​Ok. 2000 lat temu (nie znamy konkretnej daty tego wydarzenia) przyszedł na świat Zbawiciel, Pan Jezus Chrystus. Przyszedł dla każdego z nas. Wszystko jedno bowiem, czy jesteś biedny, czy bogaty, mądry, czy głupi, zdrowy, czy chory - wszystko jedno, jesteś grzesznikiem i potrzebujesz przebaczenia. 

Zapytaj teraz sam siebie, czy Jezus Chrystus, Bóg, Pan panów i Król królów, narodził się już w Twoim sercu? Czy Twoje życie podlega już Jego woli?
Jeżeli nie - dziś jest ten czas. Nie zwlekaj. Opowiedz się za Nim, uwierz w Niego, zawierz Mu. Oddaj Mu wszystko.
Są dwie drogi - dobra i zła.
Ta dobra i właściwa, to Pan Jezus Chrystus, który jest Prawdą i Życiem.
Ta zła droga - to każda inna.
Na której drodze jesteś?

Czas Bożego Narodzenia dla każdego znaczy coś innego, dla jednych jest gorączką zakupów, dla innych czasem rozważania Bożych zamierzeń. 

Stań przed Panem w modlitwie i przyznaj przed Nim, ze jesteś grzeszny. On o tym wie oczywiście, ale chodzi o Twoje nawrócenie, abyś uświadomił sobie, jak bardzo Go potrzebujesz, abyś mógł przyjąć łaskę przebaczenia. Chodzi o pokutę, odwrócenie się od grzechu, wynagrodzenie krzywd, pojednanie, przejście z ciemności do światłości. 
Zawołaj: „Panie Jezu, przebacz! Panie Jezu, zbaw mnie! Przejmij stery mego życia. Twoja wola, nie moja, niech się dzieje!”

Drogi Przyjacielu, pozwól Panu narodzić się w Tobie, a Twoim drogowskazem od tej pory niech będzie Słowo Boże i modlitwa. Tam znajdziesz odpowiedzi na wszystkie swoje pytania. 
Pan poprowadzi Cię do społeczności ludzi wierzących biblijnie, jeżeli o to poprosisz.
Nigdy nie polegaj na człowieku.

Nie buduj swojego życia chrześcijańskiego na autorytecie człowieka. Pamiętaj o relacji z Bogiem, jaką nawiązałeś. Na Panu Jezusie Chrystusie nigdy się nie zawiedziesz. 

Niech nasz dobry Bóg Cię błogosławi, wspiera i prowadzi!
Pozdrawiamy Cię serdecznie!


Zespół JW Pomoc

​Te powyższe słowa są niejednokrotnie nam znane, bo czytamy je w Piśmie Świętym. Czym tak naprawdę są dla nas, jakie mają znaczenie?

W ewangelii Marka 1:15 czytamy: „I mówiąc, wypełnił się czas i przybliżyło się Królestwo Boże, upamiętajcie się i wierzcie ewangelii”.  Można powiedzieć, że do nawrócenia konieczne jest upamiętanie i wiara. Upamiętać się to inaczej zrozumieć, że grzeszymy lub trwamy w grzechu  i musimy się od niego odwrócić. Czy sami z siebie mamy na to siłę? Otóż nie, bo po odwróceniu się od grzechu, potrzebne jest zwrócenie się do Boga Ojca i Pana Naszego Jezusa Chrystusa, a do tego potrzebna jest wiara. Przyjmujemy Chrystusa jako Pana i polegamy już nie na sobie ale na Nim, gdyż tylko Chrystus Pan jest w pełni naszym Zbawicielem z ręki Ojca. Nawrócenie to nie tylko modlitwa czy wyznanie wiary.

Nawrócenie to przemiana naszego całego życia. Musimy zrozumieć i być w pełni przekonani, że nasza sprawiedliwość jest niczym w porównaniu ze sprawiedliwością Chrystusa. Nasze mniemanie, że panujemy nad własnym życiem musi ulec zmianie. To nie My mamy panować nad swoim życiem, to nasz Bóg oczekuje, że poddamy się Jemu. Dlaczego? Bo nasze upamiętanie i nawrócenie ma Nas prowadzić ku żywotowi (Dz.Ap.11:18).

Prawdziwe nawrócenie wydaje owoc wiary. Jest on widoczny. To nie spektakularne, głośne przeżycia emocjonalne widoczne w pewnych kręgach wierzących na nabożeństwach. To po prostu narodziny Nowego Stworzenia. (Jan 3:3-8).

Zacytuję słowa pewnego kaznodziei z XIX w. Charlesa Spurgeona. Pewnego dnia podszedł do niego pijany mężczyzna, oparł się o pobliską latarnię i powiedział: „Halo, panie Spurgeon, to pan sprawił, że się nawróciłem!” Spurgeon odpowiedział: „najwyraźniej ja to zrobiłem – bo z pewnością nie było to nawrócenie, za którym stał Bóg!”.

Jeśli nawrócenie postrzegamy jako nasze dzieło, to skutki tego będą widoczne. Ludzie, którym głosimy i My sami nie będziemy mieli siły, aby dokonała się  zmiana w naszym życiu, będziemy powracać do grzechu. Tylko Bóg może to uczynić, ale szanując naszą wolną wolę nie zrobi nic na siłę. To My dobrowolnie, z wiarą, z zaufaniem, pokorą,  musimy się poddać Bożemu działaniu.

Cytat: „Kiedy kościół błędnie rozumie nauczanie Biblii na temat nawrócenia, może zapełnić się ludźmi, którzy w przeszłości złożyli szczerze deklaracje wiary, lecz nie doświadczyli radykalnej przemiany, która zgodnie z nauczaniem Pisma Świętego  jest istotą nawrócenia”. – fragment z książki „Jak wygląda zdrowy kościół” M.Dever.

To przesłanie jest bardzo czytelne, nic dodać nic ująć. W obecnej dobie rozprężenia, jakie można zauważyć w kościołach, warto przypominać sobie Bożą wolę zapisaną na kartach Biblii. Doceńmy to póki mamy dostęp do Pisma Świętego oraz pokój w naszym kraju.
 
​
Barbara

​*** Tekst na 19 sierpnia 2018 roku ***
Niektórzy wśród was postępują nieporządnie (2 Tes. 3:11).
 

"Powinniśmy słuchać opartych na Biblii wskazówek przekazywanych przez starszych".
 
Komentarz: Samo to, że ktoś powołuje się na Biblię jeszcze nie oznacza, że właściwie ją wykłada. Sam diabeł w rozmowie z Panem Jezusem przytaczał Słowo Boże, ale w spaczony sposób:
(Mateusza 4:5-7) "5 Następnie Diabeł wziął go do świętego miasta, postawił na szczycie muru świątyni 6 i powiedział do niego: „Jeżeli jesteś synem Bożym, to rzuć się w dół, bo jest napisane: ‚Swoim aniołom wyda co do ciebie nakaz’ oraz ‚Będą cię nosili na rękach, żebyś nie uderzył stopą o kamień’”. 7 Jezus mu odparł: „Jest również napisane: ‚Jehowy, swojego Boga, nie wolno ci wystawiać na próbę’”(...)". (PNŚ 2018).
 

"Rozważmy radę Pawła dotyczącą osób postępujących nieporządnie. Niektórzy członkowie zboru ‛mieszali się w to, co ich nie dotyczyło’. Starsi najwyraźniej udzielali im rad, ale oni uparcie je lekceważyli. Jak zbór miał traktować kogoś, kto się tak zachowywał? Paweł polecił: „Miejcie go za naznaczonego, przestańcie z nim obcować”. Jednocześnie przestrzegł braci, żeby nie uważali takiej osoby za nieprzyjaciela (2 Tes. 3:11-15)".
 
Komentarz:
Rozważmy dokładnie, o co tam chodziło. Najlepiej sprawdzić to w Przekładzie dosłownym:
10 "Gdy bowiem byliśmy u was, nakazywaliśmy wam: Skoro ktoś nie chce pracować, niechaj też nie je. 11 Bo słyszymy, że niektórzy spośród was żyją nieporządnie: nie pracują, lecz zajmują się
tym, co nie trzeba. 12 Takim właśnie nakazujemy i takich wzywamy w Panu Jezusie Chrystusie, aby w spokoju pracowali i własny chleb jedli. 13 Wy natomiast, bracia, nie ustawajcie w szlachetnym postępowaniu.
14 Jeśli ktoś jest nieposłuszny naszemu słowu, [przekazanemu] w tym liście, tego sobie zaznaczcie, aby się z nim nie zadawać, a żeby go zawstydzić; 15 lecz nie traktujcie go jak wroga, lecz napominajcie jako brata". (2 Tesaloniczan 5:10-15).
Najwyraźniej grzechem niektórych chrześcijan w Tesalonice było uchylanie się od pracy i zajmowanie się niepotrzebnymi sprawami, prawdopodobnie przesadnym wypatrywaniem powrotu Chrystusa. Gdyby nadal uporczywie unikali pracy, należało do nich zachować dystans, lecz nie całkowicie się od nich odciąć. Nie wolno ich było traktować jak wrogów, lecz napominać jak braci, wzywając do poprawy postępowania. Tymczasem starsi zboru Świadków często są bardzo skorzy do wykluczania ludzi, którym po prostu - ze względu na swoje słabe kwalifikacje - nie potrafią pomóc, np. osobom mającym problemy z nałogami. Łatwiej pozbyć się człowieka i problemu ze zboru, niż mu skutecznie pomóc.
 
​
"Obecnie starsi mogą wygłosić przemówienie ostrzegawcze, jeśli ktoś uporczywie trwa w postępowaniu, które negatywnie wpływa na zbór. Może na przykład chodzić o umawianie się z osobą niebędącą Świadkiem Jehowy (1 Kor. 7:39)".

Komentarz: Czy 1 Koryntian 7:39 faktycznie mówi o związkach Świadków Jehowy z osobami spoza organizacji?
"Żona jest związana tak długo, jak długo żyje jej mąż; a jeśli mąż jej zaśnie, jest wolna, by wyjść za kogo chce, byle w Panu". (Przekład dosłowny).
Co to znaczy, by pobierać się w Panu? To wcale nie znaczy, że nie wolno poślubiać kogoś należącego do innego wyznania chrześcijańskiego.
Ktoś w Panu został tak opisany przez apostoła Pawła:
"Tak więc, jeśli ktoś jest w Chrystusie, nowym jest stworzeniem; stare przeminęło, oto wszystko stało się nowe". (2 Kor 5:17, BW).  
Galacjan 3:26-29: "Wszyscy bowiem jesteście synami Bożymi przez wiarę w Chrystusa Jezusa. Bo wszyscy, którzy zostaliście ochrzczeni w Chrystusie, przyodzialiście się w Chrystusa. Nie ma Żyda ani Greka, nie ma niewolnika ani wolnego, nie ma mężczyzny ani kobiety; wszyscy bowiem jedno jesteście w Chrystusie Jezusie. A jeśli należycie do Chrystusa, to jesteście potomstwem Abrahama, a zgodnie z obietnicą – dziedzicami" (UBG).
Rzymian 8:8-9: "Ci więc, którzy są w ciele, nie mogą podobać się Bogu. Lecz wy nie jesteście w ciele, ale w Duchu, gdyż Duch Boży mieszka w was. A jeśli ktoś nie ma Ducha Chrystusa, ten do niego nie należy" (UBG).
Kolosan 2:6 "Jak więc przyjęliście Pana Jezusa Chrystusa, tak w nim postępujcie" (UBG).
Zatem ten, kto jest w Panu to człowiek, który przyjął Chrystusa przez wiarę, stał się nowym stworzeniem w Chrystusie, bowiem przyjął chrzest i otrzymał Ducha Świętego.
Świadkowie nie spełniają żadnego z powyższych kryteriów, zatem niesłusznie stosują do swoich członków 1 Koryntian 7:39 o poślubianiu ludzi "w Panu". Sami nie są "w Panu". Organizacja stosuje do nich ten tekst, gdyż nie pozwala na zawieranie małżeństw z ludźmi z innych wyznań lub ogólnie spoza organizacji.
Tymczasem np. baptysta może ożenić się z członkinią innego ewangelicznego wyznania, i jeśli oboje są prawdziwie w Panu, to mimo niewielkich różnic między dotychczasowymi ich kościołami, pozostaną oni w Chrystusie także po ślubie. Co więcej, w obydwu kościołach słyszą tę samą ewangelię i te same nauki. 
 

"Jak reagujesz na takie rady? Jeżeli wiesz, o kim jest mowa, czy będziesz unikać kontaktów towarzyskich z taką osobą? Swoją zdecydowaną postawą pokażesz, że zależy ci na kimś takim, i być może zachęcisz go do zmiany postępowania. w16.11 2:13".
 
Komentarz: W 1 Tesaloniczan 3,15 nie ma mowy o całkowitym unikaniu kontaktów z naznaczoną osobą. Grecko-polski Nowy Testament tak to oddaje: "i nie jak nieprzyjaciela uznawajcie, ale kładźcie do rozumu jak bratu". Przekład Davida Sterna wyraża to jeszcze bardziej zrozumiale:
"Ale nie miejcie go za wroga, przeciwnie, napominajcie go jak brata i starajcie się pomóc mu się zmienić" (Komentarz żydowski do Nowego Testamentu).
Tymczasem Świadkom bez trudu przychodzi unikanie kogoś i mają jeszcze z tego powodu zadowolenie. Budują w ten sposób w sobie faryzejskie poczucie sprawiedliwości. A może gdyby wyciągnęli do kogoś pomocną dłoń, ta osoba podźwignęłaby się z upadku i pozbyła się złego nawyku?
Jako były długoletni starszy zboru Świadków Jehowy mogę zaświadczyć, że pewnego razu pomogłem Świadkom, którzy doświadczyli upadku. Inni starsi chcieli ich nawet wykluczyć. Moje zdanie jednak przeważyło i te błądzące dotąd osoby wyprostowały swoje życie, doceniając okazane im miłosierdzie.

Podsumowując, dzisiejszy tekst dzienny jest kolejnym przykładem pragmatycznego wykorzystywania Biblii w celu urabiania sumień i postaw szeregowych Świadków Jehowy.


Natan

Drodzy Przyjaciele,

Rozmyślanie nad Bożą Miłością jest wielkim pokrzepieniem. Bardzo dotyka mnie ostatnio fragment z Rz. 5, który mówi o tym, że Pan Jezus poszedł na krzyż za nas jeszcze zanim staliśmy się Jego zwolennikami/przyjaciółmi/dziećmi/wyznawcami/..... Umarł za nas, kiedy jeszcze byliśmy grzesznikami. Kiedy byliśmy beznadziejni - On już nas kochał i dal nam nadzieję.

Tak jest cały czas. Szatan nas oskarża, Pan Jezus wstawia się za nami:
33) Któż będzie oskarżał wybranych Bożych? Przecież Bóg usprawiedliwia. (34) Któż będzie potępiał? Jezus Chrystus, który umarł, więcej, zmartwychwstał, który jest po prawicy Boga, Ten przecież wstawia się za nami. Rz. 8 (także Obj. 12, 10)

Poniżej parę fragmentów Pisma:

(6) Wszak Chrystus, gdy jeszcze byliśmy słabi, we właściwym czasie umarł za bezbożnych. (7) Rzadko się zdarza, że ktoś umrze za sprawiedliwego; prędzej za dobrego gotów ktoś umrzeć. (8) Bóg zaś daje dowód swojej miłości ku nam przez to, że kiedy byliśmy jeszcze grzesznikami, Chrystus za nas umarł.Rz. 5

...i jakże piękne te słowa, które znajdują się na początku 5 rozdz. Listu do Rzymian:
(1) Usprawiedliwieni tedy z wiary, pokój mamy z Bogiem przez Pana naszego, Jezusa Chrystusa, (2) dzięki któremu też mamy dostęp przez wiarę do tej łaski, w której stoimy, i chlubimy się nadzieją chwały Bożej. (3) A nie tylko to, chlubimy się też z ucisków, wiedząc, że ucisk wywołuje cierpliwość, (4) a cierpliwość doświadczenie, doświadczenie zaś nadzieję; (5) a nadzieja nie zawodzi, bo miłość Boża rozlana jest w sercach naszych przez Ducha Świętego, który nam jest dany.

Jakże trudno przychodzi nam, ludziom przyjęcie Bożej miłości, przebaczenia, dobroci względem nas. Nasza ludzka sprawiedliwość chce wziąć górę nad Bożym miłosierdziem. Szatan oskarża...
Dlatego tak lubię słowo -
ŁASKA - niezasłużona życzliwość, niezasłużona miłość, niezasłużone miłosierdzie...

(9) W tym objawiła się miłość Boga do nas, iż Syna swego jednorodzonego posłał Bóg na świat, abyśmy przezeń żyli. 
(10) Na tym polega miłość, że nie myśmy umiłowali Boga, lecz że On nas umiłował i posłał Syna swego jako ubłaganie za grzechy nasze. 
(11) Umiłowani, jeżeli Bóg nas tak umiłował, i myśmy powinni nawzajem się miłować. 
(...)
(18) W miłości nie ma bojaźni, wszak doskonała miłość usuwa bojaźń, gdyż bojaźń drży przed karą; kto się więc boi, nie jest doskonały w miłości. 
(19) Miłujmy więc, gdyż On nas przedtem umiłował.1 J. 4

Dziś dzień, w którym wspominamy mękę Pana naszego Jezusa Chrystusa.
Straszną mękę, którą znosił w wielkiej pokorze i miłości.
Niezrozumiałe, niepojęte, wspaniałe...

Dzięki Ci, Panie!


​Ania

Pan Jezus powiedział, aby DO NIEGO przychodzić (Mat.11, 28-30). Przyszedłeś?
Pan Jezus powiedział, ze jest ŻYCIEM (J. 11, 25). Bierzesz od Niego to Życie?
Pan Jezus powiedział, ze jest bramą do Ojca (J. 10, 9). Czy przeszedłeś przez te drzwi?
Pan Jezus jest Pasterzem (J. 10, 11). Czy jesteś owcą w Jego stadzie?
Pan Jezus jest Chlebem (J. 6, 35). Czy spożywasz ten Chleb?
Pan Jezus powiedział, ze musisz się narodzić na nowo (J. 3). Czy narodziłeś się na nowo w Nim?
Mamy wzywać Jego imienia (Rz. 10, 9-13), czy wzywasz?

Drogi Świadku Jehowy, 
Odpowiedz sobie na powyższe pytania. Jeżeli chociaż na jedno Twoja odpowiedz jest negatywna, szukaj Boga w Jego Słowie.
On nie zostawi Cię bez odpowiedzi. On nie zostawi NIKOGO, tak bardzo nas kocha. Niczym na to nie zasłużyliśmy, ani nie możemy zasłużyć. 
Żadne uczynki i usilne starania nie przybliżą nas do Zbawiciela, jedynie relacja z Nim nawiązana poprzez szczere zawierzenie Chrystusowi, bezgraniczne zaufanie, pokutę i przyjęcie przebaczenia.
Życie w Bożej miłości warte jest wyjścia ze strefy komfortu.

​
Pozdrawiam,
​Ania

​Już w najbliższy poniedziałek zapraszamy na kolejne spotkanie z cyklu "NIEZŁOMNA WIARA". Tym razem mówić będziemy o jednym z najbardziej niepopularnych słów: "GRZECH" - czym jest, co oznacza dla mnie, jaki jest na niego sposób, co się dzieje gdy wierzący człowiek upada, a co gdy niewierzący... i wiele innych trudnych pytań. 🙂
​
Zapraszamy!

Miejsce spotkania: Kościół Misja Łaski w Warszawie
Transmisja internetowa: Tak
Możliwość rozmowy: Tak

„Wszyscy bowiem zgrzeszyli i pozbawieni są chwały Bożej” (Rzym. 3:23).
 
Przed laty zdarzyło się, że jechałem zatłoczonym autobusem. Zacząłem się modlić, i doznałem przeżycia podobnego do tego, które opisane jest w szóstym rozdziale Księgi Izajasza. Czytamy tam o proroku, który, zobaczywszy Boga wykrzyknął: „Biada mi! Zginąłem, bo jestem człowiekiem nieczystych warg i mieszkam pośród ludu nieczystych warg” (Izajasza 6:5, BW). Podobnie jak Izajasz, zobaczyłem otaczającą mnie grzeszność ludzi. I zrozumiałem, że czym innym jest intelektualna wiedza o tym, że jesteśmy grzeszni, a czym innym doświadczenie ohydy grzechu. Wiemy, czym jest szambo, i co się tam znajduje; jednakże kąpiel w szambie, zanurzenie się w jego zawartości daje poznanie zupełnie innego rodzaju. Tamtej nocy, w autobusie PKS, moje oczy otworzyły się, i zobaczyłem, że pływam w szambie grzechu. Przekleństwa na ustach jadących tamtym autobusem żołnierzy miały postać i zapach gorszą od ekskrementów i wymiocin. „Nieczyste wargi”, które tak przerażały Izajasza, to coś naprawdę obrzydliwego. Doświadczenie ohydy grzechu było tak przerażające, że zacząłem się modlić słowami: „Boże, zrobię WSZYSTKO, co każesz – tylko usuń stąd grzech”. Bóg cudownie odpowiedział na tę modlitwę.
 
Grzech jest wstrętny nie do opisania. Wszyscy poruszamy się pośród tego szamba, a każde nieczyste słowo i czyn jedynie pogarszają jego zawartość. Nie możemy pojąć łaski ani miłości Boga, jeśli najpierw nie zrozumiemy, jak wielkim i głęboko zakorzenionym w nas problemem jest grzech.
 
Bóg wyprowadził Izraelitów na pustynię i dał im tam prawo, gdyż chciał, aby zrozumieli swą grzeszność i potrzebę łaski. Prawo nikogo nie „poprawia”. Z Pisma wynika, że litera Bożego prawa zabija, a Duch ożywia (2 Kor. 3:6). Czy zatem litera jest zła? Nie. Bóg dał Prawo w tym właśnie celu, aby „zabiło” ono starego człowieka, naturalne, skażone grzechem życie - po to, aby reszty pracy dokonał w nas Duch. Pismo mówi, że „zapłatą za grzech jest śmierć” (Rzymian 6:23), zaś prawo Boże nieuchronnie prowadzi nas do konstatacji, że jesteśmy grzeszni. Skoro tak, to nie ma dla nas ratunku. Praktyki religijne ani dobre uczynki nie zrekompensują naszych grzechów, tak jak morderca nie uniknie kary dlatego, że przeprowadzał staruszki przez jezdnię. Tam, gdzie doszło do grzechu, musi zostać przelana krew. Chwała Bogu, że ta krew została przelana! Jedyna krew, która ma moc oczyścić nas od grzechu, to krew Syna Bożego Jezusa Chrystusa.
 
Nauczono nas, że grzechem są złe uczynki – kłamstwa, przekleństwa, gniew, przemoc itd. Właściwie jednak grzech to nieusuwalna skaza na naszej starej naturze, zwanej w Biblii „ciałem”. Ta skaza powoduje, że „ciało” produkuje złe czyny. Człowiek żyjący według swej nieodrodzonej z Ducha natury spontanicznie czyni zło. Z punktu widzenia zbawienia duszy nie ma sensu próbować przekonać naszej starej natury, żeby spełniała dobre czyny. Jeśli nawet poskromimy jeden rodzaj zła, np. przekleństwa, to na jego miejsce pojawi się grzeszna pycha z tego, że „nie jestem jak ci brudni, przeklinający grzesznicy”. Człowiek oddzielony od Chrystusa jest dogłębnie, bezdyskusyjnie i beznadziejnie grzeszny. Jedyną szansą zbawienia jest dla niego Jezus Chrystus. Jego krew nas oczyszcza. Duch Boży zaś sprawia w nas nowe życie, które nie jest życiem według litery prawa. Zadanie prawa kamiennych tablic kończy się, gdy zostajemy przekonani o naszej winie i przyprowadzeni do Chrystusa. Stare życie, naznaczone nieudolnymi staraniami bycia dobrym i pozbycia się grzechu, kończy się u stóp krzyża.
 
Każdy człowiek jest osobiście odpowiedzialny przed Bogiem. Nikt z nas nie jest jednak samotną wyspą. Nikt, kto grzeszy, nie może powiedzieć, że grzech jest jego prywatną sprawą.
 
Grzech przypomina obrzydliwy śmieć, rzucony na ulicę. Zaśmiecona okolica jest nieestetyczna i niehigieniczna. Jeżeli nawet ktoś nie śmieci, ale zamieszkuje zaśmiecony przez innych teren, to ponosi tego konsekwencje. Grzesznik przypomina pijanego kierowcę, jadącego brawurowo środkiem jezdni. Stwarza on zagrożenie nie tylko dla siebie, ale i dla innych. Ponadto - grzesznicy są siewcami, a grzech – nasieniem. Rozsiewają oni zarazę grzechu wokół siebie. Możemy się dziwić, dlaczego wokół słyszymy tyle przekleństw, widzimy tyle oszustw, złości i bezprawia. Biblia mówi jednak, że „co człowiek posieje, to i żąć będzie” (Gal. 6:7, BW). Zbieramy żniwo tego, co zostało posiane. Każdy grzech, który wokół widzimy, został kiedyś zasiany przez jakiegoś człowieka. Grzech gorszy innych, to znaczy wywiera na nich nacisk, aby stawali się gorsi.
 
Nawet grzeszne myśli wywierają wpływ na nasze otoczenie. Myśli serca prędzej czy później spływają na język, a stamtąd – na innych ludzi. Jeżeli myśli są czyste i budujące, wówczas przeradzają się w czyste słowa, niosące wiarę, nadzieję i miłość. Jeżeli myśli są brudne, stają się przyczyną słów niosących skalanie i wyrządzających krzywdę innym ludziom. „Kto mówi nierozważnie, rani jak miecz, lecz język mędrców leczy” – mówi Pismo (Przyp. Sal. 12:8).
 
Każda grzeszna myśl, słowo, każdy bezbożny uczynek i zaniedbanie czynią życie całej społeczności ludzkiej trudniejszym. Z drugiej strony każdy akt posłuszeństwa Bożemu słowu, każda przemilczana zaczepka, każda podyktowana miłością Bożą modlitwa, każda godzina postu, każda złotówka dana ubogim przynoszą błogosławieństwo nie tylko nam samym, ale także naszemu miastu i narodowi.
 
Może się to wydawać dziwne, lecz z Biblii wynika, że wina mieszkańców ziemi kumuluje się, aż osiągnie pewien punkt krytyczny. Bóg powiedział do Abrahama, że dopiero czwarte pokolenie obejmie ziemię obiecaną, gdyż „przed tym czasem nie dopełni się wina Amorytów” (I Mojż. 15:16, BW). Po osiągnięciu punktu krytycznego następuje „żniwo”, tzn. Boży sąd nad skumulowanym grzechem. Żadne pokolenie nie startuje zatem z czystą kartą, lecz dopisuje kolejne pozycje do rachunku winy swoich poprzedników – aż przebrana zostanie miara. Izraelici przez długi czas ignorowali Boże przykazania. W rezultacie wina narodu urosła do niebotycznych rozmiarów. Wina była tak wielka, że królowie: Ezechiasz i Joasz zdołali ją odpokutować tylko częściowo. Jakkolwiek za ich życia sąd nie nastąpił, to później skumulowana wina Izraela dała o sobie znać. Świątynia została zburzona, a Izraelici zostali wygnani do Babilonu.
 
Grzech kala ziemię. Pismo mówi: „(…) Nie kalaj więc ziemi, którą Pan, Bóg twój, daje ci w dziedziczne posiadanie” (V Mojż. 21:23b, BW). W szczególności niewinnie przelana krew „woła o pomstę do nieba” (I Mojż. 4:10). Jeżeli zatem w danej okolicy lub kraju zamordowani zostali niewinni ludzie, ich śmierć obciąża ziemię klątwą. Bóg nakazał Izraelitom dokonanie obrzędu oczyszczenia w wypadku odnalezienia zwłok zamordowanego człowieka (V Mojż. 21).
 
Temat grzechu nie jest zbyt popularny. Władze, media, ośrodki opiniodawcze, a nawet instytucje religijne nie mówią na ten temat wiele, a jeśli już mówią, to czynią to z ironią albo traktują temat powierzchownie. To lekceważenie jest jednak kosztowne. Ceną ignorowania własnego grzechu jest zatracenie duszy. Ceną ignorowania grzechu jako korzenia dysfunkcji społecznych są Boże sądy w postaci wojen i katastrof, a ostatecznie – potępienie miasta czy narodu. Jezus prorokował, że miasta galilejskie „zstąpią do Otchłani”, gdyż oglądały cuda, a nie pokutowały (Mat. 11:20-24). W dniach ostatecznych całe narody odejdą na kaźń wieczną (Mat. 25:31-46).
 
Jezus był świadomy tego, że ludzie lekceważą swój grzech. Dlatego polecił nam, abyśmy opuścili „przestronną drogę”, wiodącą na zatracenie, i starali się „wchodzić przez ciasną bramę” oraz podążać „wąską drogą” (Mat. 7:13-14). Aby osiągnąć cel, jakim jest obfite życie z Jezusem Chrystusem, musimy zdjąć z siebie wszelki ciężar, a zwłaszcza „(…) grzech, który nas usidla” (Hebr. 12:1). Na szczęście jest to możliwe. Bóg ofiarował nam swojego Syna, który zawisł na krzyżu, stawszy się za nas grzechem. Jego krew ma moc oczyścić nas od wszelkiego grzechu. Nie stanie się to jednak automatycznie. Drogą do oczyszczenia przez krew jest pokuta.
 
Pierwszy raz usłyszałem o pokucie, kiedy byłem małym chłopcem. Muszę ze smutkiem przyznać, że koncepcja pokuty, w którą wówczas uwierzyłem, była zupełnym nieporozumieniem.
 
Według tej koncepcji pokuta miała być aktem rekompensaty za złe uczynki, których się dopuściłem. Czyniąc pokutę płaciłem Bogu coś w rodzaju odszkodowania za straty, które poniósł On w rezultacie moich "czynów niedozwolonych". W dodatku odszkodowanie to miało postać wypowiedzenia pewnej ilości modlitw. Kłamstwo – dwa „Ojczenasze”. Przekleństwa – trzy „Zdrowaśki”. Palenie papierosów – litania i fragment różańca. Ten obłęd nie tylko nie uwalniał mnie od grzechu, ale w dodatku zohydzał modlitwę. Wspaniała rozkosz, jaką w istocie jest modlitwa, jawiła mi się jako kara.
 
Fakt, że traktowałem tego rodzaju „pokutę” poważnie, i starałem się włożyć w nią serce oraz zrozumieć jej cel doprowadził mnie do kryzysu przekonań religijnych. Pewnego razu ksiądz, który gdzieś się śpieszył, udzielił mi rozgrzeszenia wysłuchawszy około połowy moich grzechów i zadał pokutę adekwatną do tego, czego wysłuchał. Co się stało z drugą połową? Czy zostały mi przebaczone, mimo braku wyznania? Czy ilość zadanych modlitw zrekompensuje całość grzechów, czy tylko te, których ksiądz wysłuchał? Wszystko to było bardzo niepokojące.
 
Na szczęście po około roku moje serce zdobył Jezus Chrystus. Stałem się Jego uczniem, i On zaczął mnie uczyć wszystkiego od nowa. Tchnął sens w to, co wydawało się nie mieć sensu. Na nowo zdefiniował pokutę i nauczył mnie pokutować.
 
Przede wszystkim zrozumiałem, że pokuta nie jest aktem rekompensaty za złe uczynki. Grzech to zbyt poważna sprawa, żeby można ją było załatwić wyrecytowaniem z pamięci fragmentu prozy. „Zapłatą za grzech jest śmierć” – mówi Pismo (Rzym. 6:23a). Każdy grzech domaga się przykrycia krwią. Adekwatną rekompensatą za grzech jest przelanie krwi.
 
W związku z doniosłością grzechu i naszą absolutną niemocą zaradzenia temu problemowi Bóg dokonał czegoś poruszającego. Posłał na świat swego Syna, który stał się człowiekiem, i jako jedyny człowiek w historii przeżył bezgrzeszne życie. Dzięki temu spełnił wymogi, aby złożyć ofiarę za grzech. I złożył ją. Jezus Chrystus ofiarował na śmierć nie tylko swoje ciało, ale i swoją duszę (Izajasza 53:12). Bezgrzeszny Boży Syn za nas uczyniony został grzechem, abyśmy w Nim stali się sprawiedliwością Bożą (2 Kor. 5:21). On nie pozostał w grobie. Zmartwychwstał i wstąpił do nieba.
 
Ofiara Chrystusa nie ma na nas żadnego automatycznego wpływu. Bóg zrobił wszystko, ale my musimy zdecydować, czy z tego skorzystamy. Grzech jest barierą, oddzielającą nas od Boga. Pokuta polega na zastosowaniu mocy krwi Jezusa w celu zniszczenia tej bariery. Nie jesteśmy w stanie zapłacić za nasz grzech. Możemy natomiast przyjąć zapłatę, którą ofiarował Syn Boży.
 
Biblijna pokuta polega na wyznaniu grzechu i przyjęciu daru przebaczenia. Jeżeli zabraknie pierwszego elementu, bariera ciągle stoi, oddzielając nas od Boga. Możemy o niej nie wiedzieć albo ją negować, ale ona jest. Chrystus stoi i oczekuje na wyznanie, aby nam przebaczyć i oczyścić nas. Jeżeli ukrywamy grzech bądź ignorujemy go, moc przelanej na Golgocie krwi Chrystusa nie ma na niego wpływu. Grzech nadal skutecznie działa, niszcząc nas.
 
Możemy popaść w drugą skrajność. Wyznawać grzech bez końca, lecz odrzucać Boży dar przebaczenia. Tak postąpił Judasz, który po wydaniu Jezusa przyznał się do grzechu (por. Mat. 27:4), lecz nigdy nie przyjął płynącego z Golgoty dobrodziejstwa. Wolał zadać sobie śmierć niż uniżyć się i uznać swą zależność od Bożej łaski. Dlatego został potępiony.
 
Jeżeli wyznajemy grzech, Bóg go odpuszcza. Nie wymaga to zaangażowania duchownego jako pośrednika między Bogiem a Tobą. „Albowiem jeden jest Bóg, jeden też pośrednik między Bogiem a ludźmi, człowiek Chrystus Jezus,” (I Tym. 2:5). Nie ma innych niż Jezus Chrystus pośredników między Bogiem a ludźmi. Człowiek, który obiera sobie innych pośredników, albo „pośredników do pośrednika”, postępuje wbrew Bożemu Słowu; mówiąc krótko: grzeszy i otwiera się na wpływ duchów zwodniczych. Ty sam musisz przyjść do Pośrednika z wyznaniem grzechów. Niekiedy wyznanie grzechów wiąże się z potrzebą zaangażowania innych ludzi. Ma to miejsce np. wtedy, gdy grzech dotknął innej osoby. Jeżeli wyrządziłem komuś krzywdę, nie wystarczy, żebym wyznał grzech Bogu. Konieczna jest pokuta wobec tej osoby. W moim życiu przekonałem się, że Bóg nalega, abyśmy uzyskali wybaczenie wyrządzonego innym zła. Kiedyś pytałem Boga, dlaczego w moim życiu powtarza się pewien dotkliwy problem. W odpowiedzi Pan ukazał mi sytuację sprzed lat, kiedy wyrządziłem innej osobie krzywdę. Zastanawiałem się, jak będę mógł to naprawić, ale w ciągu miesiąca Bóg zaaranżował spotkanie z pokrzywdzoną osobą i umożliwił mi przeprosiny.
 
Czasami Bóg prowadzi nas do publicznego wyznania grzechów. Pismo zachęca nas: „Wyznawajcie tedy grzechy jedni drugim i módlcie się jedni za drugich, abyście byli uzdrowieni” (Jakuba 5:16). Takie wyznanie łamie moc grzechu nad naszym życiem. „Chodzenie w światłości”, o jakim pisze Jan w swoim pierwszym liście (I Jana 1:7), to właśnie chodzenie w wyznawaniu grzechów. Nie chodzi tu o ekshibicjonizm czy dręczenie innych mrokami naszej duszy, ale o życie w wolności od strachu przed tym, że inni dowiedzą się, jak naprawdę wyglądamy. Chwila wstydu przynosi niespotykaną wolność; odziera nas z masek, które deformują nasze twarze.
 
Pokuta jest decyzją, której niekiedy towarzyszą emocje. Zdarzało mi się głęboko płakać podczas pokuty. Czułem wtedy, jak bardzo mój grzech zasmucił Boga, i płakałem, będąc tym autentycznie poruszony. Kiedy indziej pokutowałem bez żadnych wyraźnych emocji. Emocje bądź ich brak nie decydują o jakości pokuty.
 
Biblijny termin na oznaczenie pokuty to metanoia – tzn. przemiana myślenia. Zatem wezwanie „pokutuj” można sparafrazować słowami: „zmień myślenie”. Przestań myśleć o pokucie jako sposobie zrekompensowania Bogu swoich grzechów. Potraktuj poważnie zarówno Boga, jak i swój problem. Grzech to nie błahostka. On oddziela Cię od Boga. Jeżeli nie rozprawisz się z nim przez biblijną pokutę, grzech stanie się przyczyną Twego potępienia w piekle. Nikt nie będzie się mógł wymówić, że Kościół przekazał mu złą naukę. Każdy z nas osobiście odpowiada przed Bogiem za swe wierzenia. Lepiej zatem upewnić się, że to, w co wierzymy, rzeczywiście jest prawdą.
 
Zmień więc myślenie, wyznaj grzech i przyjmij Boży dar, ofiarowany na Golgocie. Tylko tyle? Tak. I nic innego. Żadna ilość praktyk religijnych nie zastąpi wyznania grzechu i przyjęcia łaski.
 
Biblijna pokuta to nie koniec, lecz początek drogi. Gdy tylko poddasz się Bożym zasadom odnośnie pokuty, żywy Chrystus zajaśnieje przed Tobą. Znajomy, a jednak inny niż ta postać, o której mówi religia. Rozpoczniesz nowe życie. Wkroczysz w wymiar, którego istnienie przeczuwałeś, ale nie doświadczałeś go - sferę Ducha.
 
​
Autor: Brat w Panu Jezusie

„Mówiąc o zagrożeniach dla chrześcijaństwa, najczęściej mamy na myśli tolerancję wobec takich grzechów jak: pijaństwo, narkomania, moralne rozluźnienie obyczajów itp. Nie zdajemy sobie natomiast sprawy z tego, że tym, co może zabijać pierwotną treść chrześcijaństwa, może być również przesadne przestrzeganie zewnętrznych form.
Formalizm to przekonanie, że wartość czegokolwiek zależy od cech zewnętrznych i formy, a nie od treści. Zjawisko formalizmu jest: powszechne (nie zna czasu i granic wyznaniowych), duchowo niebezpieczne (zniekształca obraz samego siebie w oczach Bożych) i nierozsądne (bo nie usprawiedliwia nas przed Bogiem).

Formalne chrześcijaństwo nie jest chrześcijaństwem.

Pan Jezus przestrzegał przed formalizmem, który jest niczym innym, jak pewną odmianą obłudy, przed którą ostrzega Pismo: „biada wam uczeni w Piśmie i faryzeusze – obłudnicy” (Ew. Mateusza 23:13), „lud ten czci mnie wargami, (…) ale serce ich daleko jest ode mnie” (Ew. Mateusza 15:8-9). Przed formalizmem ostrzegał również Apostoł Paweł, mówiąc o tych, którzy „przybierają pozór pobożności” (2 Tymoteusza 3:5) i radząc chrześcijanom, aby wystrzegali się ich. Z punktu widzenia człowieka, formalizm wygląda przyzwoicie, gdyż formalista może być aktywnym społecznie, sprawiedliwym człowiekiem. Pozostaje jednak zasadniczy problem jego serca, które nie jest poddane Bogu.

Miejscem prawdziwego chrześcijaństwa jest serce.

W Starym Testamencie w 1 Księdze Samuela 16:7 czytamy: „Bóg nie patrzy na to, na co patrzy człowiek. Człowiek patrzy na to, co jest przed oczyma, ale Pan patrzy na serce”. Oznacza to, że sposób patrzenia na ludzi jest zasadniczo inny u nas, a inny u Boga. W tej samej księdze, w rozdziale czwartym czytamy, jak postąpili Izraelici po przegranej bitwie z Filistyńczykami. Postanowili sprowadzić do swojego obozu arkę, która znajdowała się w Sylo. Sądzili, że w ten sposób wygrają następną bitwę. Jednak tak się nie stało – przegrali także kolejną bitwę. Arka nie pomogła. Tak bywa, gdy Boże rzeczy traktuje się jak „talizman” na wszelkie trudności. Problem leżał w nieszczerym sercu wielu przywódców (m.in. 2 Kronik 12:14, 1 Królewska15:3).

Miejsce, w którym zaczyna się i kończy nasze chrześcijaństwo, jest nasze serce. Bóg był i jest zainteresowany zmianą tego serca: „Dam wam serce nowe i usunę z waszego ciała serce kamienne” (Ezechiela 36:26). Zmienione ludzkie serce skłania się do Bożego Słowa: „Pan otworzył serce (…) tak iż skłaniała się do tego, co Paweł mówił” (Dzieje 16:14).

Chrześcijaństwo serca nie będzie popularne.

W Liście Apostoła Pawła do Rzymian 2:29 czytamy: „Ten jest Żydem, który jest nim wewnętrznie, i to jest obrzezanie, które jest obrzezaniem serca, w duchu, a nie według litery, taki ma chwałę nie u ludzi, lecz u Boga”. Każdy z nas, w większym lub mniejszym stopniu, jest przywiązany do pewnej formy. Nie możemy jednak pozwolić, aby ta forma przewyższyła treść. Gdy na to pozwolimy, wpadniemy w pułapkę obłudy. Gdy serce człowieka jest złe, to wszystko inne w jego życiu jest również złe w oczach Bożych. Gdy jego serce jest dobre, wtedy Bóg inaczej patrzy na swoje dziecko. Wierzący może uwikłać się w grzech, lecz gdy szczerym sercem wyznaje go Bogu (a jeśli trzeba, także ludziom) dostępuje przebaczenia: „Bóg pysznym się sprzeciwia, a pokornym łaskę daje” (Jakuba 4:6, 1 Piotra 5:5). Bóg, przestrzegając nas przed formalizmem, pragnie, abyśmy nie skończyli tak, jak Galacjanie, którzy „rozpoczęli w duchu, a skończyli na ciele” (Galacjan 3:3).” – autor  tekstu Tadeusz T. pastor Kościoła Ewangelicznych Chrześcijan.
 

Powyższy tekst uświadomił mi jak bardzo potrzebujemy przypomnień ze Słowa Bożego. Pismo mówi: ”kto mniema, że stoi, niech baczy aby nie upadł”(1 Kor. 9:12).  Upadek nasz może być m. in. spowodowany formalistycznym, niekiedy bezdusznym trzymaniem się litery prawa. Tak, Biblia wprost mówi o grzechu, ale też mówi o miłosiernym sercu. Uczy nas to pewnej równowagi. Mamy miłować braci w wierze i bliźnich, mamy jednak nienawidzieć grzechu, a grzech to chybienie celu.

Nasza pobożność ma mieć korzenie w prawym sercu odnawianym na wzór Naszego Zbawiciela Pana Jezusa Chrystusa, mamy niejako dążyć do „wymiarów Chrystusowych” (Ef.4:13). To ciągły proces ze względu na nasze skłonności do zła, grzechu, formalizmu.

Czy jesteś pobożny, czy Twoim wizerunkiem jest formalizm? Lustro Słowa Bożego da nam odpowiedź na to pytanie.

​
Barbara

Musimy przyznać, że  człowiek sam siebie usprawiedliwić nie może.  To nie nasza sprawiedliwość  czyni nas czystymi lecz  sprawiedliwość Syna Bożego (Rzym. 3:28; 4:2-6).

Abyśmy mogli być usprawiedliwieni, bo jesteśmy grzeszni z natury,  potrzebna jest ofiara, która niejako umiera w miejsce grzesznika. Kto może być tą ofiarą?  Na pewno nikt z ludzi. (Rzym. 3:25; Hebr. 10:10). Tę ofiarę dał nam Bóg Ojciec, a jest Nią nie kto inny jak sam Syn Boży.  Zatem nic z nas.

Uczynki ludzkie są przez Boga akceptowane i podobają się Mu jedynie wtedy,  gdy są  wyrazem  naszej wdzięczności za Zbawienie, którego już dokonał dla Nas Bóg. Nasze uczynki są jedynie skutkiem Bożego oczyszczenia. Nasze  uczynki  nie mogą zająć miejsca Ofiary Naszego Pana Jezusa  Chrystusa, która to jest ofiarą przebłagalną za nasze grzechy. Zatem „dobre” uczynki  mogą być jedynie ofiarą dziękczynną  ale  nigdy nie mogą stać się ofiarą przebłagalną. Nikt z ludzi tego nie potrafi uczynić. Nikt tego nigdy nie uczynił swoimi uczynkami.

Apostoł Paweł napisał: „Wzywam was tedy bracia przez miłosierdzie Boże, abyście składali ciała swoje jako ofiarę żywą, świętą, miłą Bogu, bo taka winna być duchowa służba wasza. A nie upodabniajcie się do tego świata, ale przemieńcie się przez odnowienie umysłu swego, abyście umieli rozróżnić, co jest wolą Bożą, co jest dobre, miłe i doskonałe” (Rzym. 12:1,2).

Co zatem My możemy zrobić?

Jedyne co możemy zrobić, to przyjść do Chrystusa  i w Nim odnaleźć przebłaganie za swoje grzechy. Ratunku od gniewu Bożego nie ma nigdzie indziej. Żaden człowiek czy tzw. „święci”,  do których ludzie się modlą, nie są dla Nas ratunkiem.

Skoro żaden człowiek, to  również żadna  ludzka organizacja ani system religijny. Odpowiedzialność spoczywa na każdym z Nas. Teraz jest czas łaski i czas zbawienia. Teraz jest Twój czas – TERAZ, póki żyjesz.
 

Barbara

W Księdze Proroka Izajasza 53:6 jest napisane, a jest to niestety odwieczną prawdą: „Wszyscy jak owce zbłądzili, każdy z nas na własną drogę zboczył, a Pan jego dotknął karą za winę nas wszystkich'”. My wszyscy zbłądziliśmy! W Liście do Rzymian natomiast czytamy: ”Gdyż wszyscy zgrzeszyli. Nie ma ani jednego sprawiedliwego, nie ma kto by szukał Boga” (Rzym. 3:9-12).
W dalszych wersetach tego listu 3:22-23, jest znowu podkreślone że „nie ma bowiem różnicy, gdyż wszyscy zgrzeszyli i brak im chwały Bożej”.

O czym  to  świadczy?

Jesteśmy grzesznikami, zostaliśmy zwiedzeni, błądzimy. Chociaż to przykre, musimy przyznać, że tak jest.
Dlatego Pan Jezus powiedział Nikodemowi:  „Nie dziw się, że ci powiedziałem; Musicie się na nowo narodzić' (Jan 3:7). Kilkanaście wierszy dalej Jan napisał: Kto wierzy w niego, nie będzie sądzony; kto zaś nie wierzy, już jest osądzony dlatego, że nie uwierzył w imię jednorodzonego Syna Bożego (Jan 3:18).

Niewiara jest grzechem, dlatego Każdy, kto chce być zbawionym musi uwierzyć sercem, a ustami wyznać, że Jezus jest Panem (Rzym. 10:9).

Słowo „serce” użyte w Biblii, mówi nie tylko o sercu prawym, ale i o zwodniczym. ”Podstępne jest serce, bardziej niż wszystko inne, i zepsute, któż może je poznać” (Jer. 17:9). Dlatego nie pozwól "mu" się zwieść, oddaj swoje serce Jezusowi, uznaj, że jesteś grze­sznikiem, który potrzebuje przebaczenia, łaski. CHRYSTUS UMARŁ PO TO ABYŚMY MOGLI  ŻYĆ. 

Może uczyniłeś nieczułym swe serce z powodu grzechu lub nauki, którą poznałeś, a która nie pozwala dopuścić Ci myśli, że i Ty możesz być zbawionym. Pan Jezus nie umarł tylko za 144000 ludzi, za tzw. „pierwsze owce”, ale za wszystkich, któ­rzy w Niego uwierzą. Nie jesteś inną, drugą, gorszą Owcą. Musisz sobie zdać sprawę, że zbawienia potrzebujesz bardziej niż czegokolwiek na tym świecie. Będąc grzesznikami, nie możemy myśleć, że możemy zbawić się sami poprzez nasze nawet tzw. „dobre uczynki”. Takie myślenie zdradza nam, że nie zrozumieliśmy nauki o zbawieniu.

Zaufaj Panu Jezusowi i powierz Mu swoje życie. Zbawienie to nie tylko uwierzenie w to, że Pan Jezus istnieje. Diabeł też w to wierzy i drży (Jak. 2:19). Czy sam fakt, że znamy dobrego lekarza, który  może nas uzdrowić wystarczy, jeśli nie wezwiemy Go i nie skorzystamy z Jego pomocy, gdy poważnie zachorujemy?

Pan Jezus chce,  abyś uwierzył  sercem i wyznał swą wiarę ustami. Niby tak niewiele, a jednak dużo dla Tych, którzy dali się zwieść, ufając podstępnemu sercu.
​
Jakie jest Twoje serce? Czy wiesz?
 

Barbara