Ewangelia wg Mateusza 9:38 “Proście więc Pana żniwa, aby wyprawił robotników na żniwo swoje”.

Dzisiejszy świat rozpaczliwie potrzebuje chrześcijańskich pracowników, którzy są przygotowani. Niestety niewielu chce płacić cenę za to by być odpowiednio wyposażonym, a przez to efektywnym na polu misyjnym. “Wówczas powiedział do uczniów: żniwo naprawdę jest wielkie, ale niewielu jest robotników” (Mt 9:37, tłumaczenie poszerzone). Pan obiecuje obfite żniwo, jednak mówi nam, że robotników jest niewielu. O, gdyby chrześcijanie mogli uchwycić istotę tego wersetu. Tłumy będą odpowiadać na ewangelię, ale zawsze będzie brakować pracowników, którzy pójdą do nich by powiedzieć im dobrą nowinę.

“Wychowuj chłopca odpowiednio do drogi, którą ma iść, a nie zejdzie z niej nawet w starości” (Prz 22:6). Hebrajskie słowo na określenie wychowania to chanak, które oznacza “inicjować dyscyplinę i wybierać wąską ścieżkę”. Mojżesz wybrał wąską ścieżkę, kiedy znosił ucisk z ludem Bożym zamiast doświadczać przemijających rozkoszy grzechu (Hbr 11:25). Bóg powołał go to tego, by był przygotowany (II Mojż. 3). Izajasz przyjął powołanie do bycia przygotowywanym kiedy usłyszał głos Trójcy: “Kogo poślę? I kto tam pójdzie? Tedy odpowiedziałem: Oto jestem, poślij mnie!” (Iz 6:8). On zdał sobie sprawę z tego jak pilna była misja swojego niebiańskiego Ojca. Oby wielu wierzących nieustannie modliło się do “Pana żniw, aby wypchnął, wygonił robotników na swoje żniwo” (Mt 9:38, tłum. poszerzone).

Hbr 11:25 “I wolał raczej znosić uciski wespół z ludem Bożym, aniżeli zażywać przemijającej rozkoszy grzechu”.

List do Filipian 2:1-2 “Jeśli więc w Chrystusie jest jakaś zachęta, jakaś pociecha miłości, jakaś wspólnota Ducha, jakieś współczucie i zmiłowanie, dopełnijcie radości mojej i bądźcie jednej myśli, mając tę samą miłość, zgodni, ożywieni jednomyślnością”.

Objawianie boskiej natury poprzez cnoty pocieszenia, miłości, społeczności i współczucia jest bezpośrednio związane z miarą i stopniem w jakim kościół uczestniczy w tej naturze.

Flp 2:1-2 jest przesłanką, w oparciu o którą apostoł Paweł chce, aby kościół w Filipii przyjął następne wersety. Kiedy te serie motywujących cnót przepływają przez ludzką naturę dziecko Boże zaczyna myśleć z Bogiem w miejsce reagowania na ludzi. Naturalne usposobienie jest pozbawione znaczenia poprzez bezinteresowność i współukrzyżowanie, a dusza owocuje życiem, równowagą, pokojem i mądrością. “Wypełnijcie i dopełnijcie mojej radości poprzez życie w harmonii i posiadanie takiego samego umysłu, jednego celu, tej samej miłości, będąc w zgodzie i harmonii umysłu oraz intencji” (Flp 2:2, tłumaczenie poszerzone).

Paweł prosi Filipian, aby żyli w harmonii, posiadali tę samą treść w duszy, byli jedno w myślach i zamiarach oraz by działali w całkowitej zgodzie. On pragnie, aby oni mieli tę samą wizję i cel pomimo tego, że członkowie kościoła byli na różnych poziomach dojrzałości i zdolności. To jest możliwe, abyśmy funkcjonowali w ten sposób jeśli czerpiemy naszą wewnętrzną siłę z Chrystusa i jesteśmy motywowani do tego by kochać z powodu Chrystusa. Pozwólmy, aby Duch Święty wypełnił nas głębokim, serdecznym współczuciem względem innych.

Dzieje Apostolskie 13:34 “A że go wzbudził z martwych, aby już nigdy nie uległ skażeniu, powiedział to tak: Dał wam święte rzeczy Dawidowe, rzeczy pewne”.

W IV Ks. Mojż. 23:21 napisane jest, że Bóg nigdy nie oglądał niegodziwości Jakuba.  “W Jakubie nie dopatrzyłem się niczego zdrożnego, nie widziałem obłudy w Izraelu”. Jakub obrazuje tutaj naród izraelski. Bóg nigdy nie widział niegodziwości rozdwojonego w umyśle Dawida z powodu mocy łaski.

Dawid upadł grzesząc z Batszebą. Zaaranżował śmierć jej męża Uriasza, ale nie został usunięty z tronu. Był karcony, doświadczył bólu i cierpienia, ale upamiętał się ze swojego grzechu. Dyscyplina musiała trwać w jego życiu przez jakiś czas, ponieważ uczynił straszne rzeczy. Jednak on nigdy, nigdy nie otrzymał od Boga niczego innego jak tylko łaskę! Słowo Boże mówi w Dz 13:22, że zanim Dawid umarł wypełnił całą wolę Bożą i był według serca Chrystusowego: “A gdy go odrzucił, powołał im na króla Dawida i wystawił mu świadectwo w słowach: znalazłem Dawida, syna Jessego, męża według serca mego, który wykona całkowicie wolę moją”. My również mamy niezłomne łaski Dawida. “Nakłońcie swojego ucha i pójdźcie do mnie, słuchajcie, a ożyje wasza dusza, bo ja chcę zawrzeć z wami wieczne przymierze, z niezłomnymi dowodami łaski okazanej niegdyś Dawidowi!” (por. Dz 13:34)

Ewangelia wg Mateusza 12:37 “Albowiem na podstawie słów twoich będziesz usprawiedliwiony i na podstawie słów twoich będziesz potępiony”.

Człowiek otrzymał dar wolnej woli, dlatego on wybiera, które królestwo będzie panowało w jego sercu i stanie się źródłem jego bogactwa. Wcześniej czy później to, co otrzymał, ułożył i zgromadził w swoim umyśle będzie przekazane dalej. Ze złych zasobów wyjdą złe słowa samousprawiedliwienia, obrony siebie, logicznego ataku i ludzkiej mądrości, które są przekazywane w formie osobistej opinii.

List do Hebrajczyków 9:27 mówi: “A jak postanowione jest ludziom raz umrzeć, a potem sąd”. Wszyscy ludzie zdadzą sprawę ze słów, które wypowiadali. Ewangelia wg Mateusza 12:37 mówi: “Albowiem na podstawie słów twoich będziesz usprawiedliwiony i na podstawie słów twoich będziesz potępiony”. Z tego powodu Księga Kaznodziei Salomona 5:1b mówi: “niech twoich słów będzie niewiele”.

Musimy jasno zrozumieć, że wszystkie aspekty życia chrześcijańskiego, a szczególnie mowa nie mogą być wykonywane jako uczynki ciała. Powinny one być wykonywane dzięki wyposażeniu Ducha Świętego w posłuszeństwie wiary.

Nie ważne jak bardzo człowiek próbuje wytworzyć pobożną komunikację w swoim grzesznym ciele, odkryje on, że jest to niemożliwe. Pobożna komunikacja jest wyłącznie rezultatem przemieniającej w sposób nadnaturalny mocy Słowa Bożego, która odnawia umysł wierzącego (Rz 12:2). Musimy przyjąć Chrystusa przez wiarę i przez wiarę chodzić w Nim (Kol 2:6) ufając, że tylko On może być źródłem naszych zasobów.

Rz 12:2 “A nie upodabniajcie się do tego świata, ale się przemieńcie przez odnowienie umysłu swego, abyście umieli rozróżnić, co jest wolą Bożą, co jest dobre, miłe i doskonałe”.

Kol 2:6 “Jak więc przyjęliście Chrystusa Jezusa, Pana, tak w Nim chodźcie”

1 List Jana 1:5-7 “A zwiastowanie to, które słyszeliśmy od niego i które wam ogłaszamy, jest takie, że Bóg jest światłością, a nie ma w nim żadnej ciemności. Jeśli mówimy, że z nim społeczność mamy, a chodzimy w ciemności, kłamiemy i nie trzymamy się prawdy. Jeśli zaś chodzimy w światłości, jak On sam jest w światłości, społeczność mamy z sobą, i krew Jezusa Chrystusa, Syna jego, oczyszcza nas od wszelkiego grzechu”.

“Bo u ciebie jest źródło życia, w światłości twojej oglądamy światłość” (Ps 36:10). Zaobserwuj proces zaniedbywania. Kiedy zaniedbujemy codzienne odpowiadanie na Bożą miłość przybieramy negatywną postawę, która wpuszcza ciemność do naszych dusz. Zaniedbana dusza nie wzrasta w łasce, ale używa łaski do zakrywania swoich nawyków i usprawiedliwiania grzechu. To pozwala, aby  zaczęły pojawiać się chwasty starego życia. Kiedy prawda rzuca swoje światło na konkretny temat konieczna jest świadoma decyzja zignorowania Bożego głosu, by nadal móc trwać w nieposłuszeństwie. Skutkiem tego zatwardziałość serca względem konkretnego światła doktryny powstrzymuje dusze przed przyjmowaniem światła w innych dziedzinach. Bóg ma upodobanie w promowaniu ludzi chodzących w świetle, które otrzymali. Psalm 25:9b mówi: “Prowadzi pokornych drogą prawa i uczy ich drogi swojej”. Psalm 34:3b mówi: “Niechaj słuchają pokorni i weselą się!”. Oznaką pokory jest zdolność do doświadczania Bożej łaski by być posłusznym (Jk 4:6). Ten, kto powołuje nas do uczynków światłości w nas sprawia, że chcemy czynić to, co się Jemu podoba (Flp 2:13).

Jk 4:6 “Owszem, większą jeszcze okazuje łaskę, gdyż mówi: Bóg się pysznym przeciwstawia, a pokornym łaskę daje”.

Flp 2:13 “Albowiem Bóg to według upodobania sprawia w was i chcenie i wykonanie”

Psalm 73:24 “Prowadzisz mnie według rady swojej, a potem przyjmiesz mnie do chwały”.

Każdy chrześcijanin ma jakieś dary i talenty. Mamy pewne dziedziny, w których przodujemy. Jednak musimy uważać kiedy je objawiamy, abyśmy nie uczynili bożkiem naszej siły (Ha 1:11) zamiast polegać na Bogu.

Kiedy Jezus był prowadzony na pustynię przez Ducha Świętego (Mt 4:1) nie jadł od czterdziestu dni i nocy. Diabeł przyszedł by Go kusić (Mt 4:3-4). Jezus odpowiadał w pokorze. Chociaż jest Synem Bożym uznał, że Boże pouczenia pochodzące ze Słowa są nakazami, w oparciu o które człowiek ma żyć. “A On odpowiadając, rzekł: Napisano: nie samym chlebem żyje człowiek, ale każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych”(Mt 4:4). Pamiętaj, Jezus był Bogiem w ludzkim ciele, zatem miał moc w sobie samym by pokonać swój głód, ale On czekał na Boga Ojca, aby Ten zaspokoił Jego potrzeby. Wielokrotnie w Ewangeliach czytamy, że Jezus nie uczynił niczego bez konkretnego pouczenia od Ojca, ponieważ to było dzieło Ojca, które On przyszedł wypełnić (J 17:4).

Nasze całe życie ma być oparte na prowadzeniu pochodzącym od Ojca. Nie ważne jak sami potrafimy radzić sobie, mamy uniżyć się i czekać, aż Ojciec wprowadzi nas w swoją doskonałą wolę.

Ha 1:11 “Z ciebie wyszedł ten, który umyślił zło przeciw Panu i doradzał nikczemnie”.

Mt 4:1 “Wtedy Duch zaprowadził Jezusa na pustynię, aby go kusił diabeł”.

Mt 4:3-4 “I przystąpił do niego kusiciel, i rzekł mu: Jeżeli jesteś Synem Bożym, powiedz, aby te kamienie stały się chlebem. A On odpowiadając, rzekł: Napisano: nie samym chlebem żyje człowiek, ale każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych”.

J 17:4 “Ja cię uwielbiłem na ziemi: dokonałem dzieła, które mi zleciłeś, abym je wykonał”.

Księga Przypowieści 16:18-19 “Pycha przychodzi przed upadkiem, a wyniosłość ducha przed ruiną. Lepiej być pokornym z ubogimi, niż dzielić łupy z pyszałkami”.

Pycha jest złodziejem, który próbuje całkowicie zniszczyć wierzącego. Z powodu pychy szatan został wyrzucony z nieba (Iz 14:14-15). W jego sercu znaleziono niegodziwość. Kiedy ziarno diabelskie zostało zasiane diabeł podlewał je wołając: “Zrównam się z najwyższym” (Iz 14:14b). Pycha pozbawiła go wspaniałego miejsca jakie miał w niebie (Ez 28:13).

Ten niegodziwy złodziej powstrzymuje chrześcijan przed uznawaniem innych za wyższych od siebie (Rz 12:10) i służeniem innym w Ciele Chrystusa (Ga 5:13). Ludzie, którzy stają się jego ofiarą kończą życiem w pogardzie dla swojego bliźniego, łamaniem przykazania miłowania bliźniego jak siebie samego (Mt 19:19). Tu rodzi się brak jedności i znika błogosławieństwo.

Jako naśladujący Jezusa musimy uważać, aby błogosławieństwa, które mamy od Boga nie zostały nam wykradzione. Musimy utrzymywać siebie w pokorze przed Panem, abyśmy mogli błogosławić wielu ludzi (Ps 16:2-3). “Pycha przychodzi przed upadkiem, a wyniosłość ducha przed ruiną. Lepiej być pokornym z ubogimi, niż dzielić łupy z pyszałkami”(Prz 16:18-19).

Iz 14:14-15 “Wstąpię na szczyty obłoków, zrównam się z Najwyższym. A oto strącony jesteś do krainy umarłych, na samo dno przepaści”.

Ez 28:13 “Byłeś w Edenie, ogrodzie Bożym; okryciem twoim były wszelakie drogie kamienie: karneol, topaz i jaspis, chryzolit, beryl i onyks, szafir, rubin i szmaragd; ze złota zrobione były twoje bębenki, a twoje ozdoby zrobiono w dniu, gdy zostałeś stworzony”.

Rz 12:10 “Miłością braterską jedni drugich miłujcie, wyprzedzajcie się wzajemnie w okazywaniu szacunku”.

Ga 5:13 “Bo wy do wolności powołani zostaliście, bracia; tylko pod pozorem tej wolności nie pobłażajcie ciału, ale służcie jedni drugim w miłości”.

Prz 11:12 “Człowiek nierozumny gardzi swoim bliźnim, lecz mąż roztropny milczy”.

Mt 19:19 “Czcij ojca i matkę, i miłuj bliźniego swego, jak siebie samego”.

Ps 16:2-3 “Rzekłem do Pana: Tyś Panem moim, nie ma dla mnie dobra poza tobą. Do świętych zaś, którzy są na ziemi: To są szlachetni, w nich mam całe upodobanie”

List do Hebrajczyków: 12:28 “Przetoż przyjmując królestwo nie chwiejące się, miejmy łaskę, przez którą służmy przyjemnie Bogu ze wstydem i z uczciwością”.

Jest to drugie z serii rozważań. Służenie bez tchnienia życia pochodzącego z oddawania czci doprowadzi do załamania i wyczerpania. Ci, którzy służą nie wiedząc jak oddawać cześć, wkroczą w konflikty osobowościowe z innymi wierzącymi i będą duchowo zmęczeni. Oddawanie czci w duchu i prawdzie wytwarza odpocznienie wiary w służbie.

Ga 5:13b mówi: “ale służcie jedni drugim w miłości”. Taki rodzaj służenia pochodzi z bezwarunkowej miłości. Jeśli ktoś służy nie oddając czci, będzie cielesny. Osoba taka zacznie narzekać i nie będzie miała duchowych zasobów by trwać w służbie. Ga 6:9a stwierdza: “A czynić dobrze nie ustawajmy, albowiem we właściwym czasie żąć będziemy bez znużenia”. Duch prawdziwie oddaje cześć Panu wyłącznie poprzez uwewnętrznianie Bożej prawdy, codzienne uznawanie jej i koncentrację na niej. Słowo ożywia i daje życie tym, którzy rozmyślają nad nim (Hbr 4:12). To udzielone życie jest siłą, dzięki której dziecko Boże jest w stanie służyć Bogu w sposób jaki On akceptuje. Hbr 12:28b stwierdza: “miejmy łaskę, przez którą służmy przyjemnie Bogu” (ang. “miejmy łaskę, przez którą możemy służyć Bogu w sposób przez Niego akceptowany”). Osoba taka nauczyła się jak służyć Bogu z radością (Ps 100:2). Powtórzmy to jeszcze raz: jej służba to odpoczywanie w Bożej miłości.

Służenie Bogu w ten sposób nada cel naszemu uwielbianiu i będzie fundamentalną podstawą do duchowej walki, którą stacza każdy wierzący. Idź i służ Panu, naszemu Bogu (II Mojż 10:8).

Hbr 4:12 “Bo Słowo Boże jest żywe i skuteczne, ostrzejsze niż wszelki miecz obosieczny, przenikające aż do rozdzielenia duszy i ducha, stawów i szpiku, zdolne osądzić zamiary i myśli serca”. 

Ps 100:2 “Służcie Panu z radością, przychodźcie przed oblicze jego z weselem!” 

II Mojż 10:8 “Sprowadzono więc z powrotem Mojżesza i Aarona do faraona, a on rzekł do nich: Idźcie, służcie Panu, Bogu waszemu. Lecz którzy to mają iść?”

Ewangelia wg Jana 4:24 “Bóg jest duchem, a ci, którzy mu cześć oddają, winni mu ją oddawać w duchu i w prawdzie”.

To rozważanie będzie składało się z trzech części. Każdy wierzący musi nauczyć się czynić trzy rzeczy, jeśli ma odnosić sukcesy i być owocnym w swoim chodzeniu z Bogiem. Musi nauczyć się jak oddawać cześć, jak służyć i jak walczyć w wojnie duchowej. Oddawanie czci ma miejsce we wnętrzu człowieka, służenie jest widoczne na zewnątrz. Walka w wojnie duchowej ma na celu ochronę praw wierzącego do oddawania czci i służby.

J 4:24 stwierdza: “ci, którzy mu cześć oddają, winni mu ją oddawać w duchu i w prawdzie”. Ktoś, kto nie uczy się tego jak oddawać cześć, będzie chrześcijaninem żyjącym w mocy duszy. Osoba taka może być szczera, ale żyje w świadomości siebie. Taki rodzaj relacji zawsze będzie podnosił kwestię naturalnego życia i nazwie ją “byciem realnym”. Nasza zdeprawowana natura wie jak być szczerą, ale trwa w czynieniu zaopatrzenia dla  życia w ciele i podtrzymywania siebie.

Bożą odpowiedzią dla wierzącego, który żyje w mocy duszy jest uczenie się jak oddawać cześć Bogu. Jednym ze znaczeń słowa oddawanie czci jest “koncentracja”. Koncentracja ma miejsce w ludzkim duchu. Prz 20:27a mówi: “Duch ludzki jest pochodnią Pana” (tłum. z j. angielskiego). Oddawanie czci to skupienie prawdy w duchu ludzkim. Uwielbianie oznacza posiadanie w umyśle postawy odpoczynku względem Boga.

Kiedy wierzący nauczy się jak oddawać cześć, to to zniszczy moc, którą ma nad nim jego dusza. Właściwe uwielbianie pozwoli Panu wzniecić i płonąć jaśniej pochodni Pana.

Księga Przypowieści 21:31 “Konia przygotowują na dzień bitwy, lecz zwycięstwo zależy od Pana”.

Lud Izraelski był strzeżony przez 603 550 mężczyzn, którzy stali na zewnątrz przybytku. Ci wojownicy ochraniali prawo Izraelitów do służenia i oddawania czci. Księga Przypowieści 21:31 mówi: “Konia przygotowują na dzień bitwy, lecz zwycięstwo zależy od Pana”.

Ostatnie dni to czasy niezwykłej wojny duchowej. Ef 6:12 mówi nam: “Gdyż bój toczymy nie z krwią i ciałem, lecz z nadziemskimi władzami, ze zwierzchnościami, z władcami tego świata ciemności, ze złymi duchami w okręgach niebieskich”. Ta walka jest niewidzialna. Każdy wierzący musi nauczyć się tego jak być duchowym wojownikiem. Musi on strzec zewnętrznego dostępu do swojego życia. Wiele rzeczy ze świata próbuje przejąć kontrolę nad Bożymi ludźmi poprzez pożądliwość oczu, pożądliwość ciała i pychę życia.

Paweł napisał do Tymoteusza: “Ten nakaz daję ci, synu Tymoteuszu, abyś według dawnych głoszonych o tobie przepowiedni staczał zgodnie z nimi dobry bój”.

Paweł musiał toczyć dobry bój wiary. Musiał on ochraniać swoje prawo do oddawania czci i służenia Bogu. Wierzący nie może we właściwy sposób wkroczyć w walkę duchową jeżeli nie jest sługą, który wie jak oddawać cześć. Jeśli walczy on w duchowej wojnie nie będąc sługą stanie się dumny z powodu swoich zwycięstw lub sfrustrowany i zmęczony z powodu swoich porażek. Oby dzisiaj Bóg uczył  swoich ludzi, co to znaczy oddawać cześć, służyć i staczać dobry bój.