I dam wam serce nowe i ducha nowego, dam do waszego wnętrza i usunę z waszego ciała serce kamienne, a dam wam serce mięsiste. Mojego ducha dam do waszego wnętrza i uczynię, że będziecie postępować według moich przykazań, moich praw będziecie, moich praw będziecie przestrzegać i wykonywać je. Ezech. 36: 26-27
 
W roku 1900 pewna dama w Berlinie regularnie rozdawała drukowane kazania znanego kaznodziei. Jeden z dorożkarzy przed dworcem chętnie je od niej przyjmował.
 
Pewnej niedzieli odmówił jednak, twierdząc, że nie chce już więcej czytać tych kazań. Dama zapytała go uprzejmie, dlaczego nie chce już ich czytać. Dorożkarz odpowiedział:
"Jak będę je czytał, to będę musiał się zmienić, a na to nie mam najmniejszej ochoty!"
Mężczyzna ten zdawał sobie sprawę, że jeżeli przyjmie ewangelię o Jezusie Chrystusie, nie tylko otrzyma wieczne zbawienie, ale będzie musiał radykalnie zmienić swoje życie i wyzbyć się swoich ulubionych przyzwyczajeń, których Bóg nie może pochwalać. A tego nie chciał uczynić.
 
Ale czy nie zapomniał o czymś ważnym, o czym mówi nam dzisiejszy werset z Biblii? Bóg przecież nie oczekuje od człowieka, że sam zmieni swoje życie! Dlaczego? Ponieważ jego "kamienne serce" nie może samo się zmienić.
Bóg oczekuje od nas jedynie zrozumienia tego, że nasze życie bez Niego jest stracone oraz wyznania Mu swoich grzechów i uwierzenia w Zbawiciela Jezusa Chrystusa.
 
Radykalna zmiana życia człowieka jest dziełem samego Boga.
To On sprawia w człowieku "nowe narodziny". On daje "nowe serce", które już nie kocha grzechu , lecz kieruje się zupełnie nową motywacją i pragnieniami. Ma ono inne dążności i z radością wykonuje wolę Boga. Dlatego nikt nie musi obawiać się tej zmiany - Bóg sam wszystko już przygotował.
 
Cytat z Dobry Zasiew 2018.

​Teraz jest czas na decyzję.
Teraz, dopóki żyjesz!

Pan Jezus poszedł na krzyż za Ciebie i za mnie, za nasze grzechy. Ty i ja powinniśmy się tam znaleźć. To my ukrzyżowaliśmy Go. Każdy nasz grzech, to Jego cierpienie, które za nas poniósł. 
Nie bądź wobec tego obojętny i nie wyznaczaj Mu miejsca, nie mów, kim jest, albo Kim nie może być, bo tylko Bóg mógł ponieść ofiarę za grzech całego świata. 

Od Ciebie, teraz, w tej chwili zależy, czy przyjmiesz ofiarę Jezusa Chrystusa, Jego samego do swego serca, czy będziesz pokutował i zostaniesz zbawiony, i dzięki temu Twoje imię znajdzie się w Księdze Życia.

Pamiętaj, na Sądzie Ostatecznym tylko to będzie się liczyć, czy Twoje imię jest w Księdze Życia. Jeżeli nie, usłyszysz - Nie znam Cię!

Pamiętaj, jak bardzo Bóg Cię kocha i uczynił już wszystko dla Twojego zbawienia, nie staraj się więc zasłużyć na nie uczynkami. To Łaska, na którą nie można zasłużyć. Można ją jedynie przyjąć w pokorze i z wdzięcznością. 

Jeżeli jesteś zdecydowany oddać Panu Jezusowi swoje życie, to teraz zawołaj z głębi serca:

Panie Jezu, zbaw mnie! Dziękuję, ze umarłeś za mnie. Wiem, ze jestem grzesznikiem i nie mogę zasłużyć sobie na zbawienie, dlatego przepraszam Cię i oddaję wszystko w Twoje ręce. Przebacz mi, proszę, i przejmij kontrolę nad każdym aspektem mojego życia. Proszę, bądź moim Panem i Zbawicielem. 

Jeżeli to zrobiłeś, jesteś w Ciele Chrystusa. Masz pewność życia wiecznego, masz pewność tego, że On nigdy Cię nie opuści, bo nieodwracalne są dary i powołanie Boże.

Czytaj codziennie Słowo Boże, rozmawiaj z Bogiem w modlitwie, nie ustawaj, nie poddawaj się zmiennym nastrojom. Proś Pana o społeczność. Nie jesteś sam, wokół jest wielu Braci i Sióstr, którzy czekają na Ciebie.
Dziel się swoją radością. 

Pozdrawiamy Cię w Panu!


​JW Pomoc

Drodzy Przyjaciele,

Rozmyślanie nad Bożą Miłością jest wielkim pokrzepieniem. Bardzo dotyka mnie ostatnio fragment z Rz. 5, który mówi o tym, że Pan Jezus poszedł na krzyż za nas jeszcze zanim staliśmy się Jego zwolennikami/przyjaciółmi/dziećmi/wyznawcami/..... Umarł za nas, kiedy jeszcze byliśmy grzesznikami. Kiedy byliśmy beznadziejni - On już nas kochał i dal nam nadzieję.

Tak jest cały czas. Szatan nas oskarża, Pan Jezus wstawia się za nami:
33) Któż będzie oskarżał wybranych Bożych? Przecież Bóg usprawiedliwia. (34) Któż będzie potępiał? Jezus Chrystus, który umarł, więcej, zmartwychwstał, który jest po prawicy Boga, Ten przecież wstawia się za nami. Rz. 8 (także Obj. 12, 10)

Poniżej parę fragmentów Pisma:

(6) Wszak Chrystus, gdy jeszcze byliśmy słabi, we właściwym czasie umarł za bezbożnych. (7) Rzadko się zdarza, że ktoś umrze za sprawiedliwego; prędzej za dobrego gotów ktoś umrzeć. (8) Bóg zaś daje dowód swojej miłości ku nam przez to, że kiedy byliśmy jeszcze grzesznikami, Chrystus za nas umarł.Rz. 5

...i jakże piękne te słowa, które znajdują się na początku 5 rozdz. Listu do Rzymian:
(1) Usprawiedliwieni tedy z wiary, pokój mamy z Bogiem przez Pana naszego, Jezusa Chrystusa, (2) dzięki któremu też mamy dostęp przez wiarę do tej łaski, w której stoimy, i chlubimy się nadzieją chwały Bożej. (3) A nie tylko to, chlubimy się też z ucisków, wiedząc, że ucisk wywołuje cierpliwość, (4) a cierpliwość doświadczenie, doświadczenie zaś nadzieję; (5) a nadzieja nie zawodzi, bo miłość Boża rozlana jest w sercach naszych przez Ducha Świętego, który nam jest dany.

Jakże trudno przychodzi nam, ludziom przyjęcie Bożej miłości, przebaczenia, dobroci względem nas. Nasza ludzka sprawiedliwość chce wziąć górę nad Bożym miłosierdziem. Szatan oskarża...
Dlatego tak lubię słowo -
ŁASKA - niezasłużona życzliwość, niezasłużona miłość, niezasłużone miłosierdzie...

(9) W tym objawiła się miłość Boga do nas, iż Syna swego jednorodzonego posłał Bóg na świat, abyśmy przezeń żyli. 
(10) Na tym polega miłość, że nie myśmy umiłowali Boga, lecz że On nas umiłował i posłał Syna swego jako ubłaganie za grzechy nasze. 
(11) Umiłowani, jeżeli Bóg nas tak umiłował, i myśmy powinni nawzajem się miłować. 
(...)
(18) W miłości nie ma bojaźni, wszak doskonała miłość usuwa bojaźń, gdyż bojaźń drży przed karą; kto się więc boi, nie jest doskonały w miłości. 
(19) Miłujmy więc, gdyż On nas przedtem umiłował.1 J. 4

Dziś dzień, w którym wspominamy mękę Pana naszego Jezusa Chrystusa.
Straszną mękę, którą znosił w wielkiej pokorze i miłości.
Niezrozumiałe, niepojęte, wspaniałe...

Dzięki Ci, Panie!


​Ania

Jaki wymiar mają dla Ciebie te Święta?

Może biegasz z torbami pełnymi zakupów i obmyślasz, czy wszystko zapięte na ostatni guzik, mieszkanie posprzątane, prezenty kupione?

Może patrzysz na innych z góry i myślisz, po co oni się krzątają, przecież to pogański obyczaj i nie ma nic wspólnego z narodzinami Jezusa?

Jesteś zagoniony i brak Ci czasu na refleksję, albo może odwrotnie, czujesz się lepszy, gdyż nie bierzesz udziału w tej komercyjnej bieganinie?

Jakkolwiek by nie było, my chcemy Ci powiedzieć, dlaczego cieszymy się tak bardzo w tym czasie.

Nie ważne, czy dokładnie znamy dzień narodzin naszego Pana i Zbawcy, czy nie. Ważne dla nas jest to, ze Bóg tak bardzo umiłował człowieka, ze przyszedł na ten świat, żył tak jak my, doświadczając wszystkiego oprócz grzechu, aby umrzeć za nas, odkupić nasze winy i pojednać nas ze Sobą dając nam możliwość życia wiecznego w Jego Obecności. To tak wielki dar!

Dlatego świętujemy urodziny Pana Jezusa, dziękując Mu za to, że nie zrezygnował z nas, ale "do Swej własności przyszedł" (J.1), Immanuej - Bóg z nami (Iz.7; Mat.1), nauczał nas, a potem przelał Swoją Świętą Krew dla naszego ratunku.

Chwała i dzięki Ci, Panie!

„Wszyscy bowiem zgrzeszyli i pozbawieni są chwały Bożej” (Rzym. 3:23).
 
Przed laty zdarzyło się, że jechałem zatłoczonym autobusem. Zacząłem się modlić, i doznałem przeżycia podobnego do tego, które opisane jest w szóstym rozdziale Księgi Izajasza. Czytamy tam o proroku, który, zobaczywszy Boga wykrzyknął: „Biada mi! Zginąłem, bo jestem człowiekiem nieczystych warg i mieszkam pośród ludu nieczystych warg” (Izajasza 6:5, BW). Podobnie jak Izajasz, zobaczyłem otaczającą mnie grzeszność ludzi. I zrozumiałem, że czym innym jest intelektualna wiedza o tym, że jesteśmy grzeszni, a czym innym doświadczenie ohydy grzechu. Wiemy, czym jest szambo, i co się tam znajduje; jednakże kąpiel w szambie, zanurzenie się w jego zawartości daje poznanie zupełnie innego rodzaju. Tamtej nocy, w autobusie PKS, moje oczy otworzyły się, i zobaczyłem, że pływam w szambie grzechu. Przekleństwa na ustach jadących tamtym autobusem żołnierzy miały postać i zapach gorszą od ekskrementów i wymiocin. „Nieczyste wargi”, które tak przerażały Izajasza, to coś naprawdę obrzydliwego. Doświadczenie ohydy grzechu było tak przerażające, że zacząłem się modlić słowami: „Boże, zrobię WSZYSTKO, co każesz – tylko usuń stąd grzech”. Bóg cudownie odpowiedział na tę modlitwę.
 
Grzech jest wstrętny nie do opisania. Wszyscy poruszamy się pośród tego szamba, a każde nieczyste słowo i czyn jedynie pogarszają jego zawartość. Nie możemy pojąć łaski ani miłości Boga, jeśli najpierw nie zrozumiemy, jak wielkim i głęboko zakorzenionym w nas problemem jest grzech.
 
Bóg wyprowadził Izraelitów na pustynię i dał im tam prawo, gdyż chciał, aby zrozumieli swą grzeszność i potrzebę łaski. Prawo nikogo nie „poprawia”. Z Pisma wynika, że litera Bożego prawa zabija, a Duch ożywia (2 Kor. 3:6). Czy zatem litera jest zła? Nie. Bóg dał Prawo w tym właśnie celu, aby „zabiło” ono starego człowieka, naturalne, skażone grzechem życie - po to, aby reszty pracy dokonał w nas Duch. Pismo mówi, że „zapłatą za grzech jest śmierć” (Rzymian 6:23), zaś prawo Boże nieuchronnie prowadzi nas do konstatacji, że jesteśmy grzeszni. Skoro tak, to nie ma dla nas ratunku. Praktyki religijne ani dobre uczynki nie zrekompensują naszych grzechów, tak jak morderca nie uniknie kary dlatego, że przeprowadzał staruszki przez jezdnię. Tam, gdzie doszło do grzechu, musi zostać przelana krew. Chwała Bogu, że ta krew została przelana! Jedyna krew, która ma moc oczyścić nas od grzechu, to krew Syna Bożego Jezusa Chrystusa.
 
Nauczono nas, że grzechem są złe uczynki – kłamstwa, przekleństwa, gniew, przemoc itd. Właściwie jednak grzech to nieusuwalna skaza na naszej starej naturze, zwanej w Biblii „ciałem”. Ta skaza powoduje, że „ciało” produkuje złe czyny. Człowiek żyjący według swej nieodrodzonej z Ducha natury spontanicznie czyni zło. Z punktu widzenia zbawienia duszy nie ma sensu próbować przekonać naszej starej natury, żeby spełniała dobre czyny. Jeśli nawet poskromimy jeden rodzaj zła, np. przekleństwa, to na jego miejsce pojawi się grzeszna pycha z tego, że „nie jestem jak ci brudni, przeklinający grzesznicy”. Człowiek oddzielony od Chrystusa jest dogłębnie, bezdyskusyjnie i beznadziejnie grzeszny. Jedyną szansą zbawienia jest dla niego Jezus Chrystus. Jego krew nas oczyszcza. Duch Boży zaś sprawia w nas nowe życie, które nie jest życiem według litery prawa. Zadanie prawa kamiennych tablic kończy się, gdy zostajemy przekonani o naszej winie i przyprowadzeni do Chrystusa. Stare życie, naznaczone nieudolnymi staraniami bycia dobrym i pozbycia się grzechu, kończy się u stóp krzyża.
 
Każdy człowiek jest osobiście odpowiedzialny przed Bogiem. Nikt z nas nie jest jednak samotną wyspą. Nikt, kto grzeszy, nie może powiedzieć, że grzech jest jego prywatną sprawą.
 
Grzech przypomina obrzydliwy śmieć, rzucony na ulicę. Zaśmiecona okolica jest nieestetyczna i niehigieniczna. Jeżeli nawet ktoś nie śmieci, ale zamieszkuje zaśmiecony przez innych teren, to ponosi tego konsekwencje. Grzesznik przypomina pijanego kierowcę, jadącego brawurowo środkiem jezdni. Stwarza on zagrożenie nie tylko dla siebie, ale i dla innych. Ponadto - grzesznicy są siewcami, a grzech – nasieniem. Rozsiewają oni zarazę grzechu wokół siebie. Możemy się dziwić, dlaczego wokół słyszymy tyle przekleństw, widzimy tyle oszustw, złości i bezprawia. Biblia mówi jednak, że „co człowiek posieje, to i żąć będzie” (Gal. 6:7, BW). Zbieramy żniwo tego, co zostało posiane. Każdy grzech, który wokół widzimy, został kiedyś zasiany przez jakiegoś człowieka. Grzech gorszy innych, to znaczy wywiera na nich nacisk, aby stawali się gorsi.
 
Nawet grzeszne myśli wywierają wpływ na nasze otoczenie. Myśli serca prędzej czy później spływają na język, a stamtąd – na innych ludzi. Jeżeli myśli są czyste i budujące, wówczas przeradzają się w czyste słowa, niosące wiarę, nadzieję i miłość. Jeżeli myśli są brudne, stają się przyczyną słów niosących skalanie i wyrządzających krzywdę innym ludziom. „Kto mówi nierozważnie, rani jak miecz, lecz język mędrców leczy” – mówi Pismo (Przyp. Sal. 12:8).
 
Każda grzeszna myśl, słowo, każdy bezbożny uczynek i zaniedbanie czynią życie całej społeczności ludzkiej trudniejszym. Z drugiej strony każdy akt posłuszeństwa Bożemu słowu, każda przemilczana zaczepka, każda podyktowana miłością Bożą modlitwa, każda godzina postu, każda złotówka dana ubogim przynoszą błogosławieństwo nie tylko nam samym, ale także naszemu miastu i narodowi.
 
Może się to wydawać dziwne, lecz z Biblii wynika, że wina mieszkańców ziemi kumuluje się, aż osiągnie pewien punkt krytyczny. Bóg powiedział do Abrahama, że dopiero czwarte pokolenie obejmie ziemię obiecaną, gdyż „przed tym czasem nie dopełni się wina Amorytów” (I Mojż. 15:16, BW). Po osiągnięciu punktu krytycznego następuje „żniwo”, tzn. Boży sąd nad skumulowanym grzechem. Żadne pokolenie nie startuje zatem z czystą kartą, lecz dopisuje kolejne pozycje do rachunku winy swoich poprzedników – aż przebrana zostanie miara. Izraelici przez długi czas ignorowali Boże przykazania. W rezultacie wina narodu urosła do niebotycznych rozmiarów. Wina była tak wielka, że królowie: Ezechiasz i Joasz zdołali ją odpokutować tylko częściowo. Jakkolwiek za ich życia sąd nie nastąpił, to później skumulowana wina Izraela dała o sobie znać. Świątynia została zburzona, a Izraelici zostali wygnani do Babilonu.
 
Grzech kala ziemię. Pismo mówi: „(…) Nie kalaj więc ziemi, którą Pan, Bóg twój, daje ci w dziedziczne posiadanie” (V Mojż. 21:23b, BW). W szczególności niewinnie przelana krew „woła o pomstę do nieba” (I Mojż. 4:10). Jeżeli zatem w danej okolicy lub kraju zamordowani zostali niewinni ludzie, ich śmierć obciąża ziemię klątwą. Bóg nakazał Izraelitom dokonanie obrzędu oczyszczenia w wypadku odnalezienia zwłok zamordowanego człowieka (V Mojż. 21).
 
Temat grzechu nie jest zbyt popularny. Władze, media, ośrodki opiniodawcze, a nawet instytucje religijne nie mówią na ten temat wiele, a jeśli już mówią, to czynią to z ironią albo traktują temat powierzchownie. To lekceważenie jest jednak kosztowne. Ceną ignorowania własnego grzechu jest zatracenie duszy. Ceną ignorowania grzechu jako korzenia dysfunkcji społecznych są Boże sądy w postaci wojen i katastrof, a ostatecznie – potępienie miasta czy narodu. Jezus prorokował, że miasta galilejskie „zstąpią do Otchłani”, gdyż oglądały cuda, a nie pokutowały (Mat. 11:20-24). W dniach ostatecznych całe narody odejdą na kaźń wieczną (Mat. 25:31-46).
 
Jezus był świadomy tego, że ludzie lekceważą swój grzech. Dlatego polecił nam, abyśmy opuścili „przestronną drogę”, wiodącą na zatracenie, i starali się „wchodzić przez ciasną bramę” oraz podążać „wąską drogą” (Mat. 7:13-14). Aby osiągnąć cel, jakim jest obfite życie z Jezusem Chrystusem, musimy zdjąć z siebie wszelki ciężar, a zwłaszcza „(…) grzech, który nas usidla” (Hebr. 12:1). Na szczęście jest to możliwe. Bóg ofiarował nam swojego Syna, który zawisł na krzyżu, stawszy się za nas grzechem. Jego krew ma moc oczyścić nas od wszelkiego grzechu. Nie stanie się to jednak automatycznie. Drogą do oczyszczenia przez krew jest pokuta.
 
Pierwszy raz usłyszałem o pokucie, kiedy byłem małym chłopcem. Muszę ze smutkiem przyznać, że koncepcja pokuty, w którą wówczas uwierzyłem, była zupełnym nieporozumieniem.
 
Według tej koncepcji pokuta miała być aktem rekompensaty za złe uczynki, których się dopuściłem. Czyniąc pokutę płaciłem Bogu coś w rodzaju odszkodowania za straty, które poniósł On w rezultacie moich "czynów niedozwolonych". W dodatku odszkodowanie to miało postać wypowiedzenia pewnej ilości modlitw. Kłamstwo – dwa „Ojczenasze”. Przekleństwa – trzy „Zdrowaśki”. Palenie papierosów – litania i fragment różańca. Ten obłęd nie tylko nie uwalniał mnie od grzechu, ale w dodatku zohydzał modlitwę. Wspaniała rozkosz, jaką w istocie jest modlitwa, jawiła mi się jako kara.
 
Fakt, że traktowałem tego rodzaju „pokutę” poważnie, i starałem się włożyć w nią serce oraz zrozumieć jej cel doprowadził mnie do kryzysu przekonań religijnych. Pewnego razu ksiądz, który gdzieś się śpieszył, udzielił mi rozgrzeszenia wysłuchawszy około połowy moich grzechów i zadał pokutę adekwatną do tego, czego wysłuchał. Co się stało z drugą połową? Czy zostały mi przebaczone, mimo braku wyznania? Czy ilość zadanych modlitw zrekompensuje całość grzechów, czy tylko te, których ksiądz wysłuchał? Wszystko to było bardzo niepokojące.
 
Na szczęście po około roku moje serce zdobył Jezus Chrystus. Stałem się Jego uczniem, i On zaczął mnie uczyć wszystkiego od nowa. Tchnął sens w to, co wydawało się nie mieć sensu. Na nowo zdefiniował pokutę i nauczył mnie pokutować.
 
Przede wszystkim zrozumiałem, że pokuta nie jest aktem rekompensaty za złe uczynki. Grzech to zbyt poważna sprawa, żeby można ją było załatwić wyrecytowaniem z pamięci fragmentu prozy. „Zapłatą za grzech jest śmierć” – mówi Pismo (Rzym. 6:23a). Każdy grzech domaga się przykrycia krwią. Adekwatną rekompensatą za grzech jest przelanie krwi.
 
W związku z doniosłością grzechu i naszą absolutną niemocą zaradzenia temu problemowi Bóg dokonał czegoś poruszającego. Posłał na świat swego Syna, który stał się człowiekiem, i jako jedyny człowiek w historii przeżył bezgrzeszne życie. Dzięki temu spełnił wymogi, aby złożyć ofiarę za grzech. I złożył ją. Jezus Chrystus ofiarował na śmierć nie tylko swoje ciało, ale i swoją duszę (Izajasza 53:12). Bezgrzeszny Boży Syn za nas uczyniony został grzechem, abyśmy w Nim stali się sprawiedliwością Bożą (2 Kor. 5:21). On nie pozostał w grobie. Zmartwychwstał i wstąpił do nieba.
 
Ofiara Chrystusa nie ma na nas żadnego automatycznego wpływu. Bóg zrobił wszystko, ale my musimy zdecydować, czy z tego skorzystamy. Grzech jest barierą, oddzielającą nas od Boga. Pokuta polega na zastosowaniu mocy krwi Jezusa w celu zniszczenia tej bariery. Nie jesteśmy w stanie zapłacić za nasz grzech. Możemy natomiast przyjąć zapłatę, którą ofiarował Syn Boży.
 
Biblijna pokuta polega na wyznaniu grzechu i przyjęciu daru przebaczenia. Jeżeli zabraknie pierwszego elementu, bariera ciągle stoi, oddzielając nas od Boga. Możemy o niej nie wiedzieć albo ją negować, ale ona jest. Chrystus stoi i oczekuje na wyznanie, aby nam przebaczyć i oczyścić nas. Jeżeli ukrywamy grzech bądź ignorujemy go, moc przelanej na Golgocie krwi Chrystusa nie ma na niego wpływu. Grzech nadal skutecznie działa, niszcząc nas.
 
Możemy popaść w drugą skrajność. Wyznawać grzech bez końca, lecz odrzucać Boży dar przebaczenia. Tak postąpił Judasz, który po wydaniu Jezusa przyznał się do grzechu (por. Mat. 27:4), lecz nigdy nie przyjął płynącego z Golgoty dobrodziejstwa. Wolał zadać sobie śmierć niż uniżyć się i uznać swą zależność od Bożej łaski. Dlatego został potępiony.
 
Jeżeli wyznajemy grzech, Bóg go odpuszcza. Nie wymaga to zaangażowania duchownego jako pośrednika między Bogiem a Tobą. „Albowiem jeden jest Bóg, jeden też pośrednik między Bogiem a ludźmi, człowiek Chrystus Jezus,” (I Tym. 2:5). Nie ma innych niż Jezus Chrystus pośredników między Bogiem a ludźmi. Człowiek, który obiera sobie innych pośredników, albo „pośredników do pośrednika”, postępuje wbrew Bożemu Słowu; mówiąc krótko: grzeszy i otwiera się na wpływ duchów zwodniczych. Ty sam musisz przyjść do Pośrednika z wyznaniem grzechów. Niekiedy wyznanie grzechów wiąże się z potrzebą zaangażowania innych ludzi. Ma to miejsce np. wtedy, gdy grzech dotknął innej osoby. Jeżeli wyrządziłem komuś krzywdę, nie wystarczy, żebym wyznał grzech Bogu. Konieczna jest pokuta wobec tej osoby. W moim życiu przekonałem się, że Bóg nalega, abyśmy uzyskali wybaczenie wyrządzonego innym zła. Kiedyś pytałem Boga, dlaczego w moim życiu powtarza się pewien dotkliwy problem. W odpowiedzi Pan ukazał mi sytuację sprzed lat, kiedy wyrządziłem innej osobie krzywdę. Zastanawiałem się, jak będę mógł to naprawić, ale w ciągu miesiąca Bóg zaaranżował spotkanie z pokrzywdzoną osobą i umożliwił mi przeprosiny.
 
Czasami Bóg prowadzi nas do publicznego wyznania grzechów. Pismo zachęca nas: „Wyznawajcie tedy grzechy jedni drugim i módlcie się jedni za drugich, abyście byli uzdrowieni” (Jakuba 5:16). Takie wyznanie łamie moc grzechu nad naszym życiem. „Chodzenie w światłości”, o jakim pisze Jan w swoim pierwszym liście (I Jana 1:7), to właśnie chodzenie w wyznawaniu grzechów. Nie chodzi tu o ekshibicjonizm czy dręczenie innych mrokami naszej duszy, ale o życie w wolności od strachu przed tym, że inni dowiedzą się, jak naprawdę wyglądamy. Chwila wstydu przynosi niespotykaną wolność; odziera nas z masek, które deformują nasze twarze.
 
Pokuta jest decyzją, której niekiedy towarzyszą emocje. Zdarzało mi się głęboko płakać podczas pokuty. Czułem wtedy, jak bardzo mój grzech zasmucił Boga, i płakałem, będąc tym autentycznie poruszony. Kiedy indziej pokutowałem bez żadnych wyraźnych emocji. Emocje bądź ich brak nie decydują o jakości pokuty.
 
Biblijny termin na oznaczenie pokuty to metanoia – tzn. przemiana myślenia. Zatem wezwanie „pokutuj” można sparafrazować słowami: „zmień myślenie”. Przestań myśleć o pokucie jako sposobie zrekompensowania Bogu swoich grzechów. Potraktuj poważnie zarówno Boga, jak i swój problem. Grzech to nie błahostka. On oddziela Cię od Boga. Jeżeli nie rozprawisz się z nim przez biblijną pokutę, grzech stanie się przyczyną Twego potępienia w piekle. Nikt nie będzie się mógł wymówić, że Kościół przekazał mu złą naukę. Każdy z nas osobiście odpowiada przed Bogiem za swe wierzenia. Lepiej zatem upewnić się, że to, w co wierzymy, rzeczywiście jest prawdą.
 
Zmień więc myślenie, wyznaj grzech i przyjmij Boży dar, ofiarowany na Golgocie. Tylko tyle? Tak. I nic innego. Żadna ilość praktyk religijnych nie zastąpi wyznania grzechu i przyjęcia łaski.
 
Biblijna pokuta to nie koniec, lecz początek drogi. Gdy tylko poddasz się Bożym zasadom odnośnie pokuty, żywy Chrystus zajaśnieje przed Tobą. Znajomy, a jednak inny niż ta postać, o której mówi religia. Rozpoczniesz nowe życie. Wkroczysz w wymiar, którego istnienie przeczuwałeś, ale nie doświadczałeś go - sferę Ducha.
 
​
Autor: Brat w Panu Jezusie

Podstawy wiary.
Już jutro, w poniedziałek 30.10.2017 o godz. 19.00 zapraszamy na kolejne spotkanie z cyklu "Niezłomna Wiara" - tym razem poświęcone Bożemu Planowi Zbawienia.

Czym jest zbawienie, jak się dokonało, kto może go dostąpić i jaka jest w tym moja odpowiedzialność.

Kościół Misja Łaski w Warszawie, ul. Okocimska 3

Bądź z nami :)

Musimy przyznać, że  człowiek sam siebie usprawiedliwić nie może.  To nie nasza sprawiedliwość  czyni nas czystymi lecz  sprawiedliwość Syna Bożego (Rzym. 3:28; 4:2-6).

Abyśmy mogli być usprawiedliwieni, bo jesteśmy grzeszni z natury,  potrzebna jest ofiara, która niejako umiera w miejsce grzesznika. Kto może być tą ofiarą?  Na pewno nikt z ludzi. (Rzym. 3:25; Hebr. 10:10). Tę ofiarę dał nam Bóg Ojciec, a jest Nią nie kto inny jak sam Syn Boży.  Zatem nic z nas.

Uczynki ludzkie są przez Boga akceptowane i podobają się Mu jedynie wtedy,  gdy są  wyrazem  naszej wdzięczności za Zbawienie, którego już dokonał dla Nas Bóg. Nasze uczynki są jedynie skutkiem Bożego oczyszczenia. Nasze  uczynki  nie mogą zająć miejsca Ofiary Naszego Pana Jezusa  Chrystusa, która to jest ofiarą przebłagalną za nasze grzechy. Zatem „dobre” uczynki  mogą być jedynie ofiarą dziękczynną  ale  nigdy nie mogą stać się ofiarą przebłagalną. Nikt z ludzi tego nie potrafi uczynić. Nikt tego nigdy nie uczynił swoimi uczynkami.

Apostoł Paweł napisał: „Wzywam was tedy bracia przez miłosierdzie Boże, abyście składali ciała swoje jako ofiarę żywą, świętą, miłą Bogu, bo taka winna być duchowa służba wasza. A nie upodabniajcie się do tego świata, ale przemieńcie się przez odnowienie umysłu swego, abyście umieli rozróżnić, co jest wolą Bożą, co jest dobre, miłe i doskonałe” (Rzym. 12:1,2).

Co zatem My możemy zrobić?

Jedyne co możemy zrobić, to przyjść do Chrystusa  i w Nim odnaleźć przebłaganie za swoje grzechy. Ratunku od gniewu Bożego nie ma nigdzie indziej. Żaden człowiek czy tzw. „święci”,  do których ludzie się modlą, nie są dla Nas ratunkiem.

Skoro żaden człowiek, to  również żadna  ludzka organizacja ani system religijny. Odpowiedzialność spoczywa na każdym z Nas. Teraz jest czas łaski i czas zbawienia. Teraz jest Twój czas – TERAZ, póki żyjesz.
 

Barbara

''Zachęcam was zatem ja więzień w Panu abyście żyli w sposób godny powołania, którego staliście się uczestnikami. Postępujcie z wszelką pokorą i łagodnością. Cierpliwie znoście jedni drugich w miłości. Dokładajcie starań by zachować jedność Ducha w spójni pokoju - jedno ciało i jeden Duch jak też zostaliście wezwani w jednej nadziei związanej z waszym powołaniem.
Jeden Pan, jedna wiara, jeden chrzest, jeden Bóg i Ojciec wszystkich, który jest ponad wszystkimi, przez wszystkich i we wszystkich. Każdemu zaś spośród nas została dana łaska zgodnie z miarą ustaloną przez Chrystusa ... Z Niego czerpie całe ciało. Każda jego część we właściwy sobie sposób łączy się z innymi i wzajemnie zasila, a dzięki temu wszystkie rosną w otoczeniu miłości.'' Efez 4;1-7,16
​
Czerpanie z właściwego źródła jest zapewnieniem tego, że woda będzie czysta i zdrowa. Podobnie ma się rzecz z duchowym źródłem. Jezus jest tym źródłem, które zapewni nam wszystkim życie i to życie w obfitości.
Samarytanka przy spotkaniu z Panem słusznie zauważyła i powiedziała do Niego: ''Panie nie masz nawet czerpaka'', Jezus zaś odpowiedział: ''Każdy kto piję tę wodę będzie znów odczuwał pragnienie. Lecz kto się napije mojej wody nie zazna pragnienia na wieki. Woda którą ja mu dam stanie się w nim źródłem wody tryskającej życiem wiecznym'' Jana 4;11-15.
 
Kościół, ten Chrystusowy czerpie ze źródła wody żywej, w ten sposób wzrasta w poznaniu Pana i wzmacnia się, jak dobrze odżywiony i nawodniony organizm. Każdy członek w naszym ciele ma znaczenie i podobnie w Ciele Chrystusowym, jeden dba o drogiego.
''On też uczynił jednych apostołami, drugich prorokami, innych ewangelistami, jeszcze innych duszpasterzami i nauczycielami. Uczynił to po to, by wyposażyć świętych do spełniania właściwych im zadań, do budowania Ciała Chrystusa'' Efez 4;11,12
 
Nie pragnij więcej, czerp z Niego, a nigdy nie umrzesz z duchowego pragnienia. Mało tego, On zapewnia, że nie umrzesz na wieki. Kto wierzy w Syna ma żywot wieczny i przeszedł ze śmierci do żywota. Nad takim druga śmierć nie ma władzy.
''Kto ma Syna ma to życie. Kto nie ma Syna Bożego - nie ma życia'' 1 Jana 5;12
 
Mamy wielką łaskę i możemy czerpać z wody żywej. Świat będzie nas wołał w różny sposób, bo szatan nie śpi i wścieka się, że pokładamy pewność w Chrystusie. To dowodzi, że przegrał. Przegrał już dawno tam na KRZYŻU, kiedy umarł Pan .
Jest On jednak ŻYWY i daje darmo wodę życia. Zmartwychwstał, pokonał śmierć dla Ciebie - nie zmarnuj tego. Obj 1;17,18  Przyjdź - Jezus czeka na Ciebie.


Edek
 

Każdy Świadek Jehowy kiedy opuszcza organizację czuje się jak Izraelita, który opuścił Egipt. Dlaczego? Pomimo tego, że był w niewoli dostawał  jedzenie,  mieszkał z rodziną, miał znajomych, mógł liczyć zapewne na jakąś pomoc. Tak samo Świadkowie. Mają  jednakowy „pokarm duchowy”, żyją z dala od złego świata, w swoim bezpiecznym środowisku. Po wyjściu z organizacji, gdzie non stop wpajano nam, że wszystko co obce to „świeckie”, „bezbożne” i ogólnie  „be”, człowiek musi się uczyć życia na nowo. Ja się uczę i moje „rozterki” są  bliskie  temu  co zawiera  ten  wiersz:
 
Uczę się żyć
 
Uczysz  się  znowu  żyć, wykluwasz  z  twardej  skorupy
Sporo  lat  Ci  minęło w organizacji  Świadków  Jehowy
Otwierasz  się   na  świat  i  nie chcesz ponownie  swej  zguby
Ale  czy  do nowego  życia  jesteś  w pełni  gotowy?

Ja  chyba  nie, bo co  i rusz niespodzianki  mam  na  swej  drodze
Moja  mentalność  okryła  mnie  szczelnie, niczym  gładka  skóra
Gdy  widzę  niezależność  myślenia, nie  ze  wszystkim  się  godzę
Wyrasta  czasem  mur, tak  duży, jak  wysoka  góra.

Co  zrobisz - pytam? Ano  muszę  się  uczyć  życia  na  nowo
Patrzę  na  innych  przez  pryzmat  miłosierdzia  Bożego
Widzę  różnorodność  i  chociaż  zadziwia  mnie  też  to  i  owo
Powoli  uczę  się  miłować  i  rozumieć  swego  bliźniego.

To  trudny  etap  w  mym  życiu, bo  nie  tak  jest  poukładany
Chaos  wokoło  widzę  i  szukam  harmonii  dla  swej  duszy
Ale  teraz  już  wiem, że każdy  w  niewoli  na  ludzi  jest  zdany
A   wolność  w  Chrystusie, największy  mur  z  czasem  skruszy.

Uczę  się  znowu  żyć, to  tak  jak  przy  zmartwychwstaniu
Wszystko  co  wokół  obcym  jest, bo dotąd  nie  znanym
Jednak  robię  krok, powoli, jak  po  rannym  wstawaniu
By  nie zachwiać się znów,  w  nowym  porządku  tak  zwanym.
 
​
Barbara 

Kiedy myślę o krzyżu, o ofierze Pana Jezusa, o tym, że złożył Swoje Ciało i przelał Swoją Cenną Krew za nas, za nasze grzechy…. Kiedy myślę o tym, że dla nas stal się Barankiem ofiarnym, dla nas, którzy nie jesteśmy sprawiedliwi, którzy grzeszymy…. Kiedy myślę o tym, jakie poniżenie znosił, odrzucony przez ludzi, których Sam stworzył (J. 1, 11; Dz. 3, 15)…

Bóg dał Swego Jedynego, Ukochanego Syna dla nas, za nas, dla naszego ratunku i zbawienia (J. 3, 16); dał Kogoś Najcenniejszego, cząstkę Siebie.
Za kogo? Za swoich przyjaciół i krewnych? Za bliskich, za tych, którym był coś winien?
NIE. Wydal Samego Siebie (Gal. 1, 4) za nieprzyjaciół, niesprawiedliwych, nie czyniących dobrze (Rz. 3), za kłamców i morderców, grzeszników i nieprawych (Rz. 5, 6-8) …

Kiedy myślę, że Syn Boży mógł poprosić Ojca o szwadron aniołów i zdmuchnąć swoich oprawców, jak pył (Mat. 26, 53)… Nie zrobił tego, Zamiast tego poszedł pokornie na krzyż, był bity i opluwany (Iż. 53, 5); zamiast myśleć o sobie i zakończyć swoje cierpienia, przyjął wolę Ojca i powiedział: „…wszakże nie moja, lecz Twoja wola niech się stanie” (Łuk 22,42).

Już wtedy wstawiał się za nami u Ojca (1 J. 2, 1), umiłował nas bowiem tak bardzo, modlił się o Swoich oprawców: „Ojcze, odpuść im, bo nie wiedzą, co czynią” – Łuk. 23, 34a.

Boża miłość jest niezrozumiała, niedościgniona, logicznie nieuzasadniona, ogromna, ponad ludzkie wyobrażenie, ponad ludzkie siły i możliwości  (1 Kor. 13).

Jakże trudno przychodzi nam, ludziom zrozumienie i przyjęcie Bożej miłości, przebaczenia, dobroci względem nas. Nasza ludzka sprawiedliwość chce wziąć górę nad Bożym miłosierdziem. Szatan oskarża...

Dlatego tak lubię słowo ŁASKA - niezasłużona życzliwość, niezasłużona miłość, niezasłużone miłosierdzie...

Rozmyślanie nad Bożą Miłością jest wielkim pokrzepieniem i radością.
Ja jestem słaba, ale Bóg jest mocny i może mnie uczyć Swojej Miłości.

Dziękuję Ci, Panie Jezu, za ten krzyż...


Ania


Poniżej parę fragmentów Pisma:

(6) Wszak Chrystus, gdy jeszcze byliśmy słabi, we właściwym czasie umarł za bezbożnych. (7) Rzadko się zdarza, że ktoś umrze za sprawiedliwego; prędzej za dobrego gotów ktoś umrzeć. (8) Bóg zaś daje dowód swojej miłości ku nam przez to, że kiedy byliśmy jeszcze grzesznikami, Chrystus za nas umarł. Rz. 5

(1) Usprawiedliwieni tedy z wiary, pokój mamy z Bogiem przez Pana naszego, Jezusa Chrystusa, (2) dzięki któremu też mamy dostęp przez wiarę do tej łaski, w której stoimy, i chlubimy się nadzieją chwały Bożej. (3) A nie tylko to, chlubimy się też z ucisków, wiedząc, że ucisk wywołuje cierpliwość, (4) a cierpliwość doświadczenie, doświadczenie zaś nadzieję; (5) a nadzieja nie zawodzi, bo miłość Boża rozlana jest w sercach naszych przez Ducha Świętego, który nam jest dany. Rz. 5

(9) W tym objawiła się miłość Boga do nas, iż Syna swego jednorodzonego posłał Bóg na świat, abyśmy przezeń żyli. 
(10) Na tym polega miłość, że nie myśmy umiłowali Boga, lecz że On nas umiłował i posłał Syna swego jako ubłaganie za grzechy nasze. 
(11) Umiłowani, jeżeli Bóg nas tak umiłował, i myśmy powinni nawzajem się miłować. 
(...)
(18) W miłości nie ma bojaźni, wszak doskonała miłość usuwa bojaźń, gdyż bojaźń drży przed karą; kto się więc boi, nie jest doskonały w miłości. 
(19) Miłujmy więc, gdyż On nas przedtem umiłował. 1 J. 4

33) Któż będzie oskarżał wybranych Bożych? Przecież Bóg usprawiedliwia. (34) Któż będzie potępiał? Jezus Chrystus, który umarł, więcej, zmartwychwstał, który jest po prawicy Boga, Ten przecież wstawia się za nami. Rz. 8 (także Obj. 12, 10)



 

Dziś Świadkowie Jehowy obchodzą Pamiątkę Śmierci Pana Jezusa. Zgromadzają się i przekazują sobie chleb i wino z rąk do rąk. Tych, którzy spożywają "emblematy" jest garstka.

Czy tak wyglądała Ostatnia Wieczerza z Panem, kiedy to spożywał wraz z uczniami chleb, łamał go i rozdawał uczniom, a potem wino, które wszyscy pili? Nakazał wtedy, aby tak czynić na pamiątkę tego, co się stanie (my już wiemy, ze chodziło Mu o Jego męczeńską śmierć na krzyżu i nasze odkupienie, uczniowie jeszcze tego nie wiedzieli).

Czy dobrze być tylko obserwatorem, czy lepiej może uczestnikiem Ciała i Krwi Chrystusa?
Co to znaczy, spożywać?

Więź z Panem - to całkowite oddanie się Jemu, zawierzenie, zaufanie.
Więź z Panem - to wzywanie Jego Imienia, pokuta pod krzyżem i przyjęcie Jego przebaczenia (Rz. 10, 9-13)
Więź z Panem - to przychodzenie do Niego ze wszystkim w modlitwie i prośba o ukojenie i ratunek  (Mat. 11, 28-30)
Więź z Panem - to trwanie w Nim i w Jego Słowie, przyjmowanie Jego woli i rozwiązań (J. 15, 4)

Tutaj nie można się przyglądać, być obserwatorem, pełnym szacunku widzem. To ZA MAŁO.
Trzeba uwierzyć. Drogą jest Chrystus, innej drogi do zbawienia NIE MA (J. 14, 6).


Ania


"28) Rzekli więc do niego: Cóż mamy czynić, aby wykonywać dzieła Boże? Odpowiedział Jezus i rzekł im: (29) To jest dzieło Boże: wierzyć w tego, którego On posłał. (30) Rzekli tedy do niego: Jaki więc znak czynisz, abyśmy widzieli i uwierzyli tobie? Jakie dzieło wykonujesz? (31) Ojcowie nasi jedli mannę na pustyni, jak napisano: Chleb z nieba dał im, aby jedli. (32) Wtedy rzekł im Jezus: Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam, nie Mojżesz dał wam chleb z nieba, ale Ojciec mój daje wam prawdziwy chleb z nieba. (33) Albowiem chleb Boży to ten, który z nieba zstępuje i daje światu żywot. (34) Wtedy rzekli do niego: Panie! Dawaj nam zawsze tego chleba! (35) Odpowiedział im Jezus: Ja jestem chlebem żywota; kto do mnie przychodzi, nigdy łaknąć nie będzie, a kto wierzy we mnie, nigdy pragnąć nie będzie. (36) Lecz powiedziałem wam: Nie wierzycie, chociaż widzieliście mnie. (37) Wszystko, co mi daje Ojciec, przyjdzie do mnie, a tego, który do mnie przychodzi, nie wyrzucę precz; (38) zstąpiłem bowiem z nieba, nie aby wypełniać wolę swoją, lecz wolę tego, który mnie posłał. (39) A to jest wola tego, który mnie posłał, abym z tego wszystkiego, co mi dał, nic nie stracił, lecz wskrzesił to w dniu ostatecznym. (40) A to jest wola Ojca mego, aby każdy, kto widzi Syna i wierzy w niego, miał żywot wieczny, a Ja go wzbudzę w dniu ostatecznym. (41) Wtedy Żydzi szemrali przeciwko niemu, iż powiedział: Ja jestem chlebem, który zstąpił z nieba. (42) I mówili: Czy to nie jest Jezus, syn Józefa, którego ojca i matkę znamy? Jakże więc teraz może mówić: Z nieba zstąpiłem? (43) Wtedy Jezus odpowiedział i rzekł im: Nie szemrajcie między sobą! (44) Nikt nie może przyjść do mnie, jeżeli go nie pociągnie Ojciec, który mnie posłał, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym. (45) Napisano bowiem u proroków: I będą wszyscy pouczeni przez Boga. Każdy, kto słyszał od Ojca i jest pouczony, przychodzi do mnie. (46) Nie jakoby ktoś widział Ojca; Ojca widział tylko Ten, który jest od Boga. (47) Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam, kto wierzy we mnie, ma żywot wieczny. (48) Ja jestem chlebem żywota. (49) Ojcowie wasi jedli mannę na pustyni i poumierali; (50) tu natomiast jest chleb, który zstępuje z nieba, aby nie umarł ten, kto go spożywa. (51) Ja jestem chlebem żywym, który z nieba zstąpił; jeśli kto spożywać będzie ten chleb, żyć będzie na wieki; a chleb, który Ja dam, to ciało moje, które Ja oddam za żywot świata. (52) Wtedy sprzeczali się Żydzi między sobą, mówiąc: Jakże Ten może dać nam swoje ciało do jedzenia? (53) Na to rzekł im Jezus: Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam, jeśli nie będziecie jedli ciała Syna Człowieczego i pili krwi jego, nie będziecie mieli żywota w sobie. (54) Kto spożywa ciało moje i pije krew moją, ten ma żywot wieczny, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym. (55) Albowiem ciało moje jest prawdziwym pokarmem, a krew moja jest prawdziwym napojem. (56) Kto spożywa ciało moje i pije krew moją, we mnie mieszka, a Ja w nim. (57) Jak mię posłał Ojciec, który żyje, a Ja przez Ojca żyję, tak i ten, kto mnie spożywa, żyć będzie przeze mnie. (58) Taki jest chleb, który z nieba zstąpił, nie taki, jaki jedli ojcowie i poumierali; kto spożywa ten chleb, żyć będzie na wieki." J.6

''Szczęśliwi jesteście, gdy was będą znieważać, prześladować i kłamliwie zarzucać wam wszelkie zło ze względu na Mnie. Cieszcie się, radujcie niezmiernie, bo w niebie czeka was zapłata.
Podobnie prześladowano proroków, którzy byli przed wami'' Mat 5;11,12

Często mamy inne poczucie szczęścia, gdy się nam powodzi i wszystko jest poukładane według naszego wyobrażenia, a co będzie wtedy, kiedy słowa Jezusa zaczną spełniać się na nas i to dosłownie?

Jezus powiedział, że szczęśliwi jesteśmy wtedy, gdy kłamliwie mówią na nasz temat i przypisują nam wszelkie zło. Czy tak się nie dzieje z byłymi członkami, którzy opuścili tę zakłamaną organizację? Ile obraźliwych epitetów na temat tych ludzi się słyszy?  Główne i ulubione słowo to "odstępca", ale są jeszcze gorsze.
By nie dopuścić prawdy, szczuje się jednych przeciw drugim.

Bardzo boli takie traktowanie, szczególnie na początku drogi. Jednak, gdy miłość do Pana dojrzeje, jest lżej, bo On daje nam pokój .
''Pokój zostawiam wam, mój pokój wam daję, daję go inaczej niż daje świat. Nie ulegajcie trwodze, nie bójcie się'' Jana 14;27

''Słowa ranią tak jak nóż'', jak mówi tekst jednej piosenki,
Co będzie, kiedy naprawdę przyjdzie prześladowanie ze względu na imię Jezus? Czy jesteśmy na to gotowi?
Czy można się na takie coś przygotować? Czy po prostu uprawiamy tylko ''kanapowe Chrześcijaństwo'' i  jesteśmy szczęśliwi na swój sposób?

'W 38 krajach systematycznie prowadzi się krwawe prześladowanie chrześcijan. To dzieje się właśnie dziś, tyle że  jeszcze nie u nas. Jest więc powód do dziękowania i pochylenia głowy w modlitwie. Prześladowani dziękują za każdy dzień i kawałek chleba.
Myślę, że wiele moglibyśmy się od nich nauczyć. Nauczyć się być szczęśliwi pomimo wszystko. Może mniej narzekać itd.

Każdy z nas ma podobne problemy i ciągły pęd życia zagłusza w nas Jezusa i Jego słowa. Nie pozwólmy na to, bo mamy powód, by wpatrywać się tylko w Niego. W Nim jest zbawienie i cała pełnia wszystkiego. Bez Niego nie ma nic, gdyż wszystko jest marnością jak mówi kaznodzieja; ''Marność nad marnościami mówi Kaznodzieja marność nad marnościami, wszystko marność'' Kaz. 1;2

Gonitwa za czymś w rodzaju wiatru..., niewielki z tego pożytek, a trwanie w Bogu jest wartością, która nie przeminie.

Uczmy się trwania w Jezusie, trwajmy w Nim, bo to jedyna nadzieja.
Zacytuję jedną siostrę; ''Chodzenie z Panem Jezusem w prawdzie Słowa Bożego nie gwarantuje dobrobytu, sukcesów, powodzenia itp. Gwarantuje prześladowanie, odrzucenie, niezrozumienie, ale co najważniejsze gwarantuje życie wieczne w niebie z Panem!''

''Pan podtrzymuje wszystkich, którzy padają i podnosi wszystkich zgnębionych'' Psalm 145;15
Jak dodała ta siostra - ''On nas nie opuszcza, niesie z nami każdy ciężar...''


​Edek

Módlmy się za siebie nawzajem, mamy ten chrześcijański przywilej dany nam przez naszego Pana Jezusa Chrystusa. W wielu miejscach na świecie ze względu na imię Jezus śmierć zbiera swe żniwo. Pan mówi, że ''wszyscy będą ogniem posoleni'' - Marka 9;49. Śmierć nie rozróżnia, kto do jakiego chodzi kościoła. Misjonarze na całym świecie ze względu na Ewangelię są narażeni na niebezpieczeństwo śmierci. Jezus mówi, że kto straci swą duszę ze względu na Jego Imię, ten będzie miał życie w obfitości. Dziś mówienie o Jezusie jest "trendy", tylko często ma wydźwięk zgoła inny, niż mówi o tym Biblia. Ewangelia sukcesu panoszy się coraz mocniej, różne ruchy chrześcijańskie propagują Jezusa bez cierpienia i bez mocy krzyża. Wykorzystujmy mądrze czas mając sposobność mówienia o zbawieniu w imieniu Jezusa, jedynym imieniu, w którym jest zbawienie - jest czas łaski, jeszcze jest...
Filipian 2;8-11.


​Edek

 „Co zaś do mnie, niech mnie Bóg uchowa, abym miał się chlubić z czego innego, jak tylko z krzyża Pana naszego Jezusa Chrystusa, przez którego dla mnie świat jest ukrzyżowany, a ja dla świata”.     List do Galacjan 6:14

„Nie ma nic, co mogłoby się równać z krzyżem Jezusa Chrystusa. Tam dobro stoczyło walkę ze złem. Pytanie, jakie każdy musi z sobie zadać, brzmi: czy stoję po stronie świata, który odrzucił Chrystusa czy po stronie Chrystusa, którego odrzucił świat? Krzyż jest jednocześnie dowodem sprawiedliwości Bożej względem grzechu, jak i jego niepojętej miłości gotowej przebaczyć grzesznikowi. Dla każdego, kto wierzy, oznacza uniknięcie sądu oraz początek nowego życia, które otrzymuje z chwilą, gdy uchwyci się zbawienia. Tam, na Golgocie, poprzez ukrzyżowanie Zbawiciela został popełniony największy z grzechów i jednocześnie to właśnie tam grzech został przebłagany. Im więcej przyglądamy się krzyżowi, tym lepiej rozumiemy, że jest on w centrum wszystkiego.

Ewangelia, która ukazuje winę człowieka i jednocześnie ogłasza zbawienie dla każdego, kto wierzy w moc i doskonałość ofiary Chrystusa, nazwana została przez apostoła Pawła „słowem o krzyżu” (1 Kor. 1,18). To słowo jest, jak mówił apostoł, „głupstwem dla tych, którzy giną”. Tacy ludzie niekoniecznie zaprzeczają faktowi historycznemu, jakim jest śmierć  Jezusa Chrystusa na Golgocie, ale odmawiają mu prawdziwego znaczenia i wartości. Dla nich jest to najwyżej śmierć jakiegoś męczennika, jakich świat widział wielu. Nie wierzą w skuteczność Jego ofiary w kwestii przebłagania grzechów i nie uznają Jezusa jako Syna Bożego, który jako odwieczny Bóg stał się człowiekiem, by móc umrzeć za moje i Twoje grzechy. Oby żaden z naszych Czytelników nie myślał w ten sposób i nie musiał z tego powodu ponieść sądu Bożego.

„Kto wierzy w Syna, ma żywot wieczny, kto zaś nie słucha  Syna, nie ujrzy żywota, lecz gniew Boży  ciąży na nim” (Ew. Jana 3:36). "

Tekst zaczerpnięto z „Dobry Zasiew” 11.01.2017 r.


Gdy mówimy o Panu Jezusie Chrystusie, każdy z tzw. wierzących w Boga przyznaje, że wierzy w Syna Bożego. Jednak zacytowany tu werset z Jana 3,36 uzmysławia nam, że jeśli nie słuchamy Syna - nie ujrzymy żywota i ciąży na nas gniew Boży.  Na czym polega to słuchanie Syna?  Przede wszystkim musimy usłyszeć i zrozumieć „język”, w którym Chrystus do nas przemawia.  To „inna mowa”. Inna dlatego, że dotyczy spraw niebiańskich, a nie ziemskich. Dotyczy nas i naszej przyszłości.
Świadkowie Jehowy mówią, że znają Jezusa, że w Niego wierzą. Nie przeczę. Jednak ta „znajomość” ogranicza się tylko do wąskiej grupy ludzi, tj. 144 000, którzy uznają, że jako jedyni mają zbawienie w Chrystusie. A co z resztą wierzących Świadków? Czy do Nich nie dotarł „język”, „mowa” Bożego Syna? Jeśli nie pokładają swojego zbawienia w Chrystusie, to znaczy, że Go nie słyszą i co za tym idzie nie mogą słuchać, kiedy przemawia do Nich z kart Pisma Świętego. Nic dziwnego i to jest przykre, że obecnym „pismem świętym” dla Świadków Jehowy jest „duchowy pokarm” na kartach czasopisma Strażnica.  Poza tym warto zauważyć, że drugim czasopismem wiodącym w organizacji jest broszurka „Przebudźcie się!”  Chociażby ze względu na tę wymowną nazwę warto skorzystać z tej rady : „Przebudź się śpiący i powstań  z martwych a zajaśnieje ci Chrystus” ( Ef. 5:14 PNŚ).

​
Barbara