Ewangelia wg Jana 4:24 “Bóg jest duchem, a ci, którzy mu cześć oddają, winni mu ją oddawać w duchu i w prawdzie”.

To rozważanie będzie składało się z trzech części. Każdy wierzący musi nauczyć się czynić trzy rzeczy, jeśli ma odnosić sukcesy i być owocnym w swoim chodzeniu z Bogiem. Musi nauczyć się jak oddawać cześć, jak służyć i jak walczyć w wojnie duchowej. Oddawanie czci ma miejsce we wnętrzu człowieka, służenie jest widoczne na zewnątrz. Walka w wojnie duchowej ma na celu ochronę praw wierzącego do oddawania czci i służby.

J 4:24 stwierdza: “ci, którzy mu cześć oddają, winni mu ją oddawać w duchu i w prawdzie”. Ktoś, kto nie uczy się tego jak oddawać cześć, będzie chrześcijaninem żyjącym w mocy duszy. Osoba taka może być szczera, ale żyje w świadomości siebie. Taki rodzaj relacji zawsze będzie podnosił kwestię naturalnego życia i nazwie ją “byciem realnym”. Nasza zdeprawowana natura wie jak być szczerą, ale trwa w czynieniu zaopatrzenia dla  życia w ciele i podtrzymywania siebie.

Bożą odpowiedzią dla wierzącego, który żyje w mocy duszy jest uczenie się jak oddawać cześć Bogu. Jednym ze znaczeń słowa oddawanie czci jest “koncentracja”. Koncentracja ma miejsce w ludzkim duchu. Prz 20:27a mówi: “Duch ludzki jest pochodnią Pana” (tłum. z j. angielskiego). Oddawanie czci to skupienie prawdy w duchu ludzkim. Uwielbianie oznacza posiadanie w umyśle postawy odpoczynku względem Boga.

Kiedy wierzący nauczy się jak oddawać cześć, to to zniszczy moc, którą ma nad nim jego dusza. Właściwe uwielbianie pozwoli Panu wzniecić i płonąć jaśniej pochodni Pana.

Księga Przypowieści 21:31 “Konia przygotowują na dzień bitwy, lecz zwycięstwo zależy od Pana”.

Lud Izraelski był strzeżony przez 603 550 mężczyzn, którzy stali na zewnątrz przybytku. Ci wojownicy ochraniali prawo Izraelitów do służenia i oddawania czci. Księga Przypowieści 21:31 mówi: “Konia przygotowują na dzień bitwy, lecz zwycięstwo zależy od Pana”.

Ostatnie dni to czasy niezwykłej wojny duchowej. Ef 6:12 mówi nam: “Gdyż bój toczymy nie z krwią i ciałem, lecz z nadziemskimi władzami, ze zwierzchnościami, z władcami tego świata ciemności, ze złymi duchami w okręgach niebieskich”. Ta walka jest niewidzialna. Każdy wierzący musi nauczyć się tego jak być duchowym wojownikiem. Musi on strzec zewnętrznego dostępu do swojego życia. Wiele rzeczy ze świata próbuje przejąć kontrolę nad Bożymi ludźmi poprzez pożądliwość oczu, pożądliwość ciała i pychę życia.

Paweł napisał do Tymoteusza: “Ten nakaz daję ci, synu Tymoteuszu, abyś według dawnych głoszonych o tobie przepowiedni staczał zgodnie z nimi dobry bój”.

Paweł musiał toczyć dobry bój wiary. Musiał on ochraniać swoje prawo do oddawania czci i służenia Bogu. Wierzący nie może we właściwy sposób wkroczyć w walkę duchową jeżeli nie jest sługą, który wie jak oddawać cześć. Jeśli walczy on w duchowej wojnie nie będąc sługą stanie się dumny z powodu swoich zwycięstw lub sfrustrowany i zmęczony z powodu swoich porażek. Oby dzisiaj Bóg uczył  swoich ludzi, co to znaczy oddawać cześć, służyć i staczać dobry bój.

1 List do Tesaloniczan 5:17 “Bez przestanku się módlcie”.

Job miał w zwyczaju wstawać codziennie wcześnie rano i poświęcać Bogu swoich synów (Job 1:5).  Jego umysł nie był zajęty interesami, nie był też kontrolowany przez system monetarny. Job robił to, co my musimy robić: każdego ranka mamy uwielbiać i oddawać cześć Jezusowi Chrystusowi oraz przyjmować doktrynę biblijną.

O dyscyplino cierpliwości!  Job powiedział: “Nie wiem, czy moje dzieci zgrzeszyły, być może tak. Tak na wypadek, będę wstawiał się za nimi każdego ranka”. Zatem wstawiał się za swoimi siedmioma synami i trzema córkami. Job wiedział, co jest najlepsze do wychowania dzieci. Wiedział, że w Mk 9:42 napisane jest “A kto by zgorszył jednego z tych maluczkich” ten zgorszyłby Pana. On wiedział, że “Droga zaś niepobożnych jest jako ciemność; nie wiedzą, o co się otrącić mogą” (Prz 4:19 Biblia Gdańska). Job powiedział Bogu: “Być może potkną się dzisiaj ... jeżeli my nie pomożemy”. Nie pozwolił, aby jego życie było skałą potknięcia dla jego dzieci.

Łatwo jest czekać na chwile, kiedy będziemy potrzebowali się modlić, ale my musimy nauczyć się jak być oddanym modlitwie nawet wtedy, gdy jeszcze nie widzimy jej potrzeby. Modlitwa powinna być częścią naszego życia.

Job 1:5 “A gdy minęły dni uczty, posyłał Job po nich, aby ich poświęcić; wstawał wczesnym rankiem i składał całopalenia za każdego z nich. Myślał bowiem Job; Może zgrzeszyli moi synowie i znieważyli Boga w swych sercach; tak czynił Job zawsze”.

List do Kolosan 1:18 “On także jest Głową Ciała, kościoła: On jest początkiem, pierworodnym z umarłych, aby we wszystkim był pierwszy”.

Jezus żył prawdą, następnie uczył tego, czym żył (Dz 1:1). On powiedział: “Jeśli kto chce pełnić wolę jego (Ojca), ten pozna, czy ta nauka jest z Boga” (J 7:27a). Osoba, która jedynie mówi o swojej wierze, ale nie praktykuje jej, nie umieszcza Jezusa na pierwszym miejscu w swoim życiu. Musimy pamiętać, że faryzeusze mówili wiele rzeczy, ale nigdy ich nie czynili (Mt 23:3). Jezus powiedział uczniom: “Pójdźcie za mną, a zrobię was rybakami ludzi!” (Mt 4:19). Osoba, która daje Jezusowi pierwszeństwo w swoim życiu zawsze będzie zaangażowana w czynienie innych “rybakami ludzi”.

Kiedykolwiek w jakiejś dziedzinie naszego życia Jezus otrzymuje pierwszeństwo, Królestwo Boże zostaje objawione. Jednak bardzo łatwo jest oceniać czyjeś opinie zamiast zajmować się precyzyjnym światłem Słowa Bożego.

Szatan atakuje nasze poczucie pilnej potrzeby. Musimy nieustannie być posłuszni Słowu by ochronić naszą gorliwość. Źródło, z którego czerpiemy świadomość o istnieniu pilnej potrzeby, pokona nasze poczucie niewystarczalności. Zdamy sobie sprawę, że nasz czas jest krótki (1 Kor 7:29). Nie możemy zmarnować chwili, którą dał nam Bóg.

Pamiętaj: “Jeśli to wiecie, błogosławieni jesteście, gdy zgodnie z tym postępować będziecie” (J 13:17).

Dz 1:1 “Pierwszą księgę, Teofilu, napisałem o tym wszystkim, co Jezus czynił i czego nauczał od początku”.

Mt 23:3 “Wszystko więc, cokolwiek by wam powiedzieli, czyńcie i zachowujcie, ale według uczynków ich nie postępujcie; mówią bowiem, ale nie czynią”.

1 Kor 7:29 “A to powiadam, bracia, czas, który pozostał, jest krótki; dopóki jednak trwa, winni również ci, którzy mają żony, żyć tak, jakby ich nie mieli”.

List do rzymian 5:1 “Usprawiedliwieni tedy z wiary, pokój mamy z Bogiem przez Pana naszego, Jezusa Chrystusa”.

Od czasów wieży Babel (I Mojż. 11:9) język stał się barierą, która powstrzymuje naszą komunikację ze światem. Jednak istnieje język, który każdy może zrozumieć – przemawia on z nieba i ziemi. Ogłasza on chwałę Boga (Ps 19:2). Boży Syn jest Kapitanem nieba. Księżyc obrazuje Syna, a gwiazdy odzwierciedlają charakter Boga. Są to świadectwa Bożej wiecznej Istoty. To właśnie poprzez piękno tych stworzeń można słyszeć mowę Pana.

Istnieje wiele różnych języków. Mogą one być wyrażane poprzez uśmiech, spojrzenie, łzę - wszystkie z nich dotykają serca Ojca. Jest tu mowa o skruszeniu, bezinteresownej miłości i czystej pokorze. To może zmienić całe twoje życie poprzez nawrócenie twojej duszy (Ps 19:8).

Pomyśl o tych wszystkich chwilach, kiedy Bóg przemawiał. Usługiwał On niebiańskim językiem, którego nie da się wyrazić słowami. Sprawia on, że odpoczywasz w Jego miłości i składasz swoją ufność w Nim. Czy naprawdę słyszałeś język Kalwarii? On mówi nam, że jest pokój dzięki krzyżowi. “Usprawiedliwieni tedy z wiary, pokój mamy z Bogiem przez Pana naszego, Jezusa Chrystusa” (Rz 5:1).

I Mojż. 11:9 “Dlatego nazwano je Babel, bo tam pomieszał Pan język całej ziemi i rozproszył ich stamtąd po całej powierzchni ziemi”.

Ps 19:2 “Niebiosa opowiadają chwałę Boga, a firmament głosi dzieło rąk jego”.

Ps 19:8 “Zakon Pana jest doskonały, pokrzepia duszę, świadectwo Pana jest wierne, uczy prostaczka mądrości”

Księga Izajasza 11:1-3 “I wyrośnie różdżka z pnia Isajego, a pęd z jego korzeni wyda owoc. I spocznie na nim Duch Pana; Duch mądrości i rozumu, Duch rady i mocy, Duch poznania i bojaźni Pana. I będzie miał upodobanie w bojaźni Pana. Nie według widzenia swoich oczu będzie sądził, ani według słyszenia swoich uszu rozstrzygał”.

Podmiotem tego wersetu jest Jezus Chrystus, który zasiądzie na tronie jako Syn Dawida. Fragment ten mówi o pewnych rzeczach związanych z głębią Jego pełni.        “I spocznie na nim Duch Pana” (w.2). Nie oznacza to chwilowego spoczywania, ale takie, które jest chwalebne i wieczne.

Pan Jezus Chrystus jest pełnią boskości. On był chwałą Bożą objawioną poprzez wcielenie. On jest miejscem odpocznienia dla całej ludzkości! On także jest duchem mądrości i poznania.

Jezus objawiał moc i radę, w oparciu o które wprowadzał w życie swoją doskonałą mądrość. On wiedział, co jest najlepsze w każdej sytuacji.

Wielokrotnie wiemy co mamy robić, ale nie mamy siły do wykonania tego. Jedynym sposobem osiągnięcia tego jest poleganie na Duchu Świętym, który działa poprzez nas i czyni Jezusa Chrystusa “dla nas mądrością od Boga i sprawiedliwością, i poświęceniem, i odkupieniem” (1 Kor 1:30b).

2 List do Koryntian 4:18 “Nam, którzy nie patrzymy na to, co widzialne, ale na to, co niewidzialne; albowiem to, co widzialne, jest doczesne, a to, co niewidzialne, jest wieczne”.

Nasz punkt widzenia jest objawiany poprzez to jak reagujemy w sytuacjach, w których zostaliśmy umieszczeni. Istnieją dwa punkty widzenia – naturalny i nadnaturalny. Naukowa mentalność człowieka zapiera się istnienia sfery nadnaturalnej. Naturalny punkt widzenia potrzebuje poparcia ze strony świata widzialnego; domaga się logicznej interpretacji cudów, uzdrowień, etc.

Ci, którzy myślą z Bogiem posiadają boski punkt widzenia. Mają oni wieczne spojrzenie na życie. Taki rodzaj myślenia uznaje Bożą myśl jako ostateczną rzeczywistość. Chemia nie stworzyła Boga; Bóg stworzył chemię. To On definiuje naukę – nie odwrotnie. Naturalny człowiek przedstawia człowieka jako swojego własnego zbawiciela. Jest on przeciwny temu co nadnaturalne i nie może zaakceptować zmartwychwstania, nie może także doświadczać życia, które jest dostępne dzięki zmartwychwstaniu. Nadnaturalny punkt widzenia posiada standard oparty na Słowie Bożym. W każdej sytuacji widzi on to, co niewidzialne, widzi Boży cel w działaniu. Zdaje sobie sprawę z tego, że wszystko współdziała ku dobremu.

Zamierz, że dzisiaj będziesz objawiać Boży punkt widzenia względem tych, których spotkasz na swojej drodze. Oczekuj cudu w swoim życiu.

Ewangelia wg Łukasza 11:10 “Każdy bowiem, kto prosi, otrzymuje, a kto szuka, znajduje, a kto kołacze, temu otworzą”.

Zamknięte drzwi mają w sobie coś przerażającego. Wszyscy je spotykamy. Czasami drzwi są zamknięte, ponieważ jesteśmy onieśmieleni przez nasze wyobrażenia. To tak jakby coś niemal zostało połknięte przez naszą zimną niewiarę. Amos mówił o odwadze, która jest tak zastraszona, że “najodważniejszy wśród bohaterów będzie uciekał w owym dniu nagi” (Am 2:16).

W przeciwieństwie do tego Księga Dziejów Apostolskich jest przykładem odwagi. Widok zamkniętych drzwi nie powinien odstraszać nas, ale być dla nas wyzwaniem. “Zachęcaj się w Panu, Jozue, ponieważ te mury runą. Dawidzie, wojska uciekną przed tobą. Danielu, lwy zamkną paszcze. Samsonie, zwycięstwo należy do ciebie pomimo twojej słabości”. “Galacjanie! Któż was zahipnotyzował i zniewolił do tego stopnia, że Duch jest zgaszony, a dzieło Boże pośród was stanęło w miejscu? (Gal 3:1).

Nawet na wyspie Patmos drzwi były otwarte, przez nie Jan otrzymał wizję tronu Bożego. Drzwi na ziemi mogą być zamknięte, ale są takie drzwi, które nigdy się nie zamykają dla wierzącego ugruntowanego w Chrystusie. “Potem wdziałem (nieustannie patrzyłem we właściwym kierunku), a oto drzwi były otwarte w niebie ...” (Obj. 4:1)

List do Rzymian 8:23 “A nie tylko ono, lecz i my sami, którzy posiadamy zaczątek Ducha, wdychamy w sobie, oczekując synostwa, odkupienia ciała naszego”.

Pomyśl o wszystkich “ziemskich” rzeczach, których nie będzie w niebie. “Bóg otrze wszelką łzę z ich oczu, nie będzie już śmierci, nie będzie też udręki – smutku i żałoby – ani żałości, ani bólu już więcej; gdyż stare uwarunkowania i dawny porządek rzeczy przeminął” (Obj. 21:4, tłumaczenie poszerzone).

Nie będzie więcej łez, bólu, śmierci i smutku. Wszystkie rzeczy, które nas obciążają przeminą i zostaną wymazane z naszej pamięci. Jakże pocieszającym jest wiedzieć, że wszystkie nasze łzy zostaną otarte. Cóż za powód do radości! Ciało obecnie wzdycha w swoim wnętrzu oczekując odkupienia. “I my sami, którzy posiadamy zaczątek Ducha, wdychamy w sobie, oczekując synostwa, odkupienia ciała naszego”(Rz 8:23b).

Wyobraź sobie siebie w niebie. Nie zobaczymy już więcej bólu na twarzach, ciałach i w sercach ludzi. Nie będzie już ani jednej emocjonalnej rany, fizycznego cierpienia i załamania z powodu okoliczności. Kiedy rozważamy te prawdy zaczynamy uświadamiać sobie to, jak piękna, wspaniała przyszłość nas czeka w niekończących się wiekach wieczności z naszym Panem. Oczekujemy na niebo z wielkim utęsknieniem i nadzieją. Niech wasze serca doznają zachęty i upewniajcie siebie nawzajem tymi słowami (1 Tes 4:18).

1 Tes 4:18 “Przeto pocieszajcie się nawzajem tymi słowy”.

Księga Nehemiasza 1:1-11 “Słowa Nehemiasza, syna Chakaliasza: Gdy w miesiącu Kislew roku dwudziestego przebywałem w twierdzy Susa, przyszedł jeden z moich braci, Chanani, a z nim niektórzy mężowie z Judy. Zapytałem ich wtedy o ocalałych Żydów, którzy przeżyli niewolę, i o Jeruzalem. A oni rzekli do mnie: Ci pozostali, którzy przeżyli niewolę, znajdują się w tamtejszym okręgu w wielkiej biedzie i pohańbieniu; wszak mur Jeruzalemu jest zwalony, a jego bramy spalone ogniem. A gdy usłyszałem te słowa, usiadłem i zacząłem płakać, i smuciłem się przez szereg dni, poszcząc i modląc się przed Bogiem niebios tymi słowy: Ach, Panie Boże niebios! Jesteś Bogiem wielkim i strasznym, który dotrzymuje przymierza i okazuje łaskę tym, co go miłują i przestrzegają jego przykazań. Niechaj twoje ucho będzie uważne, a twoje oczy otworzą się, aby wysłuchać modlitwy twego sługi, którą ja zanoszę teraz do ciebie dniem i nocą za synów Izraela, sługi twoje, oraz wyznania grzechów izraelskich, którymi zgrzeszyliśmy wobec ciebie; także ja i dom mojego ojca zgrzeszyliśmy. Niecnie postąpiliśmy wobec ciebie: nie przestrzegaliśmy przykazań i ustaw, i praw, jakie nadałeś Mojżeszowi, swemu słudze. Wspomnij na słowo, jakie zaleciłeś Mojżeszowi, swemu słudze, powiadając: Jeżeli wy popełnicie wiarołomstwo, Ja rozproszę was pomiędzy ludami. Lecz jeżeli nawrócicie się do mnie i będziecie przestrzegać moich przykazań i spełniać je, to choćby wasi rozproszeni byli na krańcu niebios, i stamtąd ich zbiorę, i sprowadzę na miejsce, które obrałem na mieszkanie dla mego imienia. Boż oni są twoimi sługami i twoim ludem, który odkupiłeś swą wielką mocą i potężną swoją ręką. Ach, Panie! Niechaj twoje ucho będzie uważne na modlitwę twego sługi i modlitwę twoich sług, pragnących uczcić twoje imię. Spraw, proszę, aby poszczęściło się dziś twemu słudze i okaż mu zmiłowanie wobec tego męża. Byłem bowiem podczaszym królewskim”. 

Wielką potrzebą chwili jest to, aby wierzący był wewnętrznie zbudowany i umocniony. Nehemiasz płakał, ponieważ mur wokół miasta Bożego i Bożych ludzi był zwalony. To, że każdy wierzący jest zbudowany nie jest tylko z korzyścią dla niego, ale dla Ciała Chrystusa (Kol 1:24). On zbudował duchową świątynię – część większej budowli jaką jest Ciało Chrystusa. “I wy sami jako kamienie żywe budujcie się w dom duchowy, w kapłaństwo święte, aby składać duchowe ofiary przyjemne Bogu przez Jezusa Chrystusa” (1 P 2:5).

Bryły budowlane (niewidzialne zdolności duszy zdrowego wierzącego) są konieczne, ale to zaprawa murarska sprawia, że konstrukcja trzyma się w całości. Zaprawą murarską musi być miłość Boża agapao, to ona podtrzymuje budowlę. O tym właśnie mówi Słowo Boże w Ef 4:16: “Z którego całe ciało spojone i związane przez wszystkie wzajemnie się zasilające stawy, według zgodnego z przeznaczeniem działania każdego poszczególnego członka, rośnie i buduje siebie samo w miłości”.

Kochajmy się wzajemnie (J 13:34-35) z powodu właściwego myślenia i bycia nakierowanym na dokonane dzieło Chrystusa w lokalnych zgromadzeniach i między nimi. To jest zaprawa, która nigdy nie pęknie.

Kol 1:24 “Teraz raduję się z cierpień, które za was znoszę i dopełniam na ciele moim niedostatku udręk Chrystusowych za ciało jego, którym jest Kościół”.
J 13:34-35 “Nowe przykazanie daję wam, abyście się wzajemnie miłowali, jak Ja was umiłowałem; abyście się i wy wzajemnie miłowali. Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli miłość wzajemną mieć będziecie”.