, a ja w jedności z nim, ten przynosi wiele owocu, ponieważ beze mnie w ogóle nic nie może uczynić."

Tak to widzę, Drodzy Bracia i Siostry.
Pozdrawiam serdecznie w naszym Panu!

​
Ania

P.S. Niech Słowo Boże podsumuje:

"Tak więc, jeśli ktoś jest w Chrystusie, nowym jest stworzeniem; stare przeminęło, oto wszystko stało się nowe." BW II Kor 5,17

"Zaraz potem wymógł na swoich uczniach, aby wsiedli do łodzi i popłynęli przed Nim na drugą stronę jeziora. On miał zostać i rozpuścić tłum (...) Około czwartej nad ranem Jezus przyszedł do nich. Szedł po falach. Gdy uczniowie zobaczyli Go idącego po wodzie, przestraszyli się. Myśleli, że to zjawa. Ze strachu nawet krzyknęli. Lecz Jezus zaraz ich uspokoił: Odwagi przemówił - to Ja jestem, nie bójcie się! Wtedy odezwał się Piotr: Panie, jeśli to Ty jesteś karz mi przyjść do siebie po wodzie. Przyjdź- polecił.
I Piotr wyszedł z łodzi, szedł po wodzie i zbliżył się do Jezusa.
Jednak potężny wiatr, przestraszył go i gdy zaczął tonąć, zawołał: Panie ratuj mnie! Jezus natychmiast wyciągnął rękę, uchwycił go i powiedział: O, małowierny, dlaczego zwątpiłeś?” Mat 14:22-32
 
Przychodzi do Ciebie Jezus, idzie "po wodzie", tak jak w przypadku Piotra, a Ty uniesiony wiarą, jaką Pan w Tobie wzbudził, dajesz się ponieść Duchowi i także wychodzisz do niego "z łodzi".  Stawiasz pierwsze kroki na tej "nowej drodze".
Wszystko idzie wspaniale i czujesz ogromne szczęście, to sprawia, że "góry możesz przenosić".
Nagle pojawia się "wiatr", który burzy w Tobie to poczucie pewności, wtedy zaczynasz "tonąć".
Pan Jezus zawsze wyciągnie do Ciebie rękę. On nie chce, byś zginął. Pamiętaj o tej pierwszej miłości, jaka zapłonęła w Twym sercu. Zawsze miej na uwadze tylko Pana, gdyż od Niego zależy nasze przyszłe życie. Teraźniejsze zresztą też.
To całkiem normalne, kiedy wszystko idzie dobrze i się układa, i czujesz się znakomicie, jednak w przypadku trudności nasze myślenie zaczyna się zmieniać. Myślę, że większość Świadków Jehowy po wyjściu z tej religii i odnalezieniu "Drogi", w przypadku pojawienia się różnych przeciwności zaczyna myśleć - "czy nie zgrzeszyłem przeciw Jehowie?". Przez lata wpajane zasady odzywają się. Właśnie zasady tej religii, które paraliżują normalne myślenie.
 
"Dlaczego zwątpiłeś?"- dobre pytanie. Co spowodowało, że Piotr, który widział cuda dokonywane przez Jezusa, nagle się przestraszył? Szedł po wodzie podobnie jak Ty idziesz" po wodzie", ponieważ to do Ciebie także zawołał Pan - "Przyjdź!"
Wychodząc z tej pozornie "bezpiecznej łodzi" zawsze będziesz narażony na pojawienie się nagłego "wiatru". Diabeł, jak lew ryczący chodzi. On nie śpi, bo nie zostało mu już wiele czasu.
Jest wściekły, że kolejne osoby budzą się ze "snu", dlatego zrobi wszystko, by Cię zniechęcić do kroczenia tą "Drogą". Chociaż innej przecież drogi nie ma - jest nią tylko Jezus. Jana 14: 6
 
Nie poddawaj się jednak. bo Jezus jest tym, który za Ciebie i za mnie oddał swe życie. Jego krew ma wielką moc odkupienia nas z naszych grzechów. Pamiętaj, że w Nim jest wybawienie i On natychmiast wyciągnie do Ciebie swą rękę.
"Nie zasmucajcie też Bożego Ducha Świętego, którym was opieczętowano na dzień odkupienia" Ef 4:30
Nie zasmucaj Ducha i ufaj, by Jezus nie powiedział -"Dlaczego zwątpiłeś?"
 
Panie Jezu przyjdź.


​Edek

Podczas Konferencji Łaski w Gdańsku odbył się chrzest wiary (Mat.28,19). Ochrzczone zostały trzy osoby, wśród nich jedna Siostra, były Świadek Jehowy. To były dla wszystkich bardzo wzruszające chwile.
Brat i dwie Siostry publicznie przed całym światem, tym realnym, który widzimy oraz tym duchowym, którego nie widzimy, wyznali, ze należą już do Pana Jezusa! Dziękujemy! Chwała Tobie, Panie!

Poniżej kilka słów przypomnienia, czym jest chrzest, a w następnych postach relacja z tego wydarzenia.

Chrzest w Chrześcijaństwie jest jednym z dwóch znaków jakie ustanowił Jezus dla kościoła. Tuż przed swoim wniebowstąpieniem Jezus powiedział: „Idźcie tedy i czyńcie uczniami wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Ucząc je przestrzegać wszystkiego, co wam przykazałem, A oto Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata” (Ew. Mateusza 28.19-20). Te zalecenia wskazują, że kościół jest odpowiedzialny na nauczanie Słowa Jezusa, czynienie innych uczniami i chrzczenie ich. Te rzeczy należy czynić wszędzie („wszystkie narody”) „aż do skończenia świata.”

Chrzest jest czyniony w imieniu Boga Ojca, Syna i Ducha Świętego - to czyni go chrztem „chrześcijańskim.” Znak ten wskazuje, że osoba chrzczona zostaje przyjęta do społeczności kościoła. Gdy doświadczamy zbawienia zostajemy „ochrzczeni” przez Ducha Świętego w Ciało Chrystusa, którym jest kościół. 1 Koryntian 12.13 mówi: „Bo też w jednym Duchu wszyscy zostaliśmy ochrzczeni w jedno ciało- czy to Żydzi, czy Grecy, czy to niewolnicy, czy wolni, i wszyscy zostaliśmy napojeni jednym Duchem.” Chrzest wodny jest „potwierdzeniem” chrztu przez Ducha Świętego.

Chrzest chrześcijański jest sposobem publicznego wyznania wiary i swojego uczniostwa Jezusowi. W wodzie, podczas chrztu wypowiadane są słowa: „Wyznaję wiarę w Chrystusa; Jezus obmył moją duszę z grzechu, a teraz mam nowe życie w uświęceniu.”

Chrzest w Chrześcijaństwie podkreśla w szczególny sposób śmierć, pogrzeb i zmartwychwstanie Chrystusa. Równocześnie wskazuje na naszą śmierć dla grzechu i nowe życie w Chrystusie. Gdy grzesznik wyznaje Jezusa swoim Panem, umiera dla grzechu (Rzymian 6.11) i powstaje do całkiem nowego życia (Kolosan 2.12). Bycie zanurzonym w wodzie symbolizuje śmierć dla grzechu, a wynurzenie z wody wskazuje na nasze obmycie z grzechu, święte życie, które przynosi zbawienie. Rzymian 6.4 mówi: „Pogrzebani tedy jesteśmy wraz z nim przez chrzest w śmierć, abyśmy jak Chrystus wskrzeszony został z martwych przez chwałę Ojca, tak i my nowe życie prowadzili.”

Mówiąc najprościej, chrzest jest zewnętrznym świadectwem wewnętrznej zmiany w życiu wierzącego. Chrzest chrześcijański jest wyrazem posłuszeństwa Panu po doświadczeniu zbawienia; mimo, iż chrzest jest mocno związany ze zbawieniem, nie jest on wymogiem do tego by być zbawionym. Biblia w wielu fragmentach wskazuje na pewien porządek zdarzeń: 1) człowiek zawierzy Panu Jezusowi i 2) zostaje ochrzczony. Taką kolejność zdarzeń dostrzegamy w wydarzeniach opisanych w Dziejach Apostolskich 2.41, „Ci więc, który przyjęli słowo jego [Piotra], zostali ochrzczeni i pozyskanych zostało owego dnia około trzech tysięcy dusz” (przeczytaj również Dzieje Apostolskie 16.14-15).

Nowo nawrócony wierzący w Jezusa Chrystusa powinien pragnąć tego by być jak najszybciej ochrzczonym. W 8 rozdziale Dziejów Apostolskich Filip przekazuje: „dobrą nowinę o Jezusie” etiopskiemu eunuchowi gdy „tak jechali drogą, przybyli nad jakąś wodę, a eunuch rzekł: Oto woda; cóż stoi na przeszkodzie, abym został ochrzczony?...” (wersety 35-36). W tej samej chwili zatrzymali powóz, a Filip ochrzcił tego mężczyznę.

Chrzest ilustruje jedność wierzącego w śmierci Chrystusa, jego pogrzebie i zmartwychwstaniu. Wszędzie tam, gdzie głoszona jest ewangelia, ludzie powinni być ochrzczeni.

Fragmenty z https://www.gotquestions.org/

Witajcie!

Jak wiemy Biblia nie może sama sobie zaprzeczać bo inaczej nie była by od Boga. Zaprzecza sobie, jak już, nasza  niepełna wiedza Pisma Świętego.
 
Chciałbym dzisiaj zwrócić uwagę na dwa ciekawe miejsca w Biblii, jedno ze Starego Testamentu, a drugie z Nowego. Wyłuszczę DUŻĄ CZCIONKĄ myśli, które chciałem uwypuklić.
 
Izajasza 45:22,23
,, Nawróćcie się do mnie, a dostąpicie zbawienia, wszystkie krańce ziemi!
Bo ja jestem Bogiem - i nie ma innego!
Przysięgam na siebie:
z ust moich sprawiedliwość wychodzi,
słowo nieodwołalne.
WSZELKIE KOLANO ZGINAĆ SIĘ BĘDZIE PRZEDE MNĄ i wszelki język na mnie przysięgać."
 
Jak widzimy sam Bóg mówi tutaj, że to przed Nim ,,zginać się będzie wszelkie kolano".
Rozumiemy bezsprzecznie, że taka chwała należy się tylko Bogu, żadnemu stworzeniu, czy to aniołowi, czy człowiekowi taka cześć oddana zostać nie może, bo było by to bałwochwalstwem.
Zgodzimy się prawda?
 
Zerknijmy teraz do Nowego Testamentu:
Filipian 2:6-10,
,,, istniejąc w postaci Bożej,
nie skorzystał ze sposobności,
aby na równi być z Bogiem,
7 lecz ogołocił samego siebie,
przyjąwszy postać sługi,
stawszy się podobnym do ludzi.
A w zewnętrznym przejawie, uznany za człowieka,
8 uniżył samego siebie,
stawszy się posłusznym aż do śmierci -
i to śmierci krzyżowej.
9 Dlatego też Bóg Go nad wszystko wywyższył i darował Mu imię ponad wszelkie imię,
10 ABY NA IMIĘ JEZUSA
ZGIĘŁO SIĘ KAŻDE KOLANO
istot niebieskich i ziemskich i podziemnych.
11 I aby wszelki język wyznał,
że Jezus Chrystus jest PANEM -
ku chwale Boga Ojca."
 
Jak widzimy w wersecie 10 powiedziano, że to na ,,imię Jezusa zegnie się każde kolano."
O czym to świadczy?
Kim w takim razie jest Jezus Chrystus, a kim nie może być?

​
Marcin 

„Nuże, wszyscy, którzy macie pragnienie, pójdźcie do wód, a którzy nie macie pieniędzy, pójdźcie, kupujcie i jedzcie! Pójdźcie, kupujcie bez pieniędzy i bez płacenia!”  Izajasza 55,1

„A ten, kto pragnie, niech przychodzi, a kto chce, niech darmo weźmie wodę żywota” Obj. 22:17.

Uwaga! Woda niezdatna do picia!

Tego rodzaju ostrzeżenie często można spotkać  przy publicznych ujęciach wody.  Wskazuje ono na to, że woda  może zawierać drobnoustroje i związki chemiczne działające chorobotwórczo. Zlekceważenie przestrogi oznaczałoby  świadome narażenie się na poważne niebezpieczeństwo.

„Woda niezdatna do picia”- w podobny sposób również Bóg określa różne źródła, przy których świat szuka orzeźwienia: niemoralne powieści, filmy, przedstawienia teatralne czy inne atrakcje. Niemniej żadna z tych rzeczy nie daje człowiekowi  prawdziwego orzeźwienia. Prorok Jeremiasz mówiąc o tym posłużył się obrazem: „cysterny dziurawe, które wody zatrzymać nie mogą” (Jer. 2,13). Źródła tego świata nie tylko nie potrafią zaspokoić  pragnienia duszy, lecz  są także nieczyste i zatrute. Jakże szybko też wysychają!  Jednak  Bóg nie poprzestaje jedynie na ostrzeżeniu ludzi przed niezdrowymi, skażonymi źródłami. On sam oferuje im czystą, zdrową wodę: wodę życia, która uzdrawia duszę i gasi jej pragnienie. To dlatego Zbawiciel zaprasza: ”Jeśli kto pragnie, niech przyjdzie do mnie i pije” (Ew. Jana 7:37). Daremnie próbujesz zaspokoić swoje pragnienie czerpiąc z zanieczyszczonych źródeł tego świata. Pan Jezus Chrystus obiecał jednak wyraźnie: „ale kto napije się wody, którą ja mu dam, nie będzie pragnął na wieki, lecz woda, którą ja mu dam, stanie się w nim źródłem wody wytryskującej ku żywotowi wiecznemu”(Ew. Jana 4:13-14).     

Tekst z „Dobry Zasiew” 09.01.2018 r.


​Powyższy tekst zwraca uwagę na jedyne nieskażone Źródło Życia jakim jest Nasz Pan Jezus Chrystus. Nie na darmo Biblia tak wielokrotnie zwraca uwagę na Bożego Syna. Musiał On stać się człowiekiem, bo nie tylko celem przyjścia było zbawienie dusz ludzkich, ale pokazanie Ojca, którego nie widzimy. Musiał stać się człowiekiem aby dotrzeć do naszych serc i umysłów uwzględniając nasze ludzkie, cielesne ograniczenia. Bo czy coś grzesznego, niedoskonałego może stanąć przed Świętym Bogiem? A takimi byliśmy, jesteśmy i będziemy do czasu powtórnego przyjścia Naszego Pana, który zabierze Nas do Domu Ojca. Ta chwilowa wędrówka ludzi przez pustynne, ludzkie życie, na nic by się  zdała, gdybyśmy po drodze nie napotkali Bożych, orzeźwiających źródeł objawionych w Zbawicielu, Panu Naszym Jezusie Chrystusie, a pozostających do dziś w Bożym Słowie - Biblii i pod Bożym kierownictwem  Ducha  Świętego.

Drogi Świadku Jehowy, czy nie warto zatrzymać się aby zaczerpnąć z tego Źródła prawdziwej Wody? Czy człowiek może Ci dać to, co niezbędne do duchowego życia, objawiając jedynie szczątkowe „nowe światła” ku chwale ludzkiej organizacji? Czy nie zauważyłeś, że są one zmienne i bardziej przypominają mętną wodę, a nie czyste źródło?

Czego potrzebujesz? Wystarczy zareagować na głos Bożego Syna „Jeśli kto pragnie, niech przyjdzie do mnie i pije”.  Ta Woda Życia jest z Bożej Łaski, darmo. Ty nie płacisz, bo jest TEN, który za Ciebie już zapłacił. Wystarczy tylko przyjść.

​
Barbara

​"Potem poprowadził mnie z powrotem w kierunku bramy zewnętrznej świątyni, zwróconej ku wschodowi; lecz była zamknięta. I rzekł do mnie: Ta brama będzie zamknięta, nie będzie się jej otwierać i nikt nie będzie przez nią wchodził, gdyż Pan, Bóg izraelski, wszedł przez nią, dlatego będzie zamknięta." Ez.44,1-2 (BW)

Tutaj ten sam fragment z Biblii Hebrajskiej:
http://bibliaapologety.com/WLC/Ez44.htm

Tutaj przekład Nowego Świata:
"I poprowadził mnie z powrotem drogą przez bramę sanktuarium, tę na zewnątrz, zwróconą na wschód, a była ona zamknięta. Wówczas Jehowa rzekł do mnie: "Jeśli chodzi o tę bramę, pozostanie zamknięta. Nie będzie otwierana i żaden człowiek przez nią nie wejdzie, bo Jehowa, Bóg Izraela, wszedł przez nią, i ma pozostać zamknięta." Ez.44,1-2 (PNŚ)

"Wesel się bardzo, córko syjońska! Wykrzykuj, córko jeruzalemska! Oto twój król przychodzi do ciebie, sprawiedliwy on i zwycięski, łagodny i jedzie na ośle, na oślęciu, źrebięciu oślicy." Zach 9,9 (BW)

"Gdy się przybliżyli do Jerozolimy przyszli do Betfage na Górze Oliwnej, wtedy Jezus posłał dwóch uczniów i rzekł im: Idźcie do wsi, która jest przed wami, a zaraz znajdziecie oślicę uwiązaną i źrebię z nią. Odwiążcie je i przyprowadźcie do Mnie!
A gdyby wam kto co mówił, powiecie: Pan ich potrzebuje, a zaraz je puści.
Stało się to, żeby się spełniło słowo Proroka:
Powiedzcie Córze Syjońskiej: Oto Król twój przychodzi do Ciebie łagodny, siedzący na osiołku, źrebięciu oślicy." Mat.21,1-5

„Baczcie, aby was kto nie sprowadził na manowce filozofia i czczym urojeniem, opartym na podaniach ludzkich i na żywiołach świata, a nie na Chrystusie; gdyż w nim mieszka cieleśnie cala pełnia boskości i macie pełnię w nim”.

Chrystus najskuteczniejszym lekarstwem!

Kolosanie byli z pochodzenia poganami. Nawrócili się i przyjęli Pana Jezusa jako swojego Zbawiciela. W ten sposób stali się Jego własnością, a On stał się ich życiem. Niemniej jednak nadal grzeszyli, chociaż nie byli już niewolnikami grzechu. Choć nie byli już dłużej w ciele (Rzym.8,9) czasem niestety postępowali według ciała, to znaczy z pobudek zmysłowych, dlatego byli podatni na to, co oferuje im świat. Dwie rzeczy były szczególnie niebezpieczne dla Kolosan: filozofia i podania ludzkie. Filozofia to ludzkie teorie odnośnie sensu życia, zaś podania ludzkie to tradycje, także religijne. Te rzeczy również i dla nas są realnym zagrożeniem. Może się zdarzyć, że urosną w naszym życiu do takiej rangi, iż będziemy je traktować jako wytyczne dotyczące naszego życia wiary.
Kolosanie znaleźli się zatem w niebezpieczeństwie, że zwiodą ich ludzkie ideologie i tradycje religijne. Przez to zmętniało ich spojrzenie wiary, które powinno być skierowane na Chrystusa. Ta prawda obowiązuje również w naszym przypadku: im bardziej słuchamy świata i jego zwodniczych teorii, tym bardziej odciągani jesteśmy od Chrystusa.
Co czyni apostoł Paweł wobec tych niebezpieczeństw? Ukazuje wierzącym Kolosanom doskonałość, chwałę i wzniosłość naszego Zbawiciela. List do Kolosan – jak żaden inny list – mówi o chwale Chrystusa. Jest to jedyne, skuteczne lekarstwo, gdy znajdziemy się w niebezpieczeństwie aby zboczyć z drogi wiary. Jedynie świadomość wielkości naszego Pana Jezusa może uchronić nas przed ułudą tego świata i na nowo skierować nasze serca ku niemu.”

Tekst z „Dobry Zasiew” 06.01.2018 r.

Pan Jezus powiedział, aby DO NIEGO przychodzić (Mat.11, 28-30). Przyszedłeś?
Pan Jezus powiedział, ze jest ŻYCIEM (J. 11, 25). Bierzesz od Niego to Życie?
Pan Jezus powiedział, ze jest bramą do Ojca (J. 10, 9). Czy przeszedłeś przez te drzwi?
Pan Jezus jest Pasterzem (J. 10, 11). Czy jesteś owcą w Jego stadzie?
Pan Jezus jest Chlebem (J. 6, 35). Czy spożywasz ten Chleb?
Pan Jezus powiedział, ze musisz się narodzić na nowo (J. 3). Czy narodziłeś się na nowo w Nim?
Mamy wzywać Jego imienia (Rz. 10, 9-13), czy wzywasz?

Drogi Świadku Jehowy, 
Odpowiedz sobie na powyższe pytania. Jeżeli chociaż na jedno Twoja odpowiedz jest negatywna, szukaj Boga w Jego Słowie.
On nie zostawi Cię bez odpowiedzi. On nie zostawi NIKOGO, tak bardzo nas kocha. Niczym na to nie zasłużyliśmy, ani nie możemy zasłużyć. 
Żadne uczynki i usilne starania nie przybliżą nas do Zbawiciela, jedynie relacja z Nim nawiązana poprzez szczere zawierzenie Chrystusowi, bezgraniczne zaufanie, pokutę i przyjęcie przebaczenia.
Życie w Bożej miłości warte jest wyjścia ze strefy komfortu.

​
Pozdrawiam,
​Ania

Słowo jak młot, który kruszy skałę...

Czy moje słowo nie jest jak ogień - mówi Pan - i jak młot, który kruszy skałę?
Jeremiasza 23:29

Biblioteka uniwersytecka w Cambridge posiada w swych zbiorach rękopis hebrajskiego przekładu Nowego Testamentu, z którym związana jest bardzo ciekawa historia. Rękopis ten pochodzi z Travancore, a wykonał go pewien uczony Żyd.
Tłumaczenia tego dokonał z myślą, że obali Nowy Testament i będzie mógł odeprzeć wszelkie argumenty swych chrześcijańskich znajomych. Jednakże ów przekład stał się powodem, że sam tłumacz nawrócił się i uwierzył w to, co przedtem chciał zniszczyć .
Żył i umarł jako głęboko wierzący chrześcijanin. Tysiące ludzi od czasów apostolskich starało się w różny sposób walczyć przeciw Słowu Bożemu: przekręcaniem i gmatwaniem jego treści, zajadłą krytyką, czasami z ogniem i mieczem w ręku.
Jednakże musieli poznać, że "kto by upadł na ten kamień, roztrzaska się" Mat 21:44

Gdzie są dziś ci wszyscy, którzy sprzeciwiali się temu Słowu?
Obrócili się w proch, a ich przekonywające argumenty poszły w zapomnienie, natomiast Słowo Boże trwa niezmiennie. Dla wielu ludzi dzięki łasce Boga Jego Słowo stało się młotem, który rozkruszył twardą skałę ich serc, zmieniając je ku wiecznemu zbawieniu.

Biblia jest Słowem Boga nie człowieka .Bóg utożsamia się z tym, co powiedział i co kazał spisać. Dlatego też,żadne ludzkie wysiłki nie będą w stanie przemóc Biblii. Bóg sam troszczy się o to. Autor Psalmu 119 mówi w wersecie 89; "Panie Słowo Twoje trwa na wieki, niewzruszone jak niebiosa."
Mamy zatem wszelkie powody ku temu, aby wierzyć, że nie tylko każde słowo oryginału Pisma zostało przez Boga natchnione, ale i każda litera, ponieważ Pan Jezus powiedział:
"Lecz łatwiej jest niebu i ziemi przeminąć, niż przepaść jednej kresce z zakonu" Łuk 16:17

Cytat z Dobry Zasiew 2017


Można by jeszcze dodać tylko, że i Strażnica nie zdołała zniszczyć Bożego Słowa mimo wielkich wysiłków. Duch Święty objawia każdemu, komu tylko zechce kim jest Jezus i co jest potrzebne do zbawienia.
Jak mówi Słowo " biada temu kto coś z tego co napisane ujmie lub coś dołoży...."

​
Edek.

Psalm 90

„Panie, Tyś był ostoją naszą z pokolenia w pokolenie. Zanim góry powstały, zanim stworzyłeś ziemię i świat, od wieków na wieki Tyś jest, o Boże! Położyłeś winy nasze przed sobą, tajne grzechy nasze w świetle oblicza swego. Wszystkie dni nasze znikają z powodu gniewu twego. Lata nasze giną jak westchnienie. Życie nasze trwa lat siedemdziesiąt, a gdy sił stanie, lat osiemdziesiąt: a to, co się ich chlubą wydaje, to tylko trud i znój, gdyż chyżo mijają, a my odlatujemy”. Ps. 90:1,2, 8-10.

Zacytowany Psalm to prawdziwy Psalm noworoczny. Czytając powyższe słowa, możemy pomyśleć o roku, który jest za nami, o tym, co nas w nim spotkało i jak szybko minął. Bóg przedstawiony w tym Psalmie jest wiecznie niezmienny – jakże pewne schronienie w świecie, w którym wszystko zmienia się w szalonym tempie! Człowiek, który uważa się za kogoś znaczącego, niknie w oczach, zaś Bóg jest od wieków na wieki – dla niego czas nie odgrywa żadnej roli. Człowiek natomiast żyje siedemdziesiąt, osiemdziesiąt lat, a później jego życie na ziemi dobiega końca. Bóg jest wszechwiedzący, przed Nim nic się nie ukryje. Człowiek jako grzesznik nie może się przed Nim ukryć ani ostać. Kto wiedząc o tym, zrozumie swoją nicość, będzie prosił Boga: „Naucz nas liczyć dni nasze, abyśmy posiedli mądre serce!” (w.12). Nauczy się okazywać Mu szacunek i cześć, zrozumie, że jest On sprawiedliwy i święty, ale wybacza każdemu, kto szczerze ze skruchą wyznaje Mu swoje grzechy.

Kolejne słowa wyrażają wiarę i nadzieję. Psalmista pyta: ”Jak długo jeszcze?” (w.13). wskazują one na to, że wierzący tęskni za dniem odkupienia. Zanim ten dzień nadejdzie, możemy polegać na Bożym miłosierdziu. On nasyci nas łaską swoją, abyśmy weselili i radowali się w Jego obecności po wszystkie nasze dni (w.14).
Psalm ten jest modlitwą Mojżesza. Widzimy w jego słowach niezwykle silną zależność od Boga! Takie jest bowiem właśnie przesłanie tego psalmu: Bóg jest wielki, a my jesteśmy mali. Świadomość ta powinna towarzyszyć nam każdego kolejnego dnia, który podaruje nam Bóg".

​
Tekst z „Dobry Zasiew” 01.01.2018r.

Jaki wymiar mają dla Ciebie te Święta?

Może biegasz z torbami pełnymi zakupów i obmyślasz, czy wszystko zapięte na ostatni guzik, mieszkanie posprzątane, prezenty kupione?

Może patrzysz na innych z góry i myślisz, po co oni się krzątają, przecież to pogański obyczaj i nie ma nic wspólnego z narodzinami Jezusa?

Jesteś zagoniony i brak Ci czasu na refleksję, albo może odwrotnie, czujesz się lepszy, gdyż nie bierzesz udziału w tej komercyjnej bieganinie?

Jakkolwiek by nie było, my chcemy Ci powiedzieć, dlaczego cieszymy się tak bardzo w tym czasie.

Nie ważne, czy dokładnie znamy dzień narodzin naszego Pana i Zbawcy, czy nie. Ważne dla nas jest to, ze Bóg tak bardzo umiłował człowieka, ze przyszedł na ten świat, żył tak jak my, doświadczając wszystkiego oprócz grzechu, aby umrzeć za nas, odkupić nasze winy i pojednać nas ze Sobą dając nam możliwość życia wiecznego w Jego Obecności. To tak wielki dar!

Dlatego świętujemy urodziny Pana Jezusa, dziękując Mu za to, że nie zrezygnował z nas, ale "do Swej własności przyszedł" (J.1), Immanuej - Bóg z nami (Iz.7; Mat.1), nauczał nas, a potem przelał Swoją Świętą Krew dla naszego ratunku.

Chwała i dzięki Ci, Panie!

Kto jest nazwany w Biblii Królem królów i Panem panów?

Biblia wskazuje na Boga Najwyższego YHWH jako na Pana panów i Króla królów. Wskazuje też na Pana Jezusa Chrystusa. Jak to pogodzić?

Czy może być dwóch Królów nad królami i Panów nad panami? 

Nie. Jest TYLKO jeden. W 1 Tym. 6 jest napisane, że jest JEDYNY Władca. Kto? 
Bóg YHWH objawiony w Panu Jezusie Chrystusie.

BÓG YHWH:

(17) gdyż Pan, wasz Bóg, jest Bogiem bogów i Panem panów, Bogiem wielkim, potężnym i strasznym, który nie ma względu na osobę ani nie przyjmuje darów, 5 Mojż. 10

(1) Hymn Dawida. Wywyższać cię będę, Boże mój, Królu, I błogosławić imieniu twemu na wieki. (2) Co dzień błogosławić ci będą I wysławiać imię twoje na wieki. (3) Wielki jest Pan i godzien wielkiej chwały, A wielkość jego jest niezgłębiona. Ps. 145

14) abyś zachował przykazanie bez skazy i bez nagany aż do przyjścia Pana naszego Jezusa Chrystusa, (15) które we właściwym czasie objawi błogosławiony i jedyny władca, Król królów, Pan panów, (16) jedyny, który ma nieśmiertelność, który mieszka w światłości niedostępnej, którego nikt z ludzi nie widział i widzieć nie może; jemu niech będzie cześć i moc wieczna. Amen. 1 Tym. 6

WYPEŁNIENIE W CHRYSTUSIE:

(13) A przyodziany był w szatę zmoczoną we krwi, imię zaś jego brzmi: Słowo Boże. (14) I szły za nim wojska niebieskie na białych koniach, przyobleczone w czysty, biały bisior. (15) A z ust jego wychodzi ostry miecz, którym miał pobić narody, i będzie nimi rządził laską żelazną, On sam też tłoczy kadź wina zapalczywego gniewu Boga, Wszechmogącego. (16) A na szacie i na biodrze swym ma wypisane imię: Król królów i Pan panów. Obj. 19

14) Będą oni walczyć z Barankiem, lecz Baranek zwycięży ich, bo jest Panem panów i Królem królów, a z nim ci, którzy są powołani i wybrani, oraz wierni. Obj. 17

Ciekawe, że Strażnica przyznaje, że tytuł Pana panów i Króla królów przynależy Panu Jezusowi Chrystusowi.
Piszą oni: "....tylko Jezus Chrystus, „Król królów i Pan panów”, otrzymał nieśmiertelność..." (źródło:  https://wol.jw.org/pl/wol/d/r12/lp-p/1200002771?q=Pan+pan%C3%B3w&p=par )

Czyżby nie zauważyli, że ten tytuł przynależy także Bogu Ojcu?

Nie widzicie w tym niekonsekwencji?
Z jednej strony nie pozwalają Pana Jezusa czcić i wielbić, z drugiej przyznają, że jest On Panem panów i Królem królów...

Cóż więc, jeśli nie oddamy należnej chwały Panu Jezusowi Chrystusowi?
Czy to naprawdę wszystko jedno?
Pomyślcie, proszę...
Niech Was Pan prowadzi!


Ania

„Wszyscy bowiem zgrzeszyli i pozbawieni są chwały Bożej” (Rzym. 3:23).
 
Przed laty zdarzyło się, że jechałem zatłoczonym autobusem. Zacząłem się modlić, i doznałem przeżycia podobnego do tego, które opisane jest w szóstym rozdziale Księgi Izajasza. Czytamy tam o proroku, który, zobaczywszy Boga wykrzyknął: „Biada mi! Zginąłem, bo jestem człowiekiem nieczystych warg i mieszkam pośród ludu nieczystych warg” (Izajasza 6:5, BW). Podobnie jak Izajasz, zobaczyłem otaczającą mnie grzeszność ludzi. I zrozumiałem, że czym innym jest intelektualna wiedza o tym, że jesteśmy grzeszni, a czym innym doświadczenie ohydy grzechu. Wiemy, czym jest szambo, i co się tam znajduje; jednakże kąpiel w szambie, zanurzenie się w jego zawartości daje poznanie zupełnie innego rodzaju. Tamtej nocy, w autobusie PKS, moje oczy otworzyły się, i zobaczyłem, że pływam w szambie grzechu. Przekleństwa na ustach jadących tamtym autobusem żołnierzy miały postać i zapach gorszą od ekskrementów i wymiocin. „Nieczyste wargi”, które tak przerażały Izajasza, to coś naprawdę obrzydliwego. Doświadczenie ohydy grzechu było tak przerażające, że zacząłem się modlić słowami: „Boże, zrobię WSZYSTKO, co każesz – tylko usuń stąd grzech”. Bóg cudownie odpowiedział na tę modlitwę.
 
Grzech jest wstrętny nie do opisania. Wszyscy poruszamy się pośród tego szamba, a każde nieczyste słowo i czyn jedynie pogarszają jego zawartość. Nie możemy pojąć łaski ani miłości Boga, jeśli najpierw nie zrozumiemy, jak wielkim i głęboko zakorzenionym w nas problemem jest grzech.
 
Bóg wyprowadził Izraelitów na pustynię i dał im tam prawo, gdyż chciał, aby zrozumieli swą grzeszność i potrzebę łaski. Prawo nikogo nie „poprawia”. Z Pisma wynika, że litera Bożego prawa zabija, a Duch ożywia (2 Kor. 3:6). Czy zatem litera jest zła? Nie. Bóg dał Prawo w tym właśnie celu, aby „zabiło” ono starego człowieka, naturalne, skażone grzechem życie - po to, aby reszty pracy dokonał w nas Duch. Pismo mówi, że „zapłatą za grzech jest śmierć” (Rzymian 6:23), zaś prawo Boże nieuchronnie prowadzi nas do konstatacji, że jesteśmy grzeszni. Skoro tak, to nie ma dla nas ratunku. Praktyki religijne ani dobre uczynki nie zrekompensują naszych grzechów, tak jak morderca nie uniknie kary dlatego, że przeprowadzał staruszki przez jezdnię. Tam, gdzie doszło do grzechu, musi zostać przelana krew. Chwała Bogu, że ta krew została przelana! Jedyna krew, która ma moc oczyścić nas od grzechu, to krew Syna Bożego Jezusa Chrystusa.
 
Nauczono nas, że grzechem są złe uczynki – kłamstwa, przekleństwa, gniew, przemoc itd. Właściwie jednak grzech to nieusuwalna skaza na naszej starej naturze, zwanej w Biblii „ciałem”. Ta skaza powoduje, że „ciało” produkuje złe czyny. Człowiek żyjący według swej nieodrodzonej z Ducha natury spontanicznie czyni zło. Z punktu widzenia zbawienia duszy nie ma sensu próbować przekonać naszej starej natury, żeby spełniała dobre czyny. Jeśli nawet poskromimy jeden rodzaj zła, np. przekleństwa, to na jego miejsce pojawi się grzeszna pycha z tego, że „nie jestem jak ci brudni, przeklinający grzesznicy”. Człowiek oddzielony od Chrystusa jest dogłębnie, bezdyskusyjnie i beznadziejnie grzeszny. Jedyną szansą zbawienia jest dla niego Jezus Chrystus. Jego krew nas oczyszcza. Duch Boży zaś sprawia w nas nowe życie, które nie jest życiem według litery prawa. Zadanie prawa kamiennych tablic kończy się, gdy zostajemy przekonani o naszej winie i przyprowadzeni do Chrystusa. Stare życie, naznaczone nieudolnymi staraniami bycia dobrym i pozbycia się grzechu, kończy się u stóp krzyża.
 
Każdy człowiek jest osobiście odpowiedzialny przed Bogiem. Nikt z nas nie jest jednak samotną wyspą. Nikt, kto grzeszy, nie może powiedzieć, że grzech jest jego prywatną sprawą.
 
Grzech przypomina obrzydliwy śmieć, rzucony na ulicę. Zaśmiecona okolica jest nieestetyczna i niehigieniczna. Jeżeli nawet ktoś nie śmieci, ale zamieszkuje zaśmiecony przez innych teren, to ponosi tego konsekwencje. Grzesznik przypomina pijanego kierowcę, jadącego brawurowo środkiem jezdni. Stwarza on zagrożenie nie tylko dla siebie, ale i dla innych. Ponadto - grzesznicy są siewcami, a grzech – nasieniem. Rozsiewają oni zarazę grzechu wokół siebie. Możemy się dziwić, dlaczego wokół słyszymy tyle przekleństw, widzimy tyle oszustw, złości i bezprawia. Biblia mówi jednak, że „co człowiek posieje, to i żąć będzie” (Gal. 6:7, BW). Zbieramy żniwo tego, co zostało posiane. Każdy grzech, który wokół widzimy, został kiedyś zasiany przez jakiegoś człowieka. Grzech gorszy innych, to znaczy wywiera na nich nacisk, aby stawali się gorsi.
 
Nawet grzeszne myśli wywierają wpływ na nasze otoczenie. Myśli serca prędzej czy później spływają na język, a stamtąd – na innych ludzi. Jeżeli myśli są czyste i budujące, wówczas przeradzają się w czyste słowa, niosące wiarę, nadzieję i miłość. Jeżeli myśli są brudne, stają się przyczyną słów niosących skalanie i wyrządzających krzywdę innym ludziom. „Kto mówi nierozważnie, rani jak miecz, lecz język mędrców leczy” – mówi Pismo (Przyp. Sal. 12:8).
 
Każda grzeszna myśl, słowo, każdy bezbożny uczynek i zaniedbanie czynią życie całej społeczności ludzkiej trudniejszym. Z drugiej strony każdy akt posłuszeństwa Bożemu słowu, każda przemilczana zaczepka, każda podyktowana miłością Bożą modlitwa, każda godzina postu, każda złotówka dana ubogim przynoszą błogosławieństwo nie tylko nam samym, ale także naszemu miastu i narodowi.
 
Może się to wydawać dziwne, lecz z Biblii wynika, że wina mieszkańców ziemi kumuluje się, aż osiągnie pewien punkt krytyczny. Bóg powiedział do Abrahama, że dopiero czwarte pokolenie obejmie ziemię obiecaną, gdyż „przed tym czasem nie dopełni się wina Amorytów” (I Mojż. 15:16, BW). Po osiągnięciu punktu krytycznego następuje „żniwo”, tzn. Boży sąd nad skumulowanym grzechem. Żadne pokolenie nie startuje zatem z czystą kartą, lecz dopisuje kolejne pozycje do rachunku winy swoich poprzedników – aż przebrana zostanie miara. Izraelici przez długi czas ignorowali Boże przykazania. W rezultacie wina narodu urosła do niebotycznych rozmiarów. Wina była tak wielka, że królowie: Ezechiasz i Joasz zdołali ją odpokutować tylko częściowo. Jakkolwiek za ich życia sąd nie nastąpił, to później skumulowana wina Izraela dała o sobie znać. Świątynia została zburzona, a Izraelici zostali wygnani do Babilonu.
 
Grzech kala ziemię. Pismo mówi: „(…) Nie kalaj więc ziemi, którą Pan, Bóg twój, daje ci w dziedziczne posiadanie” (V Mojż. 21:23b, BW). W szczególności niewinnie przelana krew „woła o pomstę do nieba” (I Mojż. 4:10). Jeżeli zatem w danej okolicy lub kraju zamordowani zostali niewinni ludzie, ich śmierć obciąża ziemię klątwą. Bóg nakazał Izraelitom dokonanie obrzędu oczyszczenia w wypadku odnalezienia zwłok zamordowanego człowieka (V Mojż. 21).
 
Temat grzechu nie jest zbyt popularny. Władze, media, ośrodki opiniodawcze, a nawet instytucje religijne nie mówią na ten temat wiele, a jeśli już mówią, to czynią to z ironią albo traktują temat powierzchownie. To lekceważenie jest jednak kosztowne. Ceną ignorowania własnego grzechu jest zatracenie duszy. Ceną ignorowania grzechu jako korzenia dysfunkcji społecznych są Boże sądy w postaci wojen i katastrof, a ostatecznie – potępienie miasta czy narodu. Jezus prorokował, że miasta galilejskie „zstąpią do Otchłani”, gdyż oglądały cuda, a nie pokutowały (Mat. 11:20-24). W dniach ostatecznych całe narody odejdą na kaźń wieczną (Mat. 25:31-46).
 
Jezus był świadomy tego, że ludzie lekceważą swój grzech. Dlatego polecił nam, abyśmy opuścili „przestronną drogę”, wiodącą na zatracenie, i starali się „wchodzić przez ciasną bramę” oraz podążać „wąską drogą” (Mat. 7:13-14). Aby osiągnąć cel, jakim jest obfite życie z Jezusem Chrystusem, musimy zdjąć z siebie wszelki ciężar, a zwłaszcza „(…) grzech, który nas usidla” (Hebr. 12:1). Na szczęście jest to możliwe. Bóg ofiarował nam swojego Syna, który zawisł na krzyżu, stawszy się za nas grzechem. Jego krew ma moc oczyścić nas od wszelkiego grzechu. Nie stanie się to jednak automatycznie. Drogą do oczyszczenia przez krew jest pokuta.
 
Pierwszy raz usłyszałem o pokucie, kiedy byłem małym chłopcem. Muszę ze smutkiem przyznać, że koncepcja pokuty, w którą wówczas uwierzyłem, była zupełnym nieporozumieniem.
 
Według tej koncepcji pokuta miała być aktem rekompensaty za złe uczynki, których się dopuściłem. Czyniąc pokutę płaciłem Bogu coś w rodzaju odszkodowania za straty, które poniósł On w rezultacie moich "czynów niedozwolonych". W dodatku odszkodowanie to miało postać wypowiedzenia pewnej ilości modlitw. Kłamstwo – dwa „Ojczenasze”. Przekleństwa – trzy „Zdrowaśki”. Palenie papierosów – litania i fragment różańca. Ten obłęd nie tylko nie uwalniał mnie od grzechu, ale w dodatku zohydzał modlitwę. Wspaniała rozkosz, jaką w istocie jest modlitwa, jawiła mi się jako kara.
 
Fakt, że traktowałem tego rodzaju „pokutę” poważnie, i starałem się włożyć w nią serce oraz zrozumieć jej cel doprowadził mnie do kryzysu przekonań religijnych. Pewnego razu ksiądz, który gdzieś się śpieszył, udzielił mi rozgrzeszenia wysłuchawszy około połowy moich grzechów i zadał pokutę adekwatną do tego, czego wysłuchał. Co się stało z drugą połową? Czy zostały mi przebaczone, mimo braku wyznania? Czy ilość zadanych modlitw zrekompensuje całość grzechów, czy tylko te, których ksiądz wysłuchał? Wszystko to było bardzo niepokojące.
 
Na szczęście po około roku moje serce zdobył Jezus Chrystus. Stałem się Jego uczniem, i On zaczął mnie uczyć wszystkiego od nowa. Tchnął sens w to, co wydawało się nie mieć sensu. Na nowo zdefiniował pokutę i nauczył mnie pokutować.
 
Przede wszystkim zrozumiałem, że pokuta nie jest aktem rekompensaty za złe uczynki. Grzech to zbyt poważna sprawa, żeby można ją było załatwić wyrecytowaniem z pamięci fragmentu prozy. „Zapłatą za grzech jest śmierć” – mówi Pismo (Rzym. 6:23a). Każdy grzech domaga się przykrycia krwią. Adekwatną rekompensatą za grzech jest przelanie krwi.
 
W związku z doniosłością grzechu i naszą absolutną niemocą zaradzenia temu problemowi Bóg dokonał czegoś poruszającego. Posłał na świat swego Syna, który stał się człowiekiem, i jako jedyny człowiek w historii przeżył bezgrzeszne życie. Dzięki temu spełnił wymogi, aby złożyć ofiarę za grzech. I złożył ją. Jezus Chrystus ofiarował na śmierć nie tylko swoje ciało, ale i swoją duszę (Izajasza 53:12). Bezgrzeszny Boży Syn za nas uczyniony został grzechem, abyśmy w Nim stali się sprawiedliwością Bożą (2 Kor. 5:21). On nie pozostał w grobie. Zmartwychwstał i wstąpił do nieba.
 
Ofiara Chrystusa nie ma na nas żadnego automatycznego wpływu. Bóg zrobił wszystko, ale my musimy zdecydować, czy z tego skorzystamy. Grzech jest barierą, oddzielającą nas od Boga. Pokuta polega na zastosowaniu mocy krwi Jezusa w celu zniszczenia tej bariery. Nie jesteśmy w stanie zapłacić za nasz grzech. Możemy natomiast przyjąć zapłatę, którą ofiarował Syn Boży.
 
Biblijna pokuta polega na wyznaniu grzechu i przyjęciu daru przebaczenia. Jeżeli zabraknie pierwszego elementu, bariera ciągle stoi, oddzielając nas od Boga. Możemy o niej nie wiedzieć albo ją negować, ale ona jest. Chrystus stoi i oczekuje na wyznanie, aby nam przebaczyć i oczyścić nas. Jeżeli ukrywamy grzech bądź ignorujemy go, moc przelanej na Golgocie krwi Chrystusa nie ma na niego wpływu. Grzech nadal skutecznie działa, niszcząc nas.
 
Możemy popaść w drugą skrajność. Wyznawać grzech bez końca, lecz odrzucać Boży dar przebaczenia. Tak postąpił Judasz, który po wydaniu Jezusa przyznał się do grzechu (por. Mat. 27:4), lecz nigdy nie przyjął płynącego z Golgoty dobrodziejstwa. Wolał zadać sobie śmierć niż uniżyć się i uznać swą zależność od Bożej łaski. Dlatego został potępiony.
 
Jeżeli wyznajemy grzech, Bóg go odpuszcza. Nie wymaga to zaangażowania duchownego jako pośrednika między Bogiem a Tobą. „Albowiem jeden jest Bóg, jeden też pośrednik między Bogiem a ludźmi, człowiek Chrystus Jezus,” (I Tym. 2:5). Nie ma innych niż Jezus Chrystus pośredników między Bogiem a ludźmi. Człowiek, który obiera sobie innych pośredników, albo „pośredników do pośrednika”, postępuje wbrew Bożemu Słowu; mówiąc krótko: grzeszy i otwiera się na wpływ duchów zwodniczych. Ty sam musisz przyjść do Pośrednika z wyznaniem grzechów. Niekiedy wyznanie grzechów wiąże się z potrzebą zaangażowania innych ludzi. Ma to miejsce np. wtedy, gdy grzech dotknął innej osoby. Jeżeli wyrządziłem komuś krzywdę, nie wystarczy, żebym wyznał grzech Bogu. Konieczna jest pokuta wobec tej osoby. W moim życiu przekonałem się, że Bóg nalega, abyśmy uzyskali wybaczenie wyrządzonego innym zła. Kiedyś pytałem Boga, dlaczego w moim życiu powtarza się pewien dotkliwy problem. W odpowiedzi Pan ukazał mi sytuację sprzed lat, kiedy wyrządziłem innej osobie krzywdę. Zastanawiałem się, jak będę mógł to naprawić, ale w ciągu miesiąca Bóg zaaranżował spotkanie z pokrzywdzoną osobą i umożliwił mi przeprosiny.
 
Czasami Bóg prowadzi nas do publicznego wyznania grzechów. Pismo zachęca nas: „Wyznawajcie tedy grzechy jedni drugim i módlcie się jedni za drugich, abyście byli uzdrowieni” (Jakuba 5:16). Takie wyznanie łamie moc grzechu nad naszym życiem. „Chodzenie w światłości”, o jakim pisze Jan w swoim pierwszym liście (I Jana 1:7), to właśnie chodzenie w wyznawaniu grzechów. Nie chodzi tu o ekshibicjonizm czy dręczenie innych mrokami naszej duszy, ale o życie w wolności od strachu przed tym, że inni dowiedzą się, jak naprawdę wyglądamy. Chwila wstydu przynosi niespotykaną wolność; odziera nas z masek, które deformują nasze twarze.
 
Pokuta jest decyzją, której niekiedy towarzyszą emocje. Zdarzało mi się głęboko płakać podczas pokuty. Czułem wtedy, jak bardzo mój grzech zasmucił Boga, i płakałem, będąc tym autentycznie poruszony. Kiedy indziej pokutowałem bez żadnych wyraźnych emocji. Emocje bądź ich brak nie decydują o jakości pokuty.
 
Biblijny termin na oznaczenie pokuty to metanoia – tzn. przemiana myślenia. Zatem wezwanie „pokutuj” można sparafrazować słowami: „zmień myślenie”. Przestań myśleć o pokucie jako sposobie zrekompensowania Bogu swoich grzechów. Potraktuj poważnie zarówno Boga, jak i swój problem. Grzech to nie błahostka. On oddziela Cię od Boga. Jeżeli nie rozprawisz się z nim przez biblijną pokutę, grzech stanie się przyczyną Twego potępienia w piekle. Nikt nie będzie się mógł wymówić, że Kościół przekazał mu złą naukę. Każdy z nas osobiście odpowiada przed Bogiem za swe wierzenia. Lepiej zatem upewnić się, że to, w co wierzymy, rzeczywiście jest prawdą.
 
Zmień więc myślenie, wyznaj grzech i przyjmij Boży dar, ofiarowany na Golgocie. Tylko tyle? Tak. I nic innego. Żadna ilość praktyk religijnych nie zastąpi wyznania grzechu i przyjęcia łaski.
 
Biblijna pokuta to nie koniec, lecz początek drogi. Gdy tylko poddasz się Bożym zasadom odnośnie pokuty, żywy Chrystus zajaśnieje przed Tobą. Znajomy, a jednak inny niż ta postać, o której mówi religia. Rozpoczniesz nowe życie. Wkroczysz w wymiar, którego istnienie przeczuwałeś, ale nie doświadczałeś go - sferę Ducha.
 
​
Autor: Brat w Panu Jezusie

W Strażnicy ze stycznia 2018 — wydanie do studium, w artykule pod tytułem: „Zjednoczony lud Jehowy obchodzi Pamiątkę” napisano:
„W okresie poprzedzającym Pamiątkę możemy zarezerwować czas na przeanalizowanie z modlitwą, jak silna jest nasza więź z Jehową (odczytaj 2 Koryntian 13:5). Apostoł Paweł zachęcał chrześcijan: „Sprawdzajcie, czy trwacie w wierze”. Jak możemy to robić? Warto zadać sobie pytania: „Czy jestem przekonany, że należę do jedynej organizacji, którą Jehowa posługuje się do spełniania swojej woli? …”

Oto kolejny przykład manipulacji Strażnicy. Kolejny przykład wyrwanego z kontekstu fragmentu i zastosowania go w sposób odpowiadający polityce organizacji, niestety – niezgodny z Biblią.

Autorzy artykułu powołują się na 2 List do Koryntian rozdział 13, werset 5. Sprawdźmy, co tam jest napisane?

"5) Poddawajcie samych siebie próbie, czy trwacie w wierze, doświadczajcie siebie; czy nie wiecie o sobie, że Jezus Chrystus jest w was? Chyba żeście próby nie przeszli." 2 Kor.13,5

Mamy sprawdzać naszą wiarę.
Jak?

Strażnica napisała, że mamy się upewniać, że należymy do jedynej organizacji Bożej, czyli do organizacji Świadków Jehowy.

Biblia natomiast mówi, że mamy sprawdzać, czy Jezus Chrystus jest w nas.
Widzicie różnicę?

Ja tak. Wybieram Chrystusa.
 

Ania
 

"Saul z kolei, wciąż owładnięty żądzą mordu w stosunku do uczniów Pańskich przyszedł do arcykapłanów i uprosił o listy do synagog w Damaszku. Planował sprawdzić, czy są tam jacyś zwolennicy Drogi, mężczyźni lub kobiety" Dz. Ap 9:1-3

Pobożny Żyd Saul z wielkim zaangażowaniem wyszukiwał Świętych i zwalczał Kościół Boży. Czynił to w przekonaniu, że służy Bogu. Bóg przewidział jednak dla niego coś, co wypełniło jego życie bez reszty. Życie Saula pokazuje, że drogi Pańskie mogą być inne niż nasze oczekiwania.

"Gdy był w drodze do Damaszku i już zbliżał się do miasta, otoczyło go nagle światło pochodzące z nieba. Padając na ziemię usłyszał głos: Saulu! Saulu! Dlaczego Mnie prześladujesz? Kim jesteś, Panie? - zapytał. Ja jestem Jezus - usłyszał - którego ty prześladujesz" - wersety od 3 do 6

Pan Jezus poraził światłem Saula i ten oślepł dowiedział się jednak, że Jezus wybrał go na Swego sługę i wyznaczył dla niego inną drogę.
Wiemy wszyscy, jakim gorliwym sługą Pańskim był Saul. Z prześladowcy stał się wybranym naczyniem, którego Pan Jezus używał.

Bóg wie jaką drogą nas poprowadzić, nam nasza droga może wydawać się właściwa, podobnie jak w przypadku Saula.

Drogi Świadku Jehowy, daj poprowadzić się Panu Jezusowi.
Może nie zawsze jest to łatwa droga, gdyż jest to wąska droga, taka właśnie tylko dla Ciebie, ale z pewnością nie zawiedziesz się. Człowiek, którego wybrał Pan uwielbił Go swoją śmiercią. Na ile my dziś jesteśmy gotowi, by oddać się Panu? Każdy niech sam sobie odpowie.
Jedno jest pewne szeroka droga to wygodna droga, wąska nie jest na pewno łatwa, ale Bóg daje nam wybór...
 
​
Edek

​"Oto teraz czas łaski, Oto teraz dzień zbawienia." II Kor 6,2b

Dziś, to ten moment, kiedy Bóg mówi do nas poprzez Swoje Słowo. 
Kiedy Słowo nas dotyka, zaczyna ożywać i działać w naszych sercach, to jest nasze TERAZ.
Dlatego jest napisane:
"Dlatego, jak mówi Duch Święty: Dziś, jeśli głos jego usłyszycie,
Nie zatwardzajcie serc waszych, jak podczas buntu, w dniu kuszenia na pustyni,
gdzie kusili mnie ojcowie wasi i wystawiali na próbę, chociaż oglądali dzieła moje przez czterdzieści lat." Hebr. 3, 7-9

Teksty Nowego Przymierza, chociaż kierowane do konkretnych ludzi, w konkretnych miejscach i czasach (np. List do Hebrajczyków, kierowany do Żydów początków naszej ery), są jednak aktualne i żywe również dla nas, gdyż Słowo Boże i Duch Święty działają zawsze, wczoraj i dziś. Dlatego dla nas, ludzi żyjących obecnie, "TERAZ" z przytoczonego powyżej tekstu, to DZIŚ, kiedy żyjemy, kiedy możemy słuchać Słowa i uwierzyć temu Słowu, uwierzyć w Chrystusa. Dlatego jest napisane, żeby w czasie, kiedy Słowo zaczyna nas dotykać, ożywać, żeby w tym czasie (TERAZ) poddać się pod Jego działanie, nie zatwardzać serc, nie zamykać się na Nie, nie zamykać drogi Duchowi Świętemu.

Świadkowie Jehowy wychowywani w skrajnym legalizmie, rozpaczliwie potrzebują łaski. Ona jest dostępna w Chrystusie, pod krzyżem, na kolanach. Oni jednak nie chcą tego przyjąć, boją się, że to nie pochodzi od Boga, kombinują, wymyślają, szukają logicznych uzasadnień. Tymczasem Ewangelia Chrystusa jest bardzo prosta.

„Bo jeśli ustami swoimi wyznasz, że Jezus jest Panem, i uwierzysz w sercu swoim, że Bóg wzbudził go z martwych, zbawiony będziesz” Rz. 10,9

Pójdź za tym!

Nie czekaj - "TERAZ jest czas łaski, TERAZ jest czas zbawienia".
 
​
Ania

Takie ciekawe spostrzeżenie. Wierzymy, że Stwórca Sam stwarzał wszystko. Mówi o tym początek Biblii. Co do tego biblijnie wierzący chrześcijanie oraz Świadkowie Jehowy, są zgodni. SJ jednak (ponieważ odrzucają Chrystusa jako Boga, a muszą jakoś wytłumaczyć wersety mówiące o Nim jako Tym, który stwarza) przedstawiają Go jako „narzędzie” w rękach Najwyższego. Mówią, że Jehowa stwarzał świat PRZEZ Jezusa, czyli Bóg kazał Mu wykonać zadanie, a On to uczynił.

Niestety, trudno pogodzić takie tłumaczenie z samym Słowem Bożym, w którym jest napisane w Iz. 45, 12:

„Ja uczyniłem ziemię i stworzyłem na niej ludzi, moje ręce rozciągnęły niebiosa i Ja daję rozkazy wszystkiemu ich wojsku.”

W innym miejscu Bóg powiedział:

„Bo nie na wieki wiodę spór i nie na zawsze się gniewam, w przeciwnym razie musiałby przede mną ustać duch i istnienia, które ja sam stworzyłem.” Iz 57,16

„Tak mówi Pan, twój Odkupiciel i twój Stwórca jeszcze w łonie matki: Ja jestem Pan, Stwórca wszystkiego, ja sam rozciągnąłem niebiosa, sam ugruntowałem ziemię - kto był ze mną?” Iz 44,24

Jest napisane, że to Bóg Sam uczynił ziemię i Jego ręce rozciągnęły niebiosa. On SAM.

Tym czasem, NT świadczy o Chrystusie:

„Ponieważ w nim [o Chrystusie] zostało stworzone wszystko, co jest na niebie i na ziemi, rzeczy widzialne i niewidzialne, czy to trony, czy panowania, czy nadziemskie władze, czy zwierzchności; wszystko Przez Niego i dla niego zostało stworzone.” Kol 1,16

„Albowiem z niego i przez niego i ku niemu jest wszystko; jemu niech będzie chwała na wieki. Amen.” Rzym 11,36

„I zabiliście sprawcę [w innych przekładach „dawcę”, „stwórcę”] życia, którego Bóg wzbudził z martwych, czego my świadkami jesteśmy.” Dz 3,15

„Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, a Bogiem było Słowo. Ono było na początku u Boga. Wszystko przez nie powstało, a bez niego nic nie powstało, co powstało. W nim było życie, a życie było światłością ludzi.” J. 1, 1-4

Nie można oddzielać ST i NT. Przesłanie obu Pism jest jednakowe.


​Ania