List do Filipian 4:4-9 “Radujcie się w Panu zawsze; powtarzam, radujcie się. Skromność wasza niech będzie znana wszystkim ludziom: Pan jest blisko. Nie troszczcie się o nic, ale we wszystkim w modlitwie i błaganiach z dziękczynieniem powierzcie prośby wasze Bogu. A pokój Boży, który przewyższa wszelki rozum, strzec będzie serc waszych i myśli waszych w Chrystusie Jezusie. Wreszcie, bracia, myślcie tylko o tym, co prawdziwe, co poczciwe, co sprawiedliwe, co czyste, co miłe, co chwalebne, co jest cnotą i godne pochwały. Czyńcie to, czego się nauczyliście i co przejęliście, co słyszeliście, i co widzieliście u mnie; a Bóg pokoju będzie z wami”.

To, co znajduje się w umyśle wierzącego zdeterminuje poczucie zadowolenia w jego duszy. “Temu, którego umysł jest stały, zachowujesz pokój” (Iz 26:3a). Umysł, który zajmuje się treścią Słowa Bożego ma obiecany pokój. Ten pokój jest rezultatem właściwego myślenia.

W Flp 4:4-9 apostoł Paweł wyjaśnił proces właściwego myślenia. Zauważ, że w tym fragmencie to Bóg obiecuje wytworzyć pokój w sercu wierzącego wtedy, gdy wierzący w działaniu utwierdza swój umysł na stabilności Jezusa Chrystusa. Dlatego możliwym jest, aby zadowolenie było obecne pośrodku jakichkolwiek ze wszystkich  życiowych okoliczności.

Apostoł Paweł napisał, że chociaż był w więzieniu, był zadowolony, a było to możliwe dzięki właściwemu myśleniu. Paweł mógł radować się. Greckie słowo określające radowanie się w wersecie 4 to chairete, które oznacza to, że wierzącemu nakazano “wytwarzanie czynności” nieustannego (zarówno teraz jak i w przyszłości) odpoczywania w Bogu, nawet w przeciwnych sytuacjach. Stara, grzeszna, adamowa natura nieustannie “produkuje” niepokój, panikę, strach, rozczarowanie, niewiarę i inne skutki towarzyszącej jej nieodłącznie śmierci. Jest to niewłaściwy proces myślenia i powinien być odrzucony, aby myśli o posłuszeństwie Chrystusowi mogły przejąć kontrolę nad umysłem  (2 Kor 10:5).

2 Kor 10:5 “I wszelką pychę, podnoszącą się przeciw poznaniu Boga, i zmuszamy wszelką myśl do poddania się w posłuszeństwo Chrystusowi”

2 List do Koryntian 6:1 “A jako współpracownicy napominamy was, abyście nadaremnie łaski Bożej nie przyjmowali”.

Apostoł Paweł jest doskonałym przykładem człowieka, który czerpał swój obraz siebie z łaski Bożej. W 1 Kor 15:10 powiedział: “Ale z łaski Boga jestem tym, czym jestem, a łaska jego okazana mi nie była daremna, lecz daleko więcej niż oni wszyscy pracowałem, wszakże nie ja, lecz łaska Boża, która jest ze mną”.

Paweł nie został zawstydzony, ponieważ nauczył się sekretu skutecznego przynoszenia owocu poprzez łaskę. Innymi słowy, pozwalał on Bogu wykonywać działanie wytwarzania owocu w swojej duszy zamiast przyjmować łaskę Bożą nadaremnie jak to opisał w 2 Kor 6:1: “A jako współpracownicy napominamy was, abyście nadaremnie łaski Bożej nie przyjmowali”. Przyjmowanie łaski Bożej na próżno to ciągłe wykonywanie niegodziwych uczynków ciała, które są rezultatem naturalnego usposobienia starej grzesznej natury.

Usposobienie łaski jest rezultatem właściwego przyjmowania daru łaski. Egoizm jest w nim wykluczony z powodu rozkazu danego w 1 P 4:10 “Usługujcie drugim tym darem łaski, jaki każdy otrzymał, jako dobrzy szafarze rozlicznej łaski Bożej”. Niemożliwe jest, aby człowiek zgłębił wielkość różnorodnej łaski Bożej bez objawienia Ducha Świętego!

2 List Piotra 1:4 “Przez które darowane nam zostały drogie i największe obietnice, abyście przez nie stali się uczestnikami boskiej natury, uniknąwszy skażenia, jakie na tym świecie pociąga za sobą pożądliwość”.

“Drogie i największe obietnice“, które Bóg ma dla swoich dzieci zawierają wszelkie zaopatrzenie dla każdego wierzącego, aby mógł on stać się uczestnikiem boskiej natury Jezusa Chrystusa. Ojciec jest źródłem wszelkiej mocy, Syn jest wyrażeniem Ojca, a nasze ziemskie naczynia są używane do objawienia Go światu.

Boże cechy powstają w naszej ludzkiej naturze, a nie w naszej grzesznej naturze. Posiadamy je obie. Doświadczalne zwycięstwo wzrasta z wiary w wiarę i od obietnicy do obietnicy gdy Boże życie dosłownie stapia się z ludzką naturą wierzącego. Poprzez obietnice, napełnienie Duchem Świętym i dziecięcą odpowiedź wiary w naszych sercach obiektywna prawda zawierająca Bożą treść jest przyjmowana w pokorze i bezinteresowności pod krzyżem Jezusa Chrystusa; Jego śmierć uczyniła to możliwym.

Nigdy nie stroń od Kalwarii poprzez przyjmowanie szatańskich projekcji pychy. Unikaj życia w samopotępieniu czy akceptowaniu złego obrazu siebie. Kiedy nasza niegodność i pokora przechodzi przez krzyż odkrywamy, że zmartwychwstaliśmy, mamy nową zdolność i moc do życia. Nasze poddanie się krzyżowi i Duchowi Świętemu sprawi, że Boża natura przeniknie nasze człowieczeństwo

Psalm 56:9 „Tyś policzył dni mojej tułaczki, zebrałeś łzy moje w bukłak swój. Czyż nie są zapisane w księdze twojej?”

W Łk 19:41 Jezus zbliżał się do Jerozolimy w ostatnich dniach swojej służby. Pismo podaje, że Jezus „zapłakał” - klaio w języku greckim, co znaczy, że nie tylko płynęły łzy, ale widoczny był wyraźny smutek. To nie był emocjonalizm, ani sentymentalność, ale bezwarunkowa miłość do ludzi, którzy mieli uszy do słuchania, ale nie słuchali i oczy by widzieć, ale byli zaślepieni na prawdę, która mogła ich uwolnić.

Żona płacze z Chrystusem za mężem, który nie odpowiada na prawdę, choć ta prawda mogłaby go uwolnić. Mąż płacze z Chrystusem kiedy rozważa odpowiedzialność wychowania rodziny w doktrynie. Pastor płacze z Chrystusem kiedy modli się o członków zgromadzenia, którzy są negatywni względem doktryny, społeczności i modlitwy – dokładnie tych rzeczy, które dają pokój radość i zadowolenie.

Nie uciekaj od łez, ale płacząc naucz się doświadczać Bożych emocji. Pamiętaj: „Tyś policzył dni mojej tułaczki, zebrałeś łzy moje w bukłak swój. Czyż nie są zapisane w księdze twojej?” (Ps 58:9).

Łk 19:41 „A gdy się przybliżył, ujrzawszy miasto, zapłakał nad nim”

2 List do Koryntian 12:9 „Lecz powiedział do mnie: Dosyć masz, gdy masz łaskę moją, albowiem pełnia mej mocy okazuje się w słabości. Najchętniej więc chlubić się będę słabościami, aby zamieszkała we mnie moc Chrystusowa”.

Zasada słabości jest bardzo unikalna. Słabość oznacza bezradność. Bóg mówi, że kiedy jesteś słaby lub cierpisz Jego łaska bezwzględnie wystarczy. Jego łaska jest po to, by przejąć na siebie twoją słabość.

Nawet jeśli czujesz się bezsilny czy nie masz energii w swojej duszy, Jego łaska wystarczy. Bóg nie prosi nas o to, byśmy mieli siłę. On nie wymaga od nas dokonań. Nie mówi nam, że mamy wykonać pewne uczynki. On uczy nas jak łaska doskonale funkcjonuje w naszej słabości. Łaska wchodzi w nurt naszego serca i objawia moc Słowa Bożego w działaniu, w umysłowej części duszy. Bóg może mówić do naszego serca: „Daję ci łaskę, która pochodzi ode mnie. Zapłata za twoje grzechy mojego Syna zadowoliła mnie. Wystarcza mi to, że wierzysz w Niego i daję ci moją sprawiedliwość bez uczynków”.

W Rz 11;6 Bóg podaje doskonałą definicję łaski: „A jeśli z łaski, to już nie z uczynków, bo inaczej łaska nie byłaby łaską”.

Zatrzymaj się i posłuchaj gdy Bóg mówi do ciebie: „Kiedy cierpisz ból i załamanie moja łaska bezwzględnie  jest ‘odpowiednia do wysokości zadania’”.

List do Hebrajczyków 6:17-20 „Również Bóg, chcąc wyraźniej dowieść dziedzicom obietnicy niewzruszoności swego postanowienia, poręczył je przysięgą, abyśmy przez dwa niewzruszone wydarzenia, co do których niemożliwą jest rzeczą, by Bóg zawiódł, my, którzy ocaleliśmy, mieli mocną zachętę do pochwycenia leżącej przed nami nadziei. Jej to trzymamy się jako kotwicy duszy, pewnej i mocnej, sięgającej poza zasłonę, gdzie jako poprzednik wszedł za nas Jezus, stawszy się arcykapłanem według porządku Melchisedeka na wieki”.

Każde dziecko Boże jest dziedzicem wszystkich obietnic Boga zawartych w Jego Słowie gdyż jest współdziedzicem z Jezusem Chrystusem i uczestnikiem boskiej natury. Hbr 6:17-20  zawiera wielorakie zapewnienia i obietnice dotyczące wierności Boga w dotrzymaniu tego, co obiecał.

W tym fragmencie jest tak wiele obietnic, że moglibyśmy spędzić wieczność na radowaniu się ich licznymi implikacjami. Bóg potwierdził przysięgę swojej wiarygodności poprzez dwie niewzruszone rzeczy: niezmienność swojej rady i potwierdzenie tej rady oparte na istocie swojej świętości. Niesamowita moc stojąca za Bożą zdolnością do dotrzymania obietnic danych ludzkości wykracza poza naszą ograniczoną zdolność do zrozumienia jej granic! Absolutnie niemożliwe jest, aby Bóg kłamał. Głębia Bożych obietnic i przynależna Jego naturze zdolność do spełnienia ich daje nam rodzaj nadziei tak pewnej i niewzruszonej, że staje się ona kotwicą naszych dusz. Jezus, nasz Arcykapłan został wywyższony nad niebiosa (Hbr 7:26) żyje, by wstawiać się za swoimi dziećmi! „Dlatego też może zbawić na zawsze tych, którzy przez niego przystępują do Boga, bo żyje zawsze, aby się wstawiać za nimi”.

Hbr 7:26 „Takiego to przystało nam mieć arcykapłana, świętego, niewinnego, nieskalanego, odłączonego od grzeszników i wywyższonego nad niebiosa”.

Ewangelia wg Jana 5:19 „Tedy Jezus odezwał się i rzekł im: Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam, nie może Syn sam od siebie nic czynić, tylko to, co widzi, że Ojciec czyni; co bowiem On czyni, to samo Syn czyni”.

Wbrew opiniom i logicznym przesłankom większości liberalnych teologów Jezus Chrystus nie posiadał osobowości takiej jak my. Posiadał On ludzką naturę, ale Jego osobowość pochodziła od Jego Ojca. Przyjrzyj się uważnie temu, co było źródłem wszystkiego, co czynił Jezus.

Ewangelie przekazują to dosyć jasno, że Jezus żył w celu uwielbienia swojego Ojca w niebie, a nie by podobać się samemu sobie.

Jezus był najbardziej unikalnym człowiekiem w całym wszechświecie, ponieważ żył w unii hipostatycznej – połączeniu Boga i bezgrzesznego człowieka, przy tym posiadał ludzką naturę i wolną wolę. Celem wcielenia Jezusa Chrystusa oczywiście było to, aby być naszą ofiarą zastępczą, ale On przyszedł także po to, by utożsamić się z naszym bólem i cierpieniem, stawić czoła pokusom, z którymi wszyscy mamy do czynienia. Chociaż On nigdy nie zgrzeszył, rozumiał naszą kruchość. Jezus jako człowiek pozbawił sam siebie Bożej reputacji oraz mocy i przedstawił nam w postaci ludzkiej życie, w którym wszystko pochodziło od Ojca, a nie z Niego samego. Chrystus objawił naturę i charakter istoty Boga poprzez swoje człowieczeństwo, a nie swoją boskość. „Nie mogę sam z siebie nic uczynić. Jak słyszę, tak sądzę, a sąd mój jest sprawiedliwy, bo staram się pełnić nie moją wolę, lecz wolę tego, który mnie posłał” (J 5:30).

Psalm 18:36 „Dajesz mi tarczę zbawienia swego i prawica twoja wspiera mnie, a łaskawość (ang. łagodność) twoja czyni mnie wielkim”.

Łagodność to wyrażona postawa serca. Cechuje ona osobę, która pozwala, aby skarb był widoczny na zewnątrz. Łagodna osoba wierzy w to, co Bóg o niej mówi, natomiast osoba dumna zawsze odrzuca to.

Dawid powiedział: „łaskawość (ang. łagodność) twoja czyni mnie wielkim” (Ps 18:36b). Łagodna osoba pozwala Panu panować w swoim sercu. Jezus powiedział: „jestem cichy i pokornego serca” (Mt 11:29). Musimy pragnąć i łaknąć Jego sprawiedliwości. „Codziennie dźwiga ciężary nasze Bóg, zbawienie nasze” (Ps 68:20b). Bóg czeka, aby obdarzyć nas swoimi dobrodziejstwami. Jego miłosierdzie nie ustało z dniem wczorajszym.

Te prawdy wystarczają do tego, by nasze serca skakały z radości. „Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią” (Mt 5:7). Gdy przyjmujemy wszystkie te dobrodziejstwa nie jesteśmy w stanie nie dawać ich innym. Już dłużej nie żyjemy w odreagowywaniu, ale zaczynamy być miłosierni dla innych. Kiedy dajemy miłosierdzie, zyskujemy miłosierdzie.

Apostoł Paweł pouczył Tymoteusza o tym, że sługa Pana nie ma się zmagać, ale być łagodnym w stosunku do wszystkich ludzi, podatnym na nauczanie i cierpliwym. Bogu chodzi o kwestię nastawienia tak samo jak o doktrynalną wiedzę. Dlatego Jezus powiedział: Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode mnie” (Mt 11:29a). Każdy dzień jest okazją do wzrastania w tym.