Podczas tego wykładu pastor mówi o tam jak ważne jest by "ubrać swe modlitwy w nogi" - czyli być gotowym do działania, gdy On powołuje.

Będziemy w tym miejscu udostępniać nauczania z naszego kościoła. Jeśli zasubsktybujesz tego bloga, będziesz na bierząco dostawać ostatnie kazania głoszone w naszym kościele.

List do Rzymian 6:4-7 “Pogrzebani tedy jesteśmy wraz z nim przez chrzest w śmierć, abyśmy jak Chrystus wskrzeszony został z martwych przez chwałę Ojca, tak i my nowe życie prowadzili. Bo jeśli wrośliśmy w podobieństwo jego śmierci, wrośniemy również w podobieństwo jego zmartwychwstania, wiedząc to, że nasz stary człowiek został wespół z nim ukrzyżowany, aby grzeszne ciało zostało unicestwione, byśmy już nadal nie służyli grzechowi”.

Chociaż posiadamy ludzką osobowość i zdeprawowaną, upadłą ludzką naturę, mamy iść za przykładem Chrystusa, Bóg ma być źródłem naszego życia, a nie nasze “ego”. Chrystus dał możliwość  pozbawienia praw naszego “ja” poprzez współukrzyżowanie z Nim.

List do Rzymian rozdział 6 wyjaśnia zasadę naszego zanurzenia (chrztu) w śmierć Jezusa Chrystusa. Jak wiemy stara grzeszna natura, życie “ja” i naturalne usposobienie nie mogą być wykorzenione – naturalnego człowieka nie można uczynić sprawiedliwym. Jedynym zaopatrzeniem na rozprawienie się ze starym człowiekiem jest pozycyjna śmierć ego na krzyżu Kalwarii. Ten fakt należy uznać i uwierzyć w to, jeśli ego ma być uczynione martwym. Rz 6:3 mówi: “Czyż nie wiecie, że my wszyscy, ochrzczeni w Chrystusa Jezusa, w śmierć jego zostaliśmy ochrzczeni?”  Kol 3:3 mówi: “Umarliście bowiem, a życie wasze jest ukryte wraz z Chrystusem w Bogu”.

Jezus Chrystus przygotował środki do odwrócenia się od wypełniania naszych pragnień (poprzez Jego dokonane dzieło i naszą wiarę uznającą tę pozycyjną prawdę) i bycia w podobny sposób przemienionym w naszym codziennym doświadczeniu. Tylko wówczas, gdy odwracamy się od naszego “ja” jesteśmy w stanie zwrócić nasze oczy na Jezusa Chrystusa, zwrócić je w kierunku i na cel, dla jakiego zostaliśmy stworzeni.

1 List Jana 1:5-10 “A zwiastowanie to, które słyszeliśmy od niego i które wam ogłaszamy, jest takie, ze Bóg jest światłością, a nie ma w nim żadnej ciemności. Jeśli mówimy, że z nim społeczność mamy, a chodzimy w ciemności, kłamiemy i nie trzymamy się prawdy. Jeśli zaś chodzimy w światłości, jak On sam jest w światłości, społeczność mamy z sobą, i krew Jezusa Chrystusa, Syna jego, oczyszcza nas od wszelkiego grzechu. Jeśli mówimy, ze grzechu nie mamy, sami siebie zwodzimy, i prawdy w nas nie ma. Jeśli wyznajemy grzechu swoje wierny jest Bóg i sprawiedliwy i odpuści nam grzechy, i oczyści nas od wszelkiej nieprawości. Jeśli mówimy, że nie zgrzeszyliśmy, kłamcę z niego robimy i nie ma w nas Słowa jego.”

Nieprawość ludzkiego serca musi być uznana według: “Podstępne jest serce, bardziej niz wszystko inne, i zepsute, któż może je poznać?”

Współczesny człowiek bardzo niechętnie uznaje to, ze nie jest sprawiedliwy. Odwraca się od Bożego zaopatrzenia i wybiera mechanizmy obrony  siebie oraz  systemy wsparcia, aby udowodnić, ze nie jest on “taki zły”. Czyniąc to odsuwa się od tej prawdy, która mogłaby go uwolnić do życia w zwycięstwie i mocy wiary w żywego Chrystusa. Uczciwe uznanie nieprawości uzdalnia wierzącego do tego by stał we właściwy sposób przed Bogiem. Zasada powrotu do społecznosci w 1 J 1:9 sprawia, ze wierzący moze stale wzrastać w zastosowaniu mocy prawdy, mimo to, ze z natury jest grzesznikiem, który na nic nie zasługuje. Zaopatrzenie, którym obdarzony jest wierzący, na mocy jego pozycji w Jezusie Chrystusie to Duch Święty, który mieszka w Nim (Ef 1:14).

2 List do Koryntian 3:18 “My wszyscy tedy, z odsłoniętym obliczem, oglądając jak w zwierciadle chwałę Pana, zostajemy przemienieni w ten sam obraz, z  chwały w chwałę, jak to sprawia Pan, który jest Duchem”.

Istnieje pewien postęp w duchowych zasadach, który musi być zrozumiany, jeżeli wierzący ma być przemieniony w taki sposób, by posiadał umysł kontrolowany przez Słowo Boże, a nie swoją starą, grzeszna naturę. “Albowiem zamysł ciała, to śmierć, a  zamysł Ducha, to życie i pokój” (Rz 8:6). Niezbawiony człowiek nie ma wyboru. Zbawiony człowiek został zjednoczony z Jezusem Chrystusem w Jego śmierci, pogrzebaniu i zmartwychwstaniu (Rz 6:4-5). Jedność wierzącego z Chrystusem umieszcza starą grzeszną naturę w pozycji śmierci dla grzechu. Mówiąc praktycznie oznacza to, że starą grzeszną naturę, uznaną za martwą z Chrystusem uczyniono nieskuteczną i nieaktywną jeżeli chodzi o zło. Jest to wolność od prawa grzechu. Dlatego człowiek już dłużej nie jest w niewoli ulegania żądzom, pożądliwościom i niegodziwym pasjom ciała (Rz 6:6-7).

Uwolnieni od prawa grzechu dzięki zasadzie współukrzyżowania jesteśmy w stanie uczestniczyć w zmartwychwstałym życiu Chrystusa. Nasza wolność od mocy grzechu uzdalnia nas do stania się sługami sprawiedliwości i życia w zgodności z wiecznym planem Bożym w każdej myśli, celu i działaniu. Ta przemiana człowieka będzie miała miejsce kiedy my w naszym wnętrzu będziemy  posiadali obraz czy podobieństwo Jezusa Chrystusa.

Rz 6:4-5 Pogrzebani tedy jesteśmy wraz z nim przez chrzest w śmierć, abyśmy jak Chrystus wskrzeszony został z martwych przez chwałę Ojca, tak i my nowe życie prowadzili. Bo jeśli wrośliśmy w podobieństwo jego śmierci, wrośniemy również w podobieństwo jego zmartwychwstania”.

Rz 6:6-7 “Wiedząc to, że nasz stary człowiek został wespół z nim ukrzyżowany, aby grzeszne ciało zostało unicestwione, byśmy już nadal nie służyli grzechowi. Kto bowiem umarł, uwolniony jest od grzechu”.

List do Filipian 4:4-9 “Radujcie się w Panu zawsze; powtarzam, radujcie się. Skromność wasza niech będzie znana wszystkim ludziom: Pan jest blisko. Nie troszczcie się o nic, ale we wszystkim w modlitwie i błaganiach z dziękczynieniem powierzcie prośby wasze Bogu. A pokój Boży, który przewyższa wszelki rozum, strzec będzie serc waszych i myśli waszych w Chrystusie Jezusie. Wreszcie, bracia, myślcie tylko o tym, co prawdziwe, co poczciwe, co sprawiedliwe, co czyste, co miłe, co chwalebne, co jest cnotą i godne pochwały. Czyńcie to, czego się nauczyliście i co przejęliście, co słyszeliście, i co widzieliście u mnie; a Bóg pokoju będzie z wami”.

To, co znajduje się w umyśle wierzącego zdeterminuje poczucie zadowolenia w jego duszy. “Temu, którego umysł jest stały, zachowujesz pokój” (Iz 26:3a). Umysł, który zajmuje się treścią Słowa Bożego ma obiecany pokój. Ten pokój jest rezultatem właściwego myślenia.

W Flp 4:4-9 apostoł Paweł wyjaśnił proces właściwego myślenia. Zauważ, że w tym fragmencie to Bóg obiecuje wytworzyć pokój w sercu wierzącego wtedy, gdy wierzący w działaniu utwierdza swój umysł na stabilności Jezusa Chrystusa. Dlatego możliwym jest, aby zadowolenie było obecne pośrodku jakichkolwiek ze wszystkich  życiowych okoliczności.

Apostoł Paweł napisał, że chociaż był w więzieniu, był zadowolony, a było to możliwe dzięki właściwemu myśleniu. Paweł mógł radować się. Greckie słowo określające radowanie się w wersecie 4 to chairete, które oznacza to, że wierzącemu nakazano “wytwarzanie czynności” nieustannego (zarówno teraz jak i w przyszłości) odpoczywania w Bogu, nawet w przeciwnych sytuacjach. Stara, grzeszna, adamowa natura nieustannie “produkuje” niepokój, panikę, strach, rozczarowanie, niewiarę i inne skutki towarzyszącej jej nieodłącznie śmierci. Jest to niewłaściwy proces myślenia i powinien być odrzucony, aby myśli o posłuszeństwie Chrystusowi mogły przejąć kontrolę nad umysłem  (2 Kor 10:5).

2 Kor 10:5 “I wszelką pychę, podnoszącą się przeciw poznaniu Boga, i zmuszamy wszelką myśl do poddania się w posłuszeństwo Chrystusowi”

2 List do Koryntian 6:1 “A jako współpracownicy napominamy was, abyście nadaremnie łaski Bożej nie przyjmowali”.

Apostoł Paweł jest doskonałym przykładem człowieka, który czerpał swój obraz siebie z łaski Bożej. W 1 Kor 15:10 powiedział: “Ale z łaski Boga jestem tym, czym jestem, a łaska jego okazana mi nie była daremna, lecz daleko więcej niż oni wszyscy pracowałem, wszakże nie ja, lecz łaska Boża, która jest ze mną”.

Paweł nie został zawstydzony, ponieważ nauczył się sekretu skutecznego przynoszenia owocu poprzez łaskę. Innymi słowy, pozwalał on Bogu wykonywać działanie wytwarzania owocu w swojej duszy zamiast przyjmować łaskę Bożą nadaremnie jak to opisał w 2 Kor 6:1: “A jako współpracownicy napominamy was, abyście nadaremnie łaski Bożej nie przyjmowali”. Przyjmowanie łaski Bożej na próżno to ciągłe wykonywanie niegodziwych uczynków ciała, które są rezultatem naturalnego usposobienia starej grzesznej natury.

Usposobienie łaski jest rezultatem właściwego przyjmowania daru łaski. Egoizm jest w nim wykluczony z powodu rozkazu danego w 1 P 4:10 “Usługujcie drugim tym darem łaski, jaki każdy otrzymał, jako dobrzy szafarze rozlicznej łaski Bożej”. Niemożliwe jest, aby człowiek zgłębił wielkość różnorodnej łaski Bożej bez objawienia Ducha Świętego!