List do Rzymian 6:4-7 “Pogrzebani tedy jesteśmy wraz z nim przez chrzest w śmierć, abyśmy jak Chrystus wskrzeszony został z martwych przez chwałę Ojca, tak i my nowe życie prowadzili. Bo jeśli wrośliśmy w podobieństwo jego śmierci, wrośniemy również w podobieństwo jego zmartwychwstania, wiedząc to, że nasz stary człowiek został wespół z nim ukrzyżowany, aby grzeszne ciało zostało unicestwione, byśmy już nadal nie służyli grzechowi”.

Chociaż posiadamy ludzką osobowość i zdeprawowaną, upadłą ludzką naturę, mamy iść za przykładem Chrystusa, Bóg ma być źródłem naszego życia, a nie nasze “ego”. Chrystus dał możliwość  pozbawienia praw naszego “ja” poprzez współukrzyżowanie z Nim.

List do Rzymian rozdział 6 wyjaśnia zasadę naszego zanurzenia (chrztu) w śmierć Jezusa Chrystusa. Jak wiemy stara grzeszna natura, życie “ja” i naturalne usposobienie nie mogą być wykorzenione – naturalnego człowieka nie można uczynić sprawiedliwym. Jedynym zaopatrzeniem na rozprawienie się ze starym człowiekiem jest pozycyjna śmierć ego na krzyżu Kalwarii. Ten fakt należy uznać i uwierzyć w to, jeśli ego ma być uczynione martwym. Rz 6:3 mówi: “Czyż nie wiecie, że my wszyscy, ochrzczeni w Chrystusa Jezusa, w śmierć jego zostaliśmy ochrzczeni?”  Kol 3:3 mówi: “Umarliście bowiem, a życie wasze jest ukryte wraz z Chrystusem w Bogu”.

Jezus Chrystus przygotował środki do odwrócenia się od wypełniania naszych pragnień (poprzez Jego dokonane dzieło i naszą wiarę uznającą tę pozycyjną prawdę) i bycia w podobny sposób przemienionym w naszym codziennym doświadczeniu. Tylko wówczas, gdy odwracamy się od naszego “ja” jesteśmy w stanie zwrócić nasze oczy na Jezusa Chrystusa, zwrócić je w kierunku i na cel, dla jakiego zostaliśmy stworzeni.

1 List Jana 1:5-10 “A zwiastowanie to, które słyszeliśmy od niego i które wam ogłaszamy, jest takie, ze Bóg jest światłością, a nie ma w nim żadnej ciemności. Jeśli mówimy, że z nim społeczność mamy, a chodzimy w ciemności, kłamiemy i nie trzymamy się prawdy. Jeśli zaś chodzimy w światłości, jak On sam jest w światłości, społeczność mamy z sobą, i krew Jezusa Chrystusa, Syna jego, oczyszcza nas od wszelkiego grzechu. Jeśli mówimy, ze grzechu nie mamy, sami siebie zwodzimy, i prawdy w nas nie ma. Jeśli wyznajemy grzechu swoje wierny jest Bóg i sprawiedliwy i odpuści nam grzechy, i oczyści nas od wszelkiej nieprawości. Jeśli mówimy, że nie zgrzeszyliśmy, kłamcę z niego robimy i nie ma w nas Słowa jego.”

Nieprawość ludzkiego serca musi być uznana według: “Podstępne jest serce, bardziej niz wszystko inne, i zepsute, któż może je poznać?”

Współczesny człowiek bardzo niechętnie uznaje to, ze nie jest sprawiedliwy. Odwraca się od Bożego zaopatrzenia i wybiera mechanizmy obrony  siebie oraz  systemy wsparcia, aby udowodnić, ze nie jest on “taki zły”. Czyniąc to odsuwa się od tej prawdy, która mogłaby go uwolnić do życia w zwycięstwie i mocy wiary w żywego Chrystusa. Uczciwe uznanie nieprawości uzdalnia wierzącego do tego by stał we właściwy sposób przed Bogiem. Zasada powrotu do społecznosci w 1 J 1:9 sprawia, ze wierzący moze stale wzrastać w zastosowaniu mocy prawdy, mimo to, ze z natury jest grzesznikiem, który na nic nie zasługuje. Zaopatrzenie, którym obdarzony jest wierzący, na mocy jego pozycji w Jezusie Chrystusie to Duch Święty, który mieszka w Nim (Ef 1:14).