​Teraz jest czas na decyzję.
Teraz, dopóki żyjesz!

Pan Jezus poszedł na krzyż za Ciebie i za mnie, za nasze grzechy. Ty i ja powinniśmy się tam znaleźć. To my ukrzyżowaliśmy Go. Każdy nasz grzech, to Jego cierpienie, które za nas poniósł. 
Nie bądź wobec tego obojętny i nie wyznaczaj Mu miejsca, nie mów, kim jest, albo Kim nie może być, bo tylko Bóg mógł ponieść ofiarę za grzech całego świata. 

Od Ciebie, teraz, w tej chwili zależy, czy przyjmiesz ofiarę Jezusa Chrystusa, Jego samego do swego serca, czy będziesz pokutował i zostaniesz zbawiony, i dzięki temu Twoje imię znajdzie się w Księdze Życia.

Pamiętaj, na Sądzie Ostatecznym tylko to będzie się liczyć, czy Twoje imię jest w Księdze Życia. Jeżeli nie, usłyszysz - Nie znam Cię!

Pamiętaj, jak bardzo Bóg Cię kocha i uczynił już wszystko dla Twojego zbawienia, nie staraj się więc zasłużyć na nie uczynkami. To Łaska, na którą nie można zasłużyć. Można ją jedynie przyjąć w pokorze i z wdzięcznością. 

Jeżeli jesteś zdecydowany oddać Panu Jezusowi swoje życie, to teraz zawołaj z głębi serca:

Panie Jezu, zbaw mnie! Dziękuję, ze umarłeś za mnie. Wiem, ze jestem grzesznikiem i nie mogę zasłużyć sobie na zbawienie, dlatego przepraszam Cię i oddaję wszystko w Twoje ręce. Przebacz mi, proszę, i przejmij kontrolę nad każdym aspektem mojego życia. Proszę, bądź moim Panem i Zbawicielem. 

Jeżeli to zrobiłeś, jesteś w Ciele Chrystusa. Masz pewność życia wiecznego, masz pewność tego, że On nigdy Cię nie opuści, bo nieodwracalne są dary i powołanie Boże.

Czytaj codziennie Słowo Boże, rozmawiaj z Bogiem w modlitwie, nie ustawaj, nie poddawaj się zmiennym nastrojom. Proś Pana o społeczność. Nie jesteś sam, wokół jest wielu Braci i Sióstr, którzy czekają na Ciebie.
Dziel się swoją radością. 

Pozdrawiamy Cię w Panu!


​JW Pomoc

„Wszyscy bowiem zgrzeszyli i pozbawieni są chwały Bożej” (Rzym. 3:23).
 
Przed laty zdarzyło się, że jechałem zatłoczonym autobusem. Zacząłem się modlić, i doznałem przeżycia podobnego do tego, które opisane jest w szóstym rozdziale Księgi Izajasza. Czytamy tam o proroku, który, zobaczywszy Boga wykrzyknął: „Biada mi! Zginąłem, bo jestem człowiekiem nieczystych warg i mieszkam pośród ludu nieczystych warg” (Izajasza 6:5, BW). Podobnie jak Izajasz, zobaczyłem otaczającą mnie grzeszność ludzi. I zrozumiałem, że czym innym jest intelektualna wiedza o tym, że jesteśmy grzeszni, a czym innym doświadczenie ohydy grzechu. Wiemy, czym jest szambo, i co się tam znajduje; jednakże kąpiel w szambie, zanurzenie się w jego zawartości daje poznanie zupełnie innego rodzaju. Tamtej nocy, w autobusie PKS, moje oczy otworzyły się, i zobaczyłem, że pływam w szambie grzechu. Przekleństwa na ustach jadących tamtym autobusem żołnierzy miały postać i zapach gorszą od ekskrementów i wymiocin. „Nieczyste wargi”, które tak przerażały Izajasza, to coś naprawdę obrzydliwego. Doświadczenie ohydy grzechu było tak przerażające, że zacząłem się modlić słowami: „Boże, zrobię WSZYSTKO, co każesz – tylko usuń stąd grzech”. Bóg cudownie odpowiedział na tę modlitwę.
 
Grzech jest wstrętny nie do opisania. Wszyscy poruszamy się pośród tego szamba, a każde nieczyste słowo i czyn jedynie pogarszają jego zawartość. Nie możemy pojąć łaski ani miłości Boga, jeśli najpierw nie zrozumiemy, jak wielkim i głęboko zakorzenionym w nas problemem jest grzech.
 
Bóg wyprowadził Izraelitów na pustynię i dał im tam prawo, gdyż chciał, aby zrozumieli swą grzeszność i potrzebę łaski. Prawo nikogo nie „poprawia”. Z Pisma wynika, że litera Bożego prawa zabija, a Duch ożywia (2 Kor. 3:6). Czy zatem litera jest zła? Nie. Bóg dał Prawo w tym właśnie celu, aby „zabiło” ono starego człowieka, naturalne, skażone grzechem życie - po to, aby reszty pracy dokonał w nas Duch. Pismo mówi, że „zapłatą za grzech jest śmierć” (Rzymian 6:23), zaś prawo Boże nieuchronnie prowadzi nas do konstatacji, że jesteśmy grzeszni. Skoro tak, to nie ma dla nas ratunku. Praktyki religijne ani dobre uczynki nie zrekompensują naszych grzechów, tak jak morderca nie uniknie kary dlatego, że przeprowadzał staruszki przez jezdnię. Tam, gdzie doszło do grzechu, musi zostać przelana krew. Chwała Bogu, że ta krew została przelana! Jedyna krew, która ma moc oczyścić nas od grzechu, to krew Syna Bożego Jezusa Chrystusa.
 
Nauczono nas, że grzechem są złe uczynki – kłamstwa, przekleństwa, gniew, przemoc itd. Właściwie jednak grzech to nieusuwalna skaza na naszej starej naturze, zwanej w Biblii „ciałem”. Ta skaza powoduje, że „ciało” produkuje złe czyny. Człowiek żyjący według swej nieodrodzonej z Ducha natury spontanicznie czyni zło. Z punktu widzenia zbawienia duszy nie ma sensu próbować przekonać naszej starej natury, żeby spełniała dobre czyny. Jeśli nawet poskromimy jeden rodzaj zła, np. przekleństwa, to na jego miejsce pojawi się grzeszna pycha z tego, że „nie jestem jak ci brudni, przeklinający grzesznicy”. Człowiek oddzielony od Chrystusa jest dogłębnie, bezdyskusyjnie i beznadziejnie grzeszny. Jedyną szansą zbawienia jest dla niego Jezus Chrystus. Jego krew nas oczyszcza. Duch Boży zaś sprawia w nas nowe życie, które nie jest życiem według litery prawa. Zadanie prawa kamiennych tablic kończy się, gdy zostajemy przekonani o naszej winie i przyprowadzeni do Chrystusa. Stare życie, naznaczone nieudolnymi staraniami bycia dobrym i pozbycia się grzechu, kończy się u stóp krzyża.
 
Każdy człowiek jest osobiście odpowiedzialny przed Bogiem. Nikt z nas nie jest jednak samotną wyspą. Nikt, kto grzeszy, nie może powiedzieć, że grzech jest jego prywatną sprawą.
 
Grzech przypomina obrzydliwy śmieć, rzucony na ulicę. Zaśmiecona okolica jest nieestetyczna i niehigieniczna. Jeżeli nawet ktoś nie śmieci, ale zamieszkuje zaśmiecony przez innych teren, to ponosi tego konsekwencje. Grzesznik przypomina pijanego kierowcę, jadącego brawurowo środkiem jezdni. Stwarza on zagrożenie nie tylko dla siebie, ale i dla innych. Ponadto - grzesznicy są siewcami, a grzech – nasieniem. Rozsiewają oni zarazę grzechu wokół siebie. Możemy się dziwić, dlaczego wokół słyszymy tyle przekleństw, widzimy tyle oszustw, złości i bezprawia. Biblia mówi jednak, że „co człowiek posieje, to i żąć będzie” (Gal. 6:7, BW). Zbieramy żniwo tego, co zostało posiane. Każdy grzech, który wokół widzimy, został kiedyś zasiany przez jakiegoś człowieka. Grzech gorszy innych, to znaczy wywiera na nich nacisk, aby stawali się gorsi.
 
Nawet grzeszne myśli wywierają wpływ na nasze otoczenie. Myśli serca prędzej czy później spływają na język, a stamtąd – na innych ludzi. Jeżeli myśli są czyste i budujące, wówczas przeradzają się w czyste słowa, niosące wiarę, nadzieję i miłość. Jeżeli myśli są brudne, stają się przyczyną słów niosących skalanie i wyrządzających krzywdę innym ludziom. „Kto mówi nierozważnie, rani jak miecz, lecz język mędrców leczy” – mówi Pismo (Przyp. Sal. 12:8).
 
Każda grzeszna myśl, słowo, każdy bezbożny uczynek i zaniedbanie czynią życie całej społeczności ludzkiej trudniejszym. Z drugiej strony każdy akt posłuszeństwa Bożemu słowu, każda przemilczana zaczepka, każda podyktowana miłością Bożą modlitwa, każda godzina postu, każda złotówka dana ubogim przynoszą błogosławieństwo nie tylko nam samym, ale także naszemu miastu i narodowi.
 
Może się to wydawać dziwne, lecz z Biblii wynika, że wina mieszkańców ziemi kumuluje się, aż osiągnie pewien punkt krytyczny. Bóg powiedział do Abrahama, że dopiero czwarte pokolenie obejmie ziemię obiecaną, gdyż „przed tym czasem nie dopełni się wina Amorytów” (I Mojż. 15:16, BW). Po osiągnięciu punktu krytycznego następuje „żniwo”, tzn. Boży sąd nad skumulowanym grzechem. Żadne pokolenie nie startuje zatem z czystą kartą, lecz dopisuje kolejne pozycje do rachunku winy swoich poprzedników – aż przebrana zostanie miara. Izraelici przez długi czas ignorowali Boże przykazania. W rezultacie wina narodu urosła do niebotycznych rozmiarów. Wina była tak wielka, że królowie: Ezechiasz i Joasz zdołali ją odpokutować tylko częściowo. Jakkolwiek za ich życia sąd nie nastąpił, to później skumulowana wina Izraela dała o sobie znać. Świątynia została zburzona, a Izraelici zostali wygnani do Babilonu.
 
Grzech kala ziemię. Pismo mówi: „(…) Nie kalaj więc ziemi, którą Pan, Bóg twój, daje ci w dziedziczne posiadanie” (V Mojż. 21:23b, BW). W szczególności niewinnie przelana krew „woła o pomstę do nieba” (I Mojż. 4:10). Jeżeli zatem w danej okolicy lub kraju zamordowani zostali niewinni ludzie, ich śmierć obciąża ziemię klątwą. Bóg nakazał Izraelitom dokonanie obrzędu oczyszczenia w wypadku odnalezienia zwłok zamordowanego człowieka (V Mojż. 21).
 
Temat grzechu nie jest zbyt popularny. Władze, media, ośrodki opiniodawcze, a nawet instytucje religijne nie mówią na ten temat wiele, a jeśli już mówią, to czynią to z ironią albo traktują temat powierzchownie. To lekceważenie jest jednak kosztowne. Ceną ignorowania własnego grzechu jest zatracenie duszy. Ceną ignorowania grzechu jako korzenia dysfunkcji społecznych są Boże sądy w postaci wojen i katastrof, a ostatecznie – potępienie miasta czy narodu. Jezus prorokował, że miasta galilejskie „zstąpią do Otchłani”, gdyż oglądały cuda, a nie pokutowały (Mat. 11:20-24). W dniach ostatecznych całe narody odejdą na kaźń wieczną (Mat. 25:31-46).
 
Jezus był świadomy tego, że ludzie lekceważą swój grzech. Dlatego polecił nam, abyśmy opuścili „przestronną drogę”, wiodącą na zatracenie, i starali się „wchodzić przez ciasną bramę” oraz podążać „wąską drogą” (Mat. 7:13-14). Aby osiągnąć cel, jakim jest obfite życie z Jezusem Chrystusem, musimy zdjąć z siebie wszelki ciężar, a zwłaszcza „(…) grzech, który nas usidla” (Hebr. 12:1). Na szczęście jest to możliwe. Bóg ofiarował nam swojego Syna, który zawisł na krzyżu, stawszy się za nas grzechem. Jego krew ma moc oczyścić nas od wszelkiego grzechu. Nie stanie się to jednak automatycznie. Drogą do oczyszczenia przez krew jest pokuta.
 
Pierwszy raz usłyszałem o pokucie, kiedy byłem małym chłopcem. Muszę ze smutkiem przyznać, że koncepcja pokuty, w którą wówczas uwierzyłem, była zupełnym nieporozumieniem.
 
Według tej koncepcji pokuta miała być aktem rekompensaty za złe uczynki, których się dopuściłem. Czyniąc pokutę płaciłem Bogu coś w rodzaju odszkodowania za straty, które poniósł On w rezultacie moich "czynów niedozwolonych". W dodatku odszkodowanie to miało postać wypowiedzenia pewnej ilości modlitw. Kłamstwo – dwa „Ojczenasze”. Przekleństwa – trzy „Zdrowaśki”. Palenie papierosów – litania i fragment różańca. Ten obłęd nie tylko nie uwalniał mnie od grzechu, ale w dodatku zohydzał modlitwę. Wspaniała rozkosz, jaką w istocie jest modlitwa, jawiła mi się jako kara.
 
Fakt, że traktowałem tego rodzaju „pokutę” poważnie, i starałem się włożyć w nią serce oraz zrozumieć jej cel doprowadził mnie do kryzysu przekonań religijnych. Pewnego razu ksiądz, który gdzieś się śpieszył, udzielił mi rozgrzeszenia wysłuchawszy około połowy moich grzechów i zadał pokutę adekwatną do tego, czego wysłuchał. Co się stało z drugą połową? Czy zostały mi przebaczone, mimo braku wyznania? Czy ilość zadanych modlitw zrekompensuje całość grzechów, czy tylko te, których ksiądz wysłuchał? Wszystko to było bardzo niepokojące.
 
Na szczęście po około roku moje serce zdobył Jezus Chrystus. Stałem się Jego uczniem, i On zaczął mnie uczyć wszystkiego od nowa. Tchnął sens w to, co wydawało się nie mieć sensu. Na nowo zdefiniował pokutę i nauczył mnie pokutować.
 
Przede wszystkim zrozumiałem, że pokuta nie jest aktem rekompensaty za złe uczynki. Grzech to zbyt poważna sprawa, żeby można ją było załatwić wyrecytowaniem z pamięci fragmentu prozy. „Zapłatą za grzech jest śmierć” – mówi Pismo (Rzym. 6:23a). Każdy grzech domaga się przykrycia krwią. Adekwatną rekompensatą za grzech jest przelanie krwi.
 
W związku z doniosłością grzechu i naszą absolutną niemocą zaradzenia temu problemowi Bóg dokonał czegoś poruszającego. Posłał na świat swego Syna, który stał się człowiekiem, i jako jedyny człowiek w historii przeżył bezgrzeszne życie. Dzięki temu spełnił wymogi, aby złożyć ofiarę za grzech. I złożył ją. Jezus Chrystus ofiarował na śmierć nie tylko swoje ciało, ale i swoją duszę (Izajasza 53:12). Bezgrzeszny Boży Syn za nas uczyniony został grzechem, abyśmy w Nim stali się sprawiedliwością Bożą (2 Kor. 5:21). On nie pozostał w grobie. Zmartwychwstał i wstąpił do nieba.
 
Ofiara Chrystusa nie ma na nas żadnego automatycznego wpływu. Bóg zrobił wszystko, ale my musimy zdecydować, czy z tego skorzystamy. Grzech jest barierą, oddzielającą nas od Boga. Pokuta polega na zastosowaniu mocy krwi Jezusa w celu zniszczenia tej bariery. Nie jesteśmy w stanie zapłacić za nasz grzech. Możemy natomiast przyjąć zapłatę, którą ofiarował Syn Boży.
 
Biblijna pokuta polega na wyznaniu grzechu i przyjęciu daru przebaczenia. Jeżeli zabraknie pierwszego elementu, bariera ciągle stoi, oddzielając nas od Boga. Możemy o niej nie wiedzieć albo ją negować, ale ona jest. Chrystus stoi i oczekuje na wyznanie, aby nam przebaczyć i oczyścić nas. Jeżeli ukrywamy grzech bądź ignorujemy go, moc przelanej na Golgocie krwi Chrystusa nie ma na niego wpływu. Grzech nadal skutecznie działa, niszcząc nas.
 
Możemy popaść w drugą skrajność. Wyznawać grzech bez końca, lecz odrzucać Boży dar przebaczenia. Tak postąpił Judasz, który po wydaniu Jezusa przyznał się do grzechu (por. Mat. 27:4), lecz nigdy nie przyjął płynącego z Golgoty dobrodziejstwa. Wolał zadać sobie śmierć niż uniżyć się i uznać swą zależność od Bożej łaski. Dlatego został potępiony.
 
Jeżeli wyznajemy grzech, Bóg go odpuszcza. Nie wymaga to zaangażowania duchownego jako pośrednika między Bogiem a Tobą. „Albowiem jeden jest Bóg, jeden też pośrednik między Bogiem a ludźmi, człowiek Chrystus Jezus,” (I Tym. 2:5). Nie ma innych niż Jezus Chrystus pośredników między Bogiem a ludźmi. Człowiek, który obiera sobie innych pośredników, albo „pośredników do pośrednika”, postępuje wbrew Bożemu Słowu; mówiąc krótko: grzeszy i otwiera się na wpływ duchów zwodniczych. Ty sam musisz przyjść do Pośrednika z wyznaniem grzechów. Niekiedy wyznanie grzechów wiąże się z potrzebą zaangażowania innych ludzi. Ma to miejsce np. wtedy, gdy grzech dotknął innej osoby. Jeżeli wyrządziłem komuś krzywdę, nie wystarczy, żebym wyznał grzech Bogu. Konieczna jest pokuta wobec tej osoby. W moim życiu przekonałem się, że Bóg nalega, abyśmy uzyskali wybaczenie wyrządzonego innym zła. Kiedyś pytałem Boga, dlaczego w moim życiu powtarza się pewien dotkliwy problem. W odpowiedzi Pan ukazał mi sytuację sprzed lat, kiedy wyrządziłem innej osobie krzywdę. Zastanawiałem się, jak będę mógł to naprawić, ale w ciągu miesiąca Bóg zaaranżował spotkanie z pokrzywdzoną osobą i umożliwił mi przeprosiny.
 
Czasami Bóg prowadzi nas do publicznego wyznania grzechów. Pismo zachęca nas: „Wyznawajcie tedy grzechy jedni drugim i módlcie się jedni za drugich, abyście byli uzdrowieni” (Jakuba 5:16). Takie wyznanie łamie moc grzechu nad naszym życiem. „Chodzenie w światłości”, o jakim pisze Jan w swoim pierwszym liście (I Jana 1:7), to właśnie chodzenie w wyznawaniu grzechów. Nie chodzi tu o ekshibicjonizm czy dręczenie innych mrokami naszej duszy, ale o życie w wolności od strachu przed tym, że inni dowiedzą się, jak naprawdę wyglądamy. Chwila wstydu przynosi niespotykaną wolność; odziera nas z masek, które deformują nasze twarze.
 
Pokuta jest decyzją, której niekiedy towarzyszą emocje. Zdarzało mi się głęboko płakać podczas pokuty. Czułem wtedy, jak bardzo mój grzech zasmucił Boga, i płakałem, będąc tym autentycznie poruszony. Kiedy indziej pokutowałem bez żadnych wyraźnych emocji. Emocje bądź ich brak nie decydują o jakości pokuty.
 
Biblijny termin na oznaczenie pokuty to metanoia – tzn. przemiana myślenia. Zatem wezwanie „pokutuj” można sparafrazować słowami: „zmień myślenie”. Przestań myśleć o pokucie jako sposobie zrekompensowania Bogu swoich grzechów. Potraktuj poważnie zarówno Boga, jak i swój problem. Grzech to nie błahostka. On oddziela Cię od Boga. Jeżeli nie rozprawisz się z nim przez biblijną pokutę, grzech stanie się przyczyną Twego potępienia w piekle. Nikt nie będzie się mógł wymówić, że Kościół przekazał mu złą naukę. Każdy z nas osobiście odpowiada przed Bogiem za swe wierzenia. Lepiej zatem upewnić się, że to, w co wierzymy, rzeczywiście jest prawdą.
 
Zmień więc myślenie, wyznaj grzech i przyjmij Boży dar, ofiarowany na Golgocie. Tylko tyle? Tak. I nic innego. Żadna ilość praktyk religijnych nie zastąpi wyznania grzechu i przyjęcia łaski.
 
Biblijna pokuta to nie koniec, lecz początek drogi. Gdy tylko poddasz się Bożym zasadom odnośnie pokuty, żywy Chrystus zajaśnieje przed Tobą. Znajomy, a jednak inny niż ta postać, o której mówi religia. Rozpoczniesz nowe życie. Wkroczysz w wymiar, którego istnienie przeczuwałeś, ale nie doświadczałeś go - sferę Ducha.
 
​
Autor: Brat w Panu Jezusie

''Życie Noego przypadło na bardzo złe czasy. Sam Bóg wydał o nich jednoznaczne świadectwo ;A gdy Pan widział, że wielka jest złość człowieka na ziemi i że wszelkie jego myśli oraz dążenia jego serca są ustawicznie złe, żałował Pan, że uczynił człowieka na ziemi i bolał nad tym w sercu swoim... A ziemia była skażona w oczach Boga i pełna nieprawości." 1 Mojż.6;5-6,11
Bożą odpowiedzią na ten stan rzeczy był wielki potop, w którym zginęli wszyscy ludzie z wyjątkiem z tych, którzy znaleźli bezpieczne schronienie w przygotowanej wcześniej arce. Drzwi arki sam Bóg zamknął za nimi.
Dziś żyjemy w bardzo podobnych czasach. Ludzki egoizm z każdym dniem coraz częściej prowadzi do jawnej przemocy. Zło ze wszystkich stron napiera z coraz większą siłą. Jednak tak jak niegdyś Noe znalazł łaskę w oczach Boga, tak też i dziś Bóg kieruje do wszystkich ludzi ofertę swojej łaski przez ewangelię. Chociaż Bóg codziennie jest znieważany przez swoje stworzenie, nie posunął się jeszcze do ostatecznego wylania swego gniewu. Jest miłosierny i cierpliwy , bo nie chce ,aby ktokolwiek zginął, lecz chce by wszyscy przyszli do opamiętania. A dzień Pański nadejdzie...' 2 Piotra 3;9,10
W przyszłości Bóg zamknie drzwi łaski - na zawsze. Czy zdajesz sobie sprawę z tego, że może to nastąpić dla Ciebie już dziś? Nie lekceważ tego, że Bóg dziś podejmuje staranie o Twój osobisty ratunek i zabiega o to, by otworzyć Twoje serce!
Gdzie Ty się znajdziesz odrzuciwszy Boże zbawienie? Gdzie ja się wtedy znajdę? Arka obrazuje Pana Jezusa, Zbawiciela grzeszników. Kto wyzna swoje grzechy Bogu i uwierzy, że Pan Jezus wziął na siebie karę za nie, zostanie ułaskawiony i będzie na wieczność bezpieczny, zachowany przed przyszłym Bożym sądem.''

Dobry Zasiew 2017


Tekst powyżej przedstawia biblijne spojrzenie na to, czym i w Kim jest Zbawienie. Organizacja Świadków Jehowy przedstawia to zgoła inaczej. Siebie widzi jako arkę, w której wierni mogą uzyskać schronienie.
Uważaj, Drogi Świadku, abyś nie położył zaufania w książętach tego świata, kimkolwiek by oni nie byli i cokolwiek wspaniałego by nie mówili na swój temat.

Dlaczego?
Ponieważ Słowo Boże mówi:
"Lepiej ufać Panu, Niż polegać na ludziach.  Lepiej ufać Panu, Niż polegać na możnych." Ps. 118, 8-9

Wiem, to wzburzy Cię bardzo.
Powiesz: "Nie będę tego czytać dalej! Ufam Bogu, nie ludziom! Służę Bogu, nie ludziom!"

Czy rzeczywiście?
Dlaczego więc składasz sprawozdanie ze służby kaznodziejskiej (tzw. owoc)?
Dlaczego, jak ognia boisz się, żeby ktoś na Ciebie nie powiedział czegoś złego przed zborem?
Dlaczego nie chcesz rozmawiać z innymi chrześcijanami, szczególnie z tymi biblijnie wierzącymi?
Dlaczego nie chcesz wyrażać własnych opinii, nawet boisz się myśleć samodzielnie, nie mówiąc o strachu przed jakimikolwiek wątpliwościami dotyczącymi nauczania organizacji?

Pamiętaj - nie osądzam Cię, nie oceniam. Pytam tylko: DLACZEGO?
Sam przed Bogiem to rozważ.
Bóg woli Twoje szczere wątpliwości niż obłudną lojalność.
Oddaj to wszystko Chrystusowi w modlitwie i wykrzycz: 
"Pan jest ze mną, nie lękam się, Cóż może mi uczynić człowiek?" Ps. 118, 6

Pozdrawiam Cię najserdeczniej!
Ania


Poniżej cytaty ze Strażnic, dla porównania i spokojnego rozważenia

„Jest to dla nas wskazówką, że postanowienie dotyczące zbawienia wiąże się ściśle z organizacją Jehowy” (Strażnica Nr 20, 1968 s. 4).

„(...) w Strażnicy w roku 1936, powiedziano: »Pismo Święte wyraźnie potwierdza, że w Armagedonie Jehowa zniszczy ludy ziemi, a zachowa tylko tych, którzy przestrzegają Jego przykazań i trzymają się Jego organizacji...«” (Świadkowie Jehowy – głosiciele Królestwa Bożego 1995 s. 170).

„Kto się podaje za chrześcijanina, musi być zawsze cząstką widzialnej organizacji Jehowy” (Strażnica Nr 3, 1960 s. 11).

„Poza moralnie czystą organizacją Bożą nie ma życia wiecznego” (Strażnica Nr 6, 1961 s. 10).

„Jeśli chcieli rozumieć Biblię, co miało im przynieść ratunek, to Biblia musiała im być wyjaśniona przez organizację Bożą” (Strażnica Nr 1, 1963 s. 8).

„A chociaż dzisiaj świadectwo to obejmuje jeszcze zaproszenie do organizacji Jehowy w celu zapewnienia sobie wybawienia, nadejdzie czas, gdy orędzie przybierze ostrzejszy ton, jak »gromki okrzyk wojenny«” (Strażnica Rok CIII [1982] Nr 9 s. 19).

„Nie myśl, że można chodzić różnymi drogami i zaskarbić sobie życie w nowym systemie Bożym. Jest tylko jedna droga. Tylko jedna arka przetrwała potop, a nie pewna liczba łodzi. I tylko jedna organizacja – widzialna organizacja Boża – przetrwa szybko nadciągający »wielki ucisk«. (...) Jeżeli chcesz być ubłogosławiony życiem wiecznym, to musisz należeć do organizacji Jehowy i spełniać Jego wolę” (Będziesz mógł żyć wiecznie w raju na ziemi 1984 s. 255).

Polecamy krótkie świadectwo Staszka z ewangelizacji w Szczyrku. Byliśmy tam na konferencji Kościoła Misja Łaski. To był niesamowity czas. Modlitwy, wielbienie Boga, wykłady, społeczność, wycieczki i lody.
​
Dziękujemy Bogu za to wszystko!
​

Pierwsi chrześcijanie wzywali imienia Pańskiego, jest napisane nawet, że jest to warunkiem zbawienia.
Dlaczego więc my mielibyśmy nie wołać do Pana Jezusa? Bliska relacja bez modlitwy? Niemożliwe.

Wszakże każdy, kto będzie wzywał imienia Pańskiego, zbawiony będzie. Dz. 2, 21 - z kontekstu jednoznacznie wynika, że chodzi o imię Pana Jezusa; przekład NŚ zmienia w tym miejscu tekst oryginału greckiego wstawiając imię Jehowa...

Inne fragmenty mówiące o wzywaniu imienia Pana:
ma także upoważnienie od arcykapłanów, aby tutaj uwięzić wszystkich, którzy wzywają imienia twego. Dz. 9, 14 - Ananiasz zwraca się do Pana Jezusa

Wszyscy zaś, którzy go słuchali, zdumiewali się i mówili: Czy to nie ten, co prześladował w Jerozolimie tych, którzy wzywają imienia tego, i po to tu przyszedł, aby ich w więzach odprowadzić do arcykapłanów? Dz. 9, 21 - Paweł prześladował chrześcijan, którzy wzywali imienia Pana Jezusa.

Bo jeśli ustami swoimi wyznasz, że Jezus jest Panem, i uwierzysz w sercu swoim, że Bóg wzbudził go z martwych, zbawiony będziesz. (10) Albowiem sercem wierzy się ku usprawiedliwieniu, a ustami wyznaje się ku zbawieniu. (11) Powiada bowiem Pismo: Każdy, kto w niego wierzy, nie będzie zawstydzony. (12) Nie masz bowiem różnicy między Żydem a Grekiem, gdyż jeden jest Pan wszystkich, bogaty dla wszystkich, którzy go wzywają. (13) Każdy bowiem, kto wzywa imienia Pańskiego, zbawiony będzie. (14) Ale jak mają wzywać tego, w którego nie uwierzyli? Rz. 10 - mowa o wzywaniu imienia Pana naszego Jezusa Chrystusa

zborowi Bożemu, który jest w Koryncie, poświęconym w Chrystusie Jezusie, powołanym świętym, wraz ze wszystkimi, którzy wzywają imienia Pana naszego Jezusa Chrystusa na każdym miejscu, ich i naszym 1 Kor. 1, 2 - zbór w Koryncie wzywał imienia Pana, nie w wizjach, ale "na każdym miejscu", podczas zgromadzeń i w samotności...

Wszakże fundament Boży stoi niewzruszony, a ma taką pieczęć na sobie: Zna Pan tych, którzy są jego, i: Niech odstąpi od niesprawiedliwości każdy, kto wzywa imienia Pańskiego. 2 Tym. 2, 19

Młodzieńczych zaś pożądliwości się wystrzegaj, a zdążaj do sprawiedliwości, wiary, miłości, pokoju z tymi, którzy wzywają Pana z czystego serca. 2 Tym. 2, 22

Jeżeli nie wzywamy imienia Pana Jezusa, jak można nazwać nas chrześcijanami?


​Ania

Człowiek wierzący w Boga powinien przejawiać takie nastawienie jakie mieli Berejczycy.  Pismo bowiem powiada o Nich tak: „Którzy byli szlachetniejszego usposobienia niż owi w Tesalonice, przyjęli oni  Słowo z całą gotowością i codziennie badali Pisma, czy tak się rzeczy mają” (Dz.Ap. 17:11).

Codziennie badali Pisma...... To pokazuje, że nasza wiara musi mieć grunt w Słowie Bożym.  Jak bardzo to jest ważne, pokazuje historia ludzi zwiedzionych, uzależnionych od sekt religijnych. Człowiek tylko religijny, nie będzie opierał swojej duchowości na Biblii, pójdzie za ludzkim guru. Nie ważne jak on będzie się zwał. Czy to będzie Ciało Kierownicze tzw. „niewolnik wierny i roztropny”  u Świadków Jehowy, czy Papież  u Katolików, czy Prorok u Mormonów, czy Ellen White u Adwentystów,  czy Pastor u protestantów, jakikolwiek ksiądz, biskup czy  samozwańca mający „objawienie” na dzień dzisiejszy. To są ludzie.  Biblia posiada zarówno literę jak i Ducha.  Duch zaś wprowadzi nas we wszelką prawdę (Jan 16:13).

Codzienne badanie Pisma, to tak jak codzienne jedzenie, trudno się bez niego obejść na dłuższy czas. To powinien być nawyk. To nasza ochrona w codziennym zmaganiu się z przeciwnościami.

Pewnego razu Pan Jezus zapytał uczniów: „Czy i wy chcecie odejść? Na to Piotr odrzekł: Panie! Do kogo pójdziemy? Ty masz słowa żywota wiecznego. A myśmy uwierzyli i poznali, że Ty jesteś Chrystusem, Synem Boga żywego” ( Jan 6:67-69). Jakie piękne wyznanie.  „TY MASZ SŁOWA ŻYWOTA WIECZNEGO” . Tak, Pismo Święte – Biblia, to nic innego jak Słowo Naszego Boga, Naszego Pana.

Bądźmy zatem jak Berejczycy. Codziennie badajmy Pismo, „poddawajmy samych siebie próbie czy trwamy w wierze” (2 Kor. 13:5). Nie dopuśćmy do tego aby nami targały złe emocje, lęki, obawy.

Cieszmy się i radujmy,  jak nas zachęca apostoł Paweł: „Radujcie się w Panu zawsze, powtarzam, radujcie się” ( Fil.4:4), bo ”radość z Pana jest waszą ostoją” (Neh. 8: 10b).
 
​
Barbara

W naszej ludzkiej naturze jest, aby szukać zemsty na tych, którzy nas skrzywdzili. Jednakże już w ST czytamy: „Nie mścijcie się sami, ja odpłacę, mówi  Pan”...(3 Moj. 19:18; Rzym.12:19).

"W Kazaniu na górze Pan Jezus nauczał, aby nie oddawać złem za złe, ale raczej nadstawić policzek. Nade wszystko, zgodnie z nauką Chrystusową należy przebaczyć wyrządzone nam krzywdy (zapomnieć i nie wspominać) i czynić dobrze naszym nieprzyjaciołom. Chrystusowi zadawano rany, zarówno Jego ciału, jak i duszy, zatem nic dziwnego, że wstępując w Jego ślady na drodze wiary, doświadczamy cierpienia. Pan Jezus będąc krzywdzony błogosławił i poruczał sprawę Temu, który sprawiedliwie sądzi (1 P 2,23). Także i my doświadczając krzywdy mamy błogosławić i powierzyć wiernemu Stwórcy dusze swoje (1 P 4,19).

Królestwo Pana Jezusa nie jest z tego świata, dlatego też jego uczniowie nie walczyli o swego Mistrza, kiedy został aresztowany i skazany. Naszym celem jako chrześcijan nie jest też zmienianie i ulepszanie tego świata. Dążenie do wprowadzenia „chrześcijańskiej demokracji” w krajach totalitarnych nie zakończy się błogosławieństwem. Nasza ojczyzna jest w niebie, a my jesteśmy tutaj tylko przechodniami, tj. pielgrzymami znajdującymi się w drodze do nieba”.

- Fragment tekstu  z „Dobry Zasiew” 2017.


Pan Jezus nie popierał zachowania Piotra, kiedy ten sięgnął po miecz i obciął ucho słudze arcykapłana w momencie próby pojmania Syna Bożego.  Poza tym uczniowie nie ujawniali się podczas procesu Pana Jezusa, a apostoł Piotr zaparł się Jezusa. Wszyscy uciekli, gdy tymczasem ich Mistrz, z którym chodzili, został sam przed Radą Najwyższą. Chociaż rady biblijne są piękne, to nasza reakcja na dotykającą nas krzywdę czy prześladowanie, może być różna.

Chciałabym przy tej okazji poruszyć tragedie Świadków Jehowy, którzy opuścili organizację ze względu na krzywdy jakich doznali np. molestowanie, ostatnio głośna sprawa  pedofilii, przemoc  w rodzinie i brak pomocy ze strony „pasterzy”, którzy powinni mieć pieczę nad zborem. Z powodu odejścia z organizacji niektórzy doznają ostracyzmu, to dodatkowy ból. Są to rany długo gojące się. Przykre jest to, że nawet Wymiar Sprawiedliwości „umarza” sprawę i osoba, która krzywdzi czuje się bezkarna. Bezsilność ofiary, poczucie wielkiego skrzywdzenia, niekiedy uczucie osamotnienia  w dążeniu do zadośćuczynienia sprawiedliwości powoduje, że gniew bywa tak duży, że całkowicie burzy on wewnętrzny spokój, pozbawia racjonalnego myślenia, wznieca chęć zemsty i wymierzenia kary.  W emocjach nie myślimy racjonalnie.

Jak pomóc takim osobom? Na pewno musimy być dla nich wsparciem, zrozumieć  ich sytuację, okazać empatię, „płakać z płaczącymi”. Ważne jest stałe utrzymywanie kontaktu, dobre słowo, pomoc  w szukaniu rozwiązań prawnych. Dobrze wiemy, że zgodnie z prawem nie możemy sami wymierzać sprawiedliwości. Poza tym, jako osoby wierzące mamy być „światłem” dla innych. To prawda - chrześcijanie cierpią, ale siłę mamy  w naszym Panu. I chociaż bolesne jest to, że teraz przegrywamy w walce o sprawiedliwość, to Pismo wyraźnie mówi: „nie mścijcie się sami......”.

Zatem mimo, że  zemsta wydaje nam się dobrym sposobem jako zadośćuczynienie naszym krzywdom, Boże Słowo jest lampą na naszej drodze, a chodząc  w światłości, nie będziemy się potykać  i  z  Bożą pomocą damy radę uśmierzyć  przeszywający nas ból.

​
Barbara

Módlmy się za siebie nawzajem, mamy ten chrześcijański przywilej dany nam przez naszego Pana Jezusa Chrystusa. W wielu miejscach na świecie ze względu na imię Jezus śmierć zbiera swe żniwo. Pan mówi, że ''wszyscy będą ogniem posoleni'' - Marka 9;49. Śmierć nie rozróżnia, kto do jakiego chodzi kościoła. Misjonarze na całym świecie ze względu na Ewangelię są narażeni na niebezpieczeństwo śmierci. Jezus mówi, że kto straci swą duszę ze względu na Jego Imię, ten będzie miał życie w obfitości. Dziś mówienie o Jezusie jest "trendy", tylko często ma wydźwięk zgoła inny, niż mówi o tym Biblia. Ewangelia sukcesu panoszy się coraz mocniej, różne ruchy chrześcijańskie propagują Jezusa bez cierpienia i bez mocy krzyża. Wykorzystujmy mądrze czas mając sposobność mówienia o zbawieniu w imieniu Jezusa, jedynym imieniu, w którym jest zbawienie - jest czas łaski, jeszcze jest...
Filipian 2;8-11.


​Edek

„Wtedy Jezus rzekł do dwunastu: Czy i wy chcecie odejść? Odpowiedział mu Szymon Piotr: Panie! Do kogo pójdziemy?  Ty masz słowa żywota wiecznego. A myśmy uwierzyli i poznali, że Ty jesteś Chrystusem, Synem Boga żywego” (Ew. Jana  6:67-69).

Zapewne uczniowie Jezusa należeli do tych szczęśliwych, którzy bezpośrednio z ust swego Mistrza poznawali cudowne prawdy Boże. Czy kłócili się o „trójcę”, duszę „nieśmiertelną czy śmiertelną” albo kiedy będzie pochwycony kościół – przed, w trakcie, czy po wielkim ucisku?

Owszem, byli zainteresowani tym, czy  „w tym czasie”  Pan Jezus przywróci królestwo Izraelowi.  Gdyby to było takie istotne, nie usłyszeliby słów „nie wasza to rzecz”,  „ale, weźmiecie moc Ducha Świętego, kiedy zstąpi na was i będziecie mi świadkami....aż po krańce ziemi.” (Dz.Ap.1:6-8).

Żeby być świadkiem Naszego Pana Jezusa Chrystusa, najpierw musimy do Niego przyjść.

Wiele osób wychodzących z organizacji pozostaje niejako na rozdrożu. Mimo, że wielu  z Nich wychodzi ze względu na Pana Jezusa, w niedługim czasie zapominają, co było Ich celem. Zaczynają się dyskusje, wertowanie stron internetowych, poszukiwanie następnej „prawdziwej” religii, gdy tymczasem Boże Słowo nadal stoi „odłogiem”, zamiast wziąć je do ręki, zamknąć się w „komorze” i czytać co Pan do nas mówi przez Swego Ducha.

Z ubolewaniem obserwuję, że wiele szczerych ludzi zamiast przyjść do Pana Jezusa Chrystusa, wikłają się w bezowocne dysputy, które burzą i tak nikłą wiarę. Wychodzi na wierzch nasza niedoskonałość, skłonność do tego, by udowodnić drugiemu, że teraz to JA mam rację, bo więcej poczytałem/am. Niektórzy wracają do niewoli „Niewolnika”.

Czy i Wy chcecie odejść? – pyta Nasz Pan.
 
​
Barbara

Świadkowie Jehowy nie uznają Pana Jezusa za Boga,
Niektórzy są w stanie powiedzieć jedynie, że jest bogiem przez małe „b”, mniejszym od Ojca. 
Jeden z nich napisał kiedyś w dyskusji ze mną: "Tylko, że SJ wierzą... w boskość Jezusa. Nie wierzą tylko, że ta boskość jest równa Jehowie, Jego Ojcu." 

Jest to nauka niezgodna z Biblią.  Iz 44, 6.  Bóg jest jeden.

Wierzyć w większego Boga i mniejszego boga to nic innego, jak politeizm.
Olimp też jest pełen bogów, z czego Zeus jest największy…

Dlaczego uznanie Pana Jezusa Bogiem jest takie ważne?
Dopóki nie uznamy Go bowiem za Boga równego Ojcu, nie będziemy czuli potrzeby, aby zgiąć przed Nim swoje kolana, modlić się do Niego i wzywać Jego imienia. 
Przed Bogiem bowiem powinniśmy się uniżyć i oddać Mu hołd. 
A także: pomocny nam (słabym) może być tylko Bóg, i to taki Bóg, który we wszystkim może nam współczuć, który może nas zrozumieć, ponieważ sam stał się człowiekiem i wszystkiego doświadczył (nie przestając być Bogiem, oczywiście). 

Gdzie jest potwierdzenie w Piśmie, że Jezus Chrystus jest Bogiem? 
Jest wiele fragmentów, które o tym mówią. 
Chciałabym tutaj skupić się na jednym z nich. 
Chodzi o wyznanie Tomasza: Pan mój i Bóg mój! (J. 20, 28) 
ŚJ uważają, że Jezus jest Panem, ale nie jest Bogiem (albo, że jest jakimś małym bogiem). 
Tomasz jednak powiedział do zmartwychwstałego Jezusa: 
- Jesteś moim Panem, jesteś moim Bogiem! 

Powiedział to autorytatywnie i deklaratywnie. Amen i kropka. 
Tam nie ma słowa "może", albo zapytania "czy?" 
Tomasz powiedział: 
- Jezu, teraz zrozumiałem, że jesteś Panem i Bogiem, bądź moim Panem i moim Bogiem! 
Uwierzyłem w Ciebie. 

My także możemy/mamy/musimy uwierzyć w Jezusa. Pismo mówi o tym wielokrotnie. Taki jest plan Boży, tajemnica Chrystusowa, którą głosił Paweł i dla której był więźniem (Kol. 4, 3); taka jest Dobra Nowina. 

Co to znaczy uwierzyć w Jezusa? 
To znaczy uznać Go swoim Panem (Pan mój) - Panem swojego życia, i Bogiem w swoim życiu (Bóg mój). 

Czy Jezus zgodził się na nazwanie Siebie przez Tomasza Panem i Bogiem? 
Co na to wyznanie odpowiedział? 
Czy gdyby Bogiem nie był, nie powinien był zabronić Tomaszowi tytułowania Go w ten sposób?
Czy nie powinien wtedy wskazać na Ojca i powiedzieć „Bogu oddaj pokłon”?
Nie zrobił tego.
Dlaczego przyjął chwałę przynależną TYLKO Bogu?
Dlaczego nie przestrzegł Tomasza np. tak: 
"Nie mów tak do mnie, bo urągasz mojemu Ojcu, jesteś bałwochwalcą" ? 

Odpowiedź Pana Jezusa na słowa Tomasza była następująca:
Rzekł mu Jezus: Że mnie ujrzałeś, uwierzyłeś; błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli. J. 20, 29 

Jezus nie tylko się zgodził z wyznaniem Tomasza, ale jeszcze powiedział o nas wszystkich, którzy uwierzyliśmy w Niego, że szczęśliwi jesteśmy, bo choć nie widzieliśmy Go, ale uwierzyliśmy i dzięki tej wierze mamy życie w Jego imieniu (J. 20, 31) 

Każdy z nas stoi przed wyborem, każdy może stanąć przed Panem Jezusem i powiedzieć do Niego za ap. Tomaszem: 
Pan mój i Bóg mój!


Ania

„Przez wiarę zabrany został Henoch, aby nie oglądał śmierci i nie znaleziono go, gdyż zabrał do Bóg. Zanim jednak został zabrany, otrzymał świadectwo, że się podobał Bogu”
(List do Hebrajczyków 11:5).
​
„Czy słusznie zrzucać odpowiedzialność za swoje złe postępowanie na otoczenie, w którym wierzący zmuszony jest żyć? Czy mężczyzna lub kobieta mogą wciąż jeszcze z Bogiem, jeżeli stale są otoczeni ludźmi nieliczącymi się z Bogiem? Co to właściwie znaczy „chodzić z Bogiem”?

Aby znaleźć odpowiedź na te pytania, pomyślmy chwilę o Henochu. Gdy żył na tej ziemi, gwałt i przemoc były nieodłącznym elementem codziennego życia. Naturalnie, że były zapewne również inne, przyjemne i pożyteczne rzeczy. Potomkowie Kaina nieustannie dążyli do tego, aby z tego świata uczynić jak najbardziej przyjemne miejsce do życia- ale bez Boga. Rozwijali rolnictwo, wynaleźli przemysł oraz dbali o muzykę i rozrywkę. Jednak mimo tego przemoc i zepsucie cechowały życie człowieka.

A „Henoch chodził z Bogiem”. Wiara stanowiła fundament jego wzorowego życia – oczy tego człowieka skierowane były na obietnice wiecznego Boga, a każdy dzień był wypełniony tym, co znajdowało Jego upodobanie. Henoch sam nie twierdził tego o sobie – to Bóg wydał o nim takie świadectwo.

Niektórzy z nas pracują w miejscach, gdzie z trudem można uniknąć słuchania przekleństw  i nieprzyzwoitych żartów. Może nawet wymaga się od nas nieuczciwości w ramach stałej polityki prowadzenia interesów naszej firmy. Inni muszą uczęszczać do szkół, gdzie prawda o Bogu i jego prawa codziennie są negowane, gdzie zarówno nauczyciele, jak i program zawarty w podręcznikach bombarduje ich swoją niemoralnością. Jeszcze inni zmuszeni są pracować w warsztatach, magazynach lub halach „udekorowanych” nieprzyzwoitymi plakatami. A jacyż jesteśmy zdezorientowani działaniem wszechobecnych mass mediów. Czy możliwe jest, by w takim świecie prowadzić życie pobożne, poświęcone Chrystusowi? Niech przykład Henocha podniesie nas na duchu i zachęci, by podążać posłusznie  za Słowem Bożym i trzymać  się wytrwale imienia Pana”.

Tekst  zaczerpnięto z „Dobry Zasiew” 09.01.2017r.


Powyższy tekst uzmysławia mi, że „chodzenie z Bogiem” powinno być dla nas tak naturalne, jak codzienne przyodziewanie swojego ciała. „Przyobleczcie się w nowego człowieka, który jest stworzony według Boga w sprawiedliwości i świętości prawdy” (Ef. 4:24). Szerzące się wokół zło może nas  obdzierać z tej „Bożej szaty”, widzimy rysy, małe dziury, większe rozdarcia. Co wtedy robimy? Ano zapobiegamy całkowitemu zniszczeniu i „łatamy” tę odzież. Niekiedy  rozdarcie jest tak duże, że musimy je z siebie zewlec i szukać nowego odzienia. „Zewleczcie z siebie starego człowieka wraz z jego poprzednim postępowaniem, którego gubią zwodnicze żądze. I odnówcie się w duchu umysłu waszego” (Ef.4:22,23). ODNÓWCIE SIĘ W DUCHU – to jest sedno Bożego przesłania. Nic nie zrobimy sami z siebie. Siłę mamy tylko w naszym Bogu, Zbawicielu, Panu Jezusie Chrystusie i w Duchu Świętym. Niby proste, jednak się potykamy, ale zaufajmy Najwyższemu, gdyż „On ratuje od zguby życie twoje, On wieńczy cię łaską i litością, On nasyca dobrem życie twoje....” (Psalm 103: 4,5).          Czy  i o nas Bóg wyda kiedyś świadectwo, że „chodzimy z Bogiem?”

​
Barbara

 „I o  cokolwiek prosić będziecie w imieniu moim, to uczynię, aby Ojciec był uwielbiony w Synu” (Ew. Jana 14:13).

„W rozdziałach 14-16 Ewangelii Jana Pan Jezus kilkakrotnie mówi o modlitwie. Przy tym posługuje się często znanym nam wyrażeniem „ w imieniu moim”. Co to znaczy modlić się w Jego imieniu? Czy to coś w rodzaju zwrotu grzecznościowego „z serdecznymi pozdrowieniami”, jaki umieszczamy często na koniec listu?

Być może niejeden z nas przywykł do zakańczania modlitw w ten sposób. Przy tym nie mamy wcale zamiaru używać tego głębokiego wyrażenia jako zwyklej formułki, niemniej jednak czasami sprawia to takie wrażenie. Z łatwością zapominamy o głębokim znaczeniu, jakie kryje się za tymi słowami. Modlić się w imieniu Jezusa oznacza bowiem modlić się tak, by Jego pragnienia wypełniały i poruszały nasze serca.

Jego imię reprezentuje Jego istotę – to, kim jest On sam w sobie. Modlić się w Jego imieniu oznacza modlić się w zgodności z Jego świętą wolą. Prośby, które przedkładamy Bogu w takiej modlitwie, są odzwierciedleniem Jego istoty. Modlitwa powinna być zatem przeniknięta mocą Ducha Świętego i usposobieniem Chrystusa oraz wyrażać pragnienia, jakie On ma wobec nas. Nie chodzi  więc  o formułkę, lecz o to, aby nasze modlitwy były naprawdę przeniknięte Jego odczuciami.

Nie powinniśmy modlić się  w pierwszym rzędzie za samych siebie. Nadrzędny motyw naszych modlitw powinien być ten: „aby Ojciec był uwielbiony w Synu”. Czy nie jest to głęboka motywacja? Spróbujmy tak się modlić. Gdy będziemy mieli ten cel przed oczami, z pewnością zrezygnujemy  z egoistycznych, cielesnych i powierzchownych próśb. Wówczas nie będzie żadnych ograniczeń, gdyż modlić się w imieniu Pana Jezusa oznacza wypowiadać Jego własne myśli i pragnienia.

Oczywiście, że nie ujmuje to nic z naszego przywileju, który otrzymaliśmy jako dzieci Boże, by również spontanicznie i w dziecięcym zaufaniu przedkładać wszystkie nasze prośby Bogu (Fil. 4,6)”.

Powyższy tekst zaczerpnęłam  z  „Dobry Zasiew” 06.01.2017r

Gdy pomyślimy nad wyżej przytoczonym  tekstem, powinno nas to pobudzić do refleksji. Świadkowie Jehowy modlą się do Boga Jehowy, kończąc modlitwę słowami: „ w imię Jezusa Chrystusa. Amen”. Jednak pomniejszając rolę Syna Bożego, który jednak jest Bogiem, nie oddając Mu czci i uwielbienia, tak jak pragnie tego Jego Ojciec, powyższe wyrażenie w modlitwie, jest tylko czystą formułką. Nie ma duchowego przesłania. Jeśli mamy modlić się w imieniu Pana Jezusa, musimy na tyle Go poznać aby zrozumieć, że modlitwa to nie nasze pobożne życzenia, ale przede wszystkim odzwierciedlenie usposobienia Chrystusowego jakie ma być widoczne w nas samych, a wszystko to jest tylko w mocy Ducha Świętego.

​
Barbara