Nazwa „chrześcijanin”. Dz.11,26, 1 Jana 2,24

„Antiochii też nazwano po raz pierwszy uczniów chrześcijanami.
To, co słyszeliście od początku, niech pozostanie w was.”
Dzieje Apostolskie 11,26; 1 List Jana 2,24


Chrześcijanie


Ludzie w starożytnej Antiochii musieli być bardzo zdziwieni! Nagle w ich mieście pojawiła się wzrastająca liczba dziwnie powiązanych ze sobą ludzi. Należeli do nich także i tacy, z którymi niegdyś nikt wcześniej nie utrzymywał kontaktów: oszuści, ludzie z marginesu i pospolici, wzgardzeni grzesznicy. Lecz teraz okazywali się jakby zupełnie innymi ludźmi, w dodatku w swej grupie przyjmowani z zadziwiającą serdecznością, tak jak w jednej wielkiej rodzinie! Bez względu na różnice socjalne i społeczne, bogaci, czy biedni.
Widziano jak wszyscy ci ludzie wzajemnie sobie pomagali, a ich bezinteresowna wspólnota nacechowana była prostotą i żywą radością. Wśród swych sąsiadów i na ulicach mówili z odwagą i głębokim przekonaniem o jakimś „Chrystusie“, człowieku i Bogu, czy Bogu i człowieku, o którym świadczyli, że odpuścił im całą winę i pojednał ich z Bogiem... Ciągle wskazywali na tę jedną osobę, na Chrystusa, który rzekomo dał im nowe życie. Mówią nawet: wieczne życie... Niepojęte! W każdym razie widocznie muszą mu bardzo wiele zawdzięczać. Chrystus, Chrystus... To zdumiewające, jak wszyscy oni chcą być takimi jak ON...
Ponieważ Jezus Chrystus stał się rzeczywiście treścią życia tych pierwszych chrześcijan, obserwujący ich ludzie nie znajdowali dla nich lepszego określenia jak „chrześcijanie“ (ściślej: „CHRYSTIANIE“). Odzwierciedlony w ich szczerym życiu Chrystus wzywał skutecznie wciąż nowych ludzi do radykalnego odwrotu z drogi grzechu. On żyje! Dziś wzywa i Ciebie!


DOBRY ZASIEW - 20.03.2022