2 List Piotra 1:4 “Przez które darowane nam zostały drogie i największe obietnice, abyście przez nie stali się uczestnikami boskiej natury, uniknąwszy skażenia, jakie na tym świecie pociąga za sobą pożądliwość”.

“Drogie i największe obietnice“, które Bóg ma dla swoich dzieci zawierają wszelkie zaopatrzenie dla każdego wierzącego, aby mógł on stać się uczestnikiem boskiej natury Jezusa Chrystusa. Ojciec jest źródłem wszelkiej mocy, Syn jest wyrażeniem Ojca, a nasze ziemskie naczynia są używane do objawienia Go światu.

Boże cechy powstają w naszej ludzkiej naturze, a nie w naszej grzesznej naturze. Posiadamy je obie. Doświadczalne zwycięstwo wzrasta z wiary w wiarę i od obietnicy do obietnicy gdy Boże życie dosłownie stapia się z ludzką naturą wierzącego. Poprzez obietnice, napełnienie Duchem Świętym i dziecięcą odpowiedź wiary w naszych sercach obiektywna prawda zawierająca Bożą treść jest przyjmowana w pokorze i bezinteresowności pod krzyżem Jezusa Chrystusa; Jego śmierć uczyniła to możliwym.

Nigdy nie stroń od Kalwarii poprzez przyjmowanie szatańskich projekcji pychy. Unikaj życia w samopotępieniu czy akceptowaniu złego obrazu siebie. Kiedy nasza niegodność i pokora przechodzi przez krzyż odkrywamy, że zmartwychwstaliśmy, mamy nową zdolność i moc do życia. Nasze poddanie się krzyżowi i Duchowi Świętemu sprawi, że Boża natura przeniknie nasze człowieczeństwo

Psalm 56:9 „Tyś policzył dni mojej tułaczki, zebrałeś łzy moje w bukłak swój. Czyż nie są zapisane w księdze twojej?”

W Łk 19:41 Jezus zbliżał się do Jerozolimy w ostatnich dniach swojej służby. Pismo podaje, że Jezus „zapłakał” - klaio w języku greckim, co znaczy, że nie tylko płynęły łzy, ale widoczny był wyraźny smutek. To nie był emocjonalizm, ani sentymentalność, ale bezwarunkowa miłość do ludzi, którzy mieli uszy do słuchania, ale nie słuchali i oczy by widzieć, ale byli zaślepieni na prawdę, która mogła ich uwolnić.

Żona płacze z Chrystusem za mężem, który nie odpowiada na prawdę, choć ta prawda mogłaby go uwolnić. Mąż płacze z Chrystusem kiedy rozważa odpowiedzialność wychowania rodziny w doktrynie. Pastor płacze z Chrystusem kiedy modli się o członków zgromadzenia, którzy są negatywni względem doktryny, społeczności i modlitwy – dokładnie tych rzeczy, które dają pokój radość i zadowolenie.

Nie uciekaj od łez, ale płacząc naucz się doświadczać Bożych emocji. Pamiętaj: „Tyś policzył dni mojej tułaczki, zebrałeś łzy moje w bukłak swój. Czyż nie są zapisane w księdze twojej?” (Ps 58:9).

Łk 19:41 „A gdy się przybliżył, ujrzawszy miasto, zapłakał nad nim”

2 List do Koryntian 12:9 „Lecz powiedział do mnie: Dosyć masz, gdy masz łaskę moją, albowiem pełnia mej mocy okazuje się w słabości. Najchętniej więc chlubić się będę słabościami, aby zamieszkała we mnie moc Chrystusowa”.

Zasada słabości jest bardzo unikalna. Słabość oznacza bezradność. Bóg mówi, że kiedy jesteś słaby lub cierpisz Jego łaska bezwzględnie wystarczy. Jego łaska jest po to, by przejąć na siebie twoją słabość.

Nawet jeśli czujesz się bezsilny czy nie masz energii w swojej duszy, Jego łaska wystarczy. Bóg nie prosi nas o to, byśmy mieli siłę. On nie wymaga od nas dokonań. Nie mówi nam, że mamy wykonać pewne uczynki. On uczy nas jak łaska doskonale funkcjonuje w naszej słabości. Łaska wchodzi w nurt naszego serca i objawia moc Słowa Bożego w działaniu, w umysłowej części duszy. Bóg może mówić do naszego serca: „Daję ci łaskę, która pochodzi ode mnie. Zapłata za twoje grzechy mojego Syna zadowoliła mnie. Wystarcza mi to, że wierzysz w Niego i daję ci moją sprawiedliwość bez uczynków”.

W Rz 11;6 Bóg podaje doskonałą definicję łaski: „A jeśli z łaski, to już nie z uczynków, bo inaczej łaska nie byłaby łaską”.

Zatrzymaj się i posłuchaj gdy Bóg mówi do ciebie: „Kiedy cierpisz ból i załamanie moja łaska bezwzględnie  jest ‘odpowiednia do wysokości zadania’”.

List do Hebrajczyków 6:17-20 „Również Bóg, chcąc wyraźniej dowieść dziedzicom obietnicy niewzruszoności swego postanowienia, poręczył je przysięgą, abyśmy przez dwa niewzruszone wydarzenia, co do których niemożliwą jest rzeczą, by Bóg zawiódł, my, którzy ocaleliśmy, mieli mocną zachętę do pochwycenia leżącej przed nami nadziei. Jej to trzymamy się jako kotwicy duszy, pewnej i mocnej, sięgającej poza zasłonę, gdzie jako poprzednik wszedł za nas Jezus, stawszy się arcykapłanem według porządku Melchisedeka na wieki”.

Każde dziecko Boże jest dziedzicem wszystkich obietnic Boga zawartych w Jego Słowie gdyż jest współdziedzicem z Jezusem Chrystusem i uczestnikiem boskiej natury. Hbr 6:17-20  zawiera wielorakie zapewnienia i obietnice dotyczące wierności Boga w dotrzymaniu tego, co obiecał.

W tym fragmencie jest tak wiele obietnic, że moglibyśmy spędzić wieczność na radowaniu się ich licznymi implikacjami. Bóg potwierdził przysięgę swojej wiarygodności poprzez dwie niewzruszone rzeczy: niezmienność swojej rady i potwierdzenie tej rady oparte na istocie swojej świętości. Niesamowita moc stojąca za Bożą zdolnością do dotrzymania obietnic danych ludzkości wykracza poza naszą ograniczoną zdolność do zrozumienia jej granic! Absolutnie niemożliwe jest, aby Bóg kłamał. Głębia Bożych obietnic i przynależna Jego naturze zdolność do spełnienia ich daje nam rodzaj nadziei tak pewnej i niewzruszonej, że staje się ona kotwicą naszych dusz. Jezus, nasz Arcykapłan został wywyższony nad niebiosa (Hbr 7:26) żyje, by wstawiać się za swoimi dziećmi! „Dlatego też może zbawić na zawsze tych, którzy przez niego przystępują do Boga, bo żyje zawsze, aby się wstawiać za nimi”.

Hbr 7:26 „Takiego to przystało nam mieć arcykapłana, świętego, niewinnego, nieskalanego, odłączonego od grzeszników i wywyższonego nad niebiosa”.

Ewangelia wg Jana 5:19 „Tedy Jezus odezwał się i rzekł im: Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam, nie może Syn sam od siebie nic czynić, tylko to, co widzi, że Ojciec czyni; co bowiem On czyni, to samo Syn czyni”.

Wbrew opiniom i logicznym przesłankom większości liberalnych teologów Jezus Chrystus nie posiadał osobowości takiej jak my. Posiadał On ludzką naturę, ale Jego osobowość pochodziła od Jego Ojca. Przyjrzyj się uważnie temu, co było źródłem wszystkiego, co czynił Jezus.

Ewangelie przekazują to dosyć jasno, że Jezus żył w celu uwielbienia swojego Ojca w niebie, a nie by podobać się samemu sobie.

Jezus był najbardziej unikalnym człowiekiem w całym wszechświecie, ponieważ żył w unii hipostatycznej – połączeniu Boga i bezgrzesznego człowieka, przy tym posiadał ludzką naturę i wolną wolę. Celem wcielenia Jezusa Chrystusa oczywiście było to, aby być naszą ofiarą zastępczą, ale On przyszedł także po to, by utożsamić się z naszym bólem i cierpieniem, stawić czoła pokusom, z którymi wszyscy mamy do czynienia. Chociaż On nigdy nie zgrzeszył, rozumiał naszą kruchość. Jezus jako człowiek pozbawił sam siebie Bożej reputacji oraz mocy i przedstawił nam w postaci ludzkiej życie, w którym wszystko pochodziło od Ojca, a nie z Niego samego. Chrystus objawił naturę i charakter istoty Boga poprzez swoje człowieczeństwo, a nie swoją boskość. „Nie mogę sam z siebie nic uczynić. Jak słyszę, tak sądzę, a sąd mój jest sprawiedliwy, bo staram się pełnić nie moją wolę, lecz wolę tego, który mnie posłał” (J 5:30).

Psalm 18:36 „Dajesz mi tarczę zbawienia swego i prawica twoja wspiera mnie, a łaskawość (ang. łagodność) twoja czyni mnie wielkim”.

Łagodność to wyrażona postawa serca. Cechuje ona osobę, która pozwala, aby skarb był widoczny na zewnątrz. Łagodna osoba wierzy w to, co Bóg o niej mówi, natomiast osoba dumna zawsze odrzuca to.

Dawid powiedział: „łaskawość (ang. łagodność) twoja czyni mnie wielkim” (Ps 18:36b). Łagodna osoba pozwala Panu panować w swoim sercu. Jezus powiedział: „jestem cichy i pokornego serca” (Mt 11:29). Musimy pragnąć i łaknąć Jego sprawiedliwości. „Codziennie dźwiga ciężary nasze Bóg, zbawienie nasze” (Ps 68:20b). Bóg czeka, aby obdarzyć nas swoimi dobrodziejstwami. Jego miłosierdzie nie ustało z dniem wczorajszym.

Te prawdy wystarczają do tego, by nasze serca skakały z radości. „Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią” (Mt 5:7). Gdy przyjmujemy wszystkie te dobrodziejstwa nie jesteśmy w stanie nie dawać ich innym. Już dłużej nie żyjemy w odreagowywaniu, ale zaczynamy być miłosierni dla innych. Kiedy dajemy miłosierdzie, zyskujemy miłosierdzie.

Apostoł Paweł pouczył Tymoteusza o tym, że sługa Pana nie ma się zmagać, ale być łagodnym w stosunku do wszystkich ludzi, podatnym na nauczanie i cierpliwym. Bogu chodzi o kwestię nastawienia tak samo jak o doktrynalną wiedzę. Dlatego Jezus powiedział: Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode mnie” (Mt 11:29a). Każdy dzień jest okazją do wzrastania w tym.

Księga Izajasza 32:17 „I pokój stanie się dziełem sprawiedliwości, a niezakłócone bezpieczeństwo owocem sprawiedliwości po wszystkie czasy”.

W tym wieku, nastawionym na natychmiastowe rozwiązania, pewne niebezpieczeństwo wybija się spośród innych z każdym dniem coraz mocniej. To niebezpieczeństwo nie leży w samym postępie cywilizacyjnym, który najbardziej przejawia się w sferze komunikacji, gdzie telewizja, radio, telefon i komputery przyśpieszają tempo życia, ale w możliwości, że ten postęp przeznaczony dla mas może sprawić regresję jednostek.

Słowo Boże mówi: Przestańcie i poznajcie, żem ja Bóg” (Ps 46:11a). Pozwólmy, aby cichość i zaufanie były naszą siłą (Iż 30:15). „Cichość” dotyczy tutaj wewnętrznej niewzruszoności. Jest to bardzo trudne. Jesteśmy tak świadomi okoliczności i sytuacji w świecie, że stajemy się nieświadomi pozycji naszej duszy i cichego łagodnego głosu, który ma nią kierować i strzec jej.

Dlatego, dla naszego dobra i bezpieczeństwa, powiedziano nam, abyśmy uczyli się jak być wyciszonym (1 Tes 4:11), abyśmy nie byli pod wpływem rozproszeń pochodzących z tego świata, którego księciem jest szatan (Ef 2:2). Musimy być pochłonięci zajmowaniem się Stworzycielem tego świata i Zbawicielem dusz. Ta wewnętrzna ufność, pokładana w Chrystusie, nie w nas, czyni nas zwycięzcami. „I pokój stanie się dziełem sprawiedliwości, a niezakłócone bezpieczeństwo owocem sprawiedliwości po wszystkie czasy” (Iż 32:17).

Iz 30:15 „Gdyż tak mówi Wszechmocny, Pan, Święty Izraelski: jeżeli się nawrócicie i zachowacie spokój, będziecie zbawieni, w ciszy i zaufaniu będzie wasza moc; lecz wy nie chcieliście”.

1 Tes 4:11 „I gorliwie się starali prowadzić żywot cichy, pełnić swe obowiązki i pracować własnym rękami, jak wam przykazaliśmy”.

Ef 2:2 „W których niegdyś chodziliście według modły tego świata, naśladując władcę, który rządzi w powietrzu, ducha, który teraz działa w synach opornych”.

2 List do Koryntian 10:4 „Gdyż oręż nasz, którym walczymy, nie jest cielesny, lecz ma moc burzenia warowni dla sprawy Bożej; nim też unicestwiamy złe zamysły”.

Jezus zawsze szybko definiował taktyki swojego przeciwnika. On nigdy nie był zaskoczony pomysłami diabła. Szatan nie był w stanie zwieść naszego Pana używając ludzkiej sentymentalnej dobroci (Mt 16:22-23) czy tradycji religijnej (Mk 7:8-9). Szatan był zawsze od razu rozpoznawany, a jego pokusy były z łatwością definiowane (Łk 4:3-13).

Szatan może zostawić nas na jakiś czas (Łk 4:13), ale zawsze powróci z inną metodą ataku. Kościół w Efezie radził sobie dobrze z obroną przeciwko herezji, ponieważ Paweł ostrzegł go, jednak drugie natarcie szatana było przygniatająco skuteczne. Był to subtelny, podbijający atak, który wciągnął Efezjan w postawę krytycyzmu i osądzania. On sprawił, że ludzie utracili życie w doktrynie, którą uprzednio poznali. Wierzący ci porzucili swoją pierwszą miłość, stracili także z pola widzenia to, za czym tak długo i z oddaniem opowiadali się (Obj. 2:1-7).

Szatan nie zmienił swojej wojny, gdyż dzisiaj nadal osiąga zwycięstwo nad masami chrześcijan.

Poznanie Słowa i umysłu Chrystusa przez Ducha Świętego uzdalnia cię do zdefiniowania każdej pułapki szatana. Społeczność w Ciele Chrystusa daje rozróżnienie co do jego sztuczek (2 Kor 2:11). Posiadanie silnego fundamentu w Słowie Bożym pozwala wierzącemu wykorzystywać niezwykłe zaopatrzenia jakie Pan ma do definiowania strategii diabła i chwytania go w jego własną sieć.

Mt 16:22-23 „A Piotr, wziąwszy go na stronę począł go upominać, mówiąc: Miej litość nad sobą, Panie! Nie przyjdzie to na ciebie. A On, obróciwszy się, rzekł Piotrowi: Idź precz ode mnie, szatanie! Jesteś mi zgorszeniem, bo nie myślisz o tym, co Boskie, lecz o tym, co ludzkie”.

Mk 7:8-9 „Przykazania Boże zaniedbujecie, a ludzkiej nauki się trzymacie. I mówił im: Chytrze uchylacie przykazanie Boże, aby naukę swoją zachowywać”.

Łk 4:3-13 „I rzekł do niego diabeł: Jeśli jesteś Synem Bożym, powiedz kamieniowi temu, aby stał się chlebem. A Jezus odpowiedział mu: Napisano: Nie samym chlebem człowiek żyć będzie. I wyprowadził go na górę, i pokazał mu wszystkie królestwa świata w mgnieniu oka. I rzekł do niego diabeł: Dam ci tę całą władzę i chwałę ich, ponieważ została mi przekazana, i daję ją, komu chcę. Jeśli więc Ty oddasz mi pokłon, cała ona twoja będzie. A odpowiadając Jezus rzekł mu: Albowiem napisano: Panu Bogu swemu pokłon oddawać i tylko jemu będziesz służył. Potem zaprowadził go do Jerozolimy i postawił go na szczycie świątyni i rzekł do niego: Jeśli jesteś Synem Bożym, rzuć się stąd w dół; Napisano bowiem: Aniołom swoim przykaże o tobie, aby cię strzegli, i na rękach nosić cię będą, abyś nie uraził o kamień nogi swojej. A Jezus odpowiadając, rzekł mu: Powiedziano: Nie będziesz kusił Pana, Boga swego. A gdy dokończył diabeł kuszenia, odstąpił od niego do pewnego czasu”.

Łk 4:13 „A gdy dokończył diabeł kuszenia, odstąpił od niego do pewnego czasu”.

Obj 2:1-7 „Do anioła zboru w Efezie napisz: To mówi Ten, który trzyma siedem gwiazd w prawicy swojej, który się przechadza pośród siedmiu złotych świeczników: Znam uczynki twoje i trud, i wytrwałość twoją, i wiem, że nie możesz ścierpieć złych, i że doświadczyłeś tych, którzy podają się za apostołów, a nimi nie są, i stwierdziłeś, że są kłamcami. Masz też wytrwałość i cierpiałeś dla imienia mego, a nie ustałeś. Lecz mam ci za złe, że porzuciłeś pierwszą twoją miłość. Wspomnij więc, z jakiej wyżyny spadłeś i upamiętaj się, i spełniaj uczynki takie, jak pierwej; a jeżeli nie, to przyjdę do ciebie i ruszę świecznik twój z jego miejsca, jeśli się nie upamiętasz. Na swoją obronę masz to, że nienawidzisz uczynków nikolaitów, których i ja nienawidzę; Kto ma uszy, niechaj słucha, co Duch mówi do zborów. Zwycięzcy dam spożywać z drzewa żywota, które jest w raju Bożym”.

2 Kor 2:11 „Aby nas szatan nie podszedł; jego zamysły bowiem są nam dobrze znane”.

Księga Przypowieści 9:8 “Nie karć szydercy, aby cię nie znienawidził; karć mądrego, a będzie cię miłował”.

Strach niejednokrotnie staje się środkiem blokującym przekazanie prawdy (Prz 29:25). Jak często niechętnie opowiadamy się po stronie prawdy, nawet gdy staje się ona “jak ogień płonący” w naszych duszach (Jr 20:9).

Apostoł Paweł polecił młodemu Tymoteuszowi, aby głosił Słowo Boże w porę i nie w porę, miał także poprawiać, ganić, napominać  z cierpliwością i w doktrynie (2 Tm 4:2). Nagana i poprawa wielokrotnie są Bożym lekarstwem na życiowe sytuacje. Prz 9:8 mówi: “Nie karć szydercy, aby cię nie znienawidził; karć mądrego, a będzie cię miłował”. Popatrz, że ci, którzy są mądrzy nigdy nie obrażają się, nawet, gdy Słowo Boże ostro gani ich. Mają oni świadomość tego, że Słowo zamierza to, co najlepsze dla nich. Nie reagują zgorzknieniem naturalnego człowieka, ale odpowiadają w umyśle Chrystusa. Kochają Boże prawo i nic ich nie obraża (Ps 119:165). Psalmista powiedział: “Gdy sprawiedliwym mnie karze, jest to łaska, a gdy mnie karci, jest to jak wyborny olejek na głowę, przed którym głowa moja wzdrygać się nie będzie” (Ps 141:5).

Nawet, gdy Słowo Boże staje się młotem (Jr 23:29) w rękach sprawiedliwego usługuje ono dobrocią tym, którzy są w stanie przyjąć jego prawdę. Kiedy poprawiamy kogoś czy przyjmujemy poprawę, pamiętajmy: “Złotym kolczykiem i klejnotem ze złota jest dla ucha, które słucha, ten, kto mądrze napomina” (Prz 25:12).

Prz 29:25 “Lęk przed ludźmi nastawia na człowieka sidła, lecz kto ufa Panu, ten jest bezpieczny”.

Jr 20:9 “A gdy pomyślałem: Nie wspomnę o nim i już nie przemówię w jego imieniu, to stało się to w moim sercu jak ogień płonący, zamknięty w moich kościach. Mozoliłem się, by go znieść, lecz nie zdołałem”. 

2 Tm 4:2 “Głoś Słowo, bądź w pogotowiu w każdy czas, dogodny czy niedogodny, karć, grom, napominaj z wszelką cierpliwością i pouczaniem”.

Ps 119:165 “Pokój pełny mają ci, którzy kochają twój zakon, na niczym się nie potkną”.

Jr 23:29 “Czy moje słowo nie jest jak ogień – mówi Pan – i jak młot, który kruszy skałę?”

1 List do Koryntian 2:9 “Głosimy tedy, jak napisano: Czego oko nie widziało i ucho nie słyszało, i co do serca ludzkiego nie wstąpiło, to przygotował Bóg tym, którzy go miłują”.

Każdy z nas ma dzisiaj wiele otwartych drzwi. Otwarte drzwi do służby są dostępne w każdej fazie naszego życia, ale my często tracimy te okazje, gdyż nie rozpoznajemy ich. Te drzwi to najcenniejsze rzeczy w naszym życiu. Musimy wejść przez nie używając do tego naszej wolnej woli .

Jezus powiedział: “Ja jestem drzwiami dla owiec” (J 10:7). Pewnego dnia wszyscy staniemy przed Jezusem, a On osądzi nas według tego jak odpowiadaliśmy na łaskę, Boże Słowo i te otwarte drzwi. On da nagrody tym, którzy dali kubek zimnej wody w Jego imieniu (Mt 10:42).

Księga Malachiasza 3:16 mówi, że “została spisana przed nim księga pamiątkowa dla tych, którzy boją się Pana i czczą jego imię”. Pismo uczy nas, że nie mamy pojęcia o tym, co Pan przygotował dla nas. “Czego oko nie widziało i ucho nie słyszało, i co do serca ludzkiego nie wstąpiło, to przygotował Bóg tym, którzy go miłują” (2 Kor 2:9).

Powiedzmy: “Nie!” buntowi, przyjemnościom życia, światowości, pożądliwości, etc. Powiedzmy: “Tak!” drzwiom pobożności, modlitwy, misjom, studiowaniu Słowa i miłowaniu braci. Trwajmy w podejmowaniu decyzji w oparciu o przekonania; wszystkie te otwarte drzwi są dostępne dziś dla ciebie. Odkryjesz, że to sam Jezus otworzył je dla ciebie.

Mt 10:42 “A ktokolwiek by napoił jednego z tych maluczkich tylko kubkiem zimnej wody jako ucznia, zaprawdę powiadam wam, nie straci zapłaty swojej”.